Dat zou er op kunnen duiden dat ik op reis ga, maar helaas. Ik ben pas geleden nog met vakantie geweest, dus dat is het niet. Nee, de titel betekent in dit geval dat mijn muziek de wereld in gaat.

Ik heb inmiddels al heel wat muziek geschreven, en daar was in mijn vorige blogs al vaak over te lezen. Ook zaten daar vaak korte filmpjes bij met een compilatie, al dan niet live of door mijn computersamples gespeeld. Maar nu gaan er dan eindelijk volledige songs openbaar gezet worden en heb ik mij verdiept in de wereld van het streamen.

Best interessant, maar ik deed dat toch ook een beetje schoorvoetend. Niet dat ik bang was dat mensen het niet mooi of leuk zouden vinden. Die zullen er ongetwijfeld tussen zitten, want smaken verschillen. Nee, je weet tegenwoordig niet wie, of wat, er met je muziek aan de haal gaat. Dus eerst maar de stap gezet om alles aan te melden bij Buma Stemra. En toen begon het uploaden naar YouTube.

Dat het daar niet bij zal blijven weet ik inmiddels ook. Mijn Requiem komt sowieso op Spotify te staan en wellicht ook nog op andere kanalen. Dat is uitdrukkelijk afgesproken met de opdrachtgever, de stichting Crematorium Tilburg en omstreken. Op die manier kunnen mensen de muziek gebruiken voor een herdenkingsdienst.

Dus, houd de komende tijd mijn socials maar in de gaten. Daar zullen de nodige aankondigingen gedaan worden wat waar te vinden is. En vandaag beginnen we met een van mijn favoriete songs uit mijn musical Hier adem ik vrij: Ach meisje. Willem I (Berry van de Wiel) maakt zijn schoondochter duidelijk dat zijn zoon niet altijd degene is zoals hij zich misschien voordoet. Anna Paulowna (Loes van Kollenburg, jonge Anna en Stephanie Commeren, oude Anna) dient hem van repliek, dat zij zelf prima haar mannetje staat.

Prachtig in beeld gebracht door Alex de Bont. De foto is van Evelien Oerlemans. Alle credits zijn verder terug te vinden onder de video als je die op YouTube zelf bekijkt.

Dat is wat Sparrenhof is, en wat het wat mij betreft ook zal blijven. Of ik daar invloed op heb, zal de toekomst uitwijzen, maar waar mogelijk zal ik me daar voor blijven inzetten.

Toen ik ruim twee jaar geleden voor het eerst over deze pedagogische vrijplaats hoorde, wist ik eigenlijk meteen dat ik daar wilde werken. Elke vezel in mijn lijf voelde de betrokkenheid bij dit onderwijsconcept. De basis hiervoor was al gelegd bij 5M anders leren op het Beatrixcollege. Dat werd nog versterkt door mijn werk als artistiek directeur op de culturele BSO Monopole.

Ik geloof namelijk heilig in het principe dat een kind pas echt leert als het oprecht belangstelling toont en geboeid raakt. Leerlingen kunnen prima lesstof tot zich nemen, ook als het hen totaal niet interesseert. Ze doen dit dan omdat ze vaak weten dat die stof op een bepaald moment moet worden gereproduceerd, zoals bij een toets of een examen. Dat het geleerde langer blijft hangen, is dan maar zeer de vraag.

Ik baseer deze mening ook op mijn eigen ervaring als leerling op de HAVO. Ik weet bijna nog alles van geschiedenis en van muziek. Dat waren de vakken waar ik van opleefde. Alle andere vakken zijn qua kennis voor een groot deel weggezakt. Tel daar bij op dat in deze tijd de ontwikkelingen veel sneller gaan dan voorheen. Je kunt bijna stellen dat de lesstof die leerlingen in de brugklas krijgen, bij het eindexamen 5 of 6 jaar later alweer verouderd is.

Daarom vind ik het zo belangrijk dat het leerproces zelf bij een leerling, boven de lesstof op zich moet staan. Het gaat niet om wat je leert, maar hoe je leert. Waar vind je de informatie die je moet weten, en hoe bepaal je wat de waarde daarvan is aan de hand van brononderzoek.

Dit alles is ook terug te vinden in het pedagogisch fundament van Sparrenhof. Daarom is dit landgoed niet zo maar een prachtig stuk natuur waar je als leerling naar toe kunt, maar een plek waar je kunt Ont-Moeten en Ont-Wikkelen. Een plaats waar de leerling kan leren zonder prestatiedruk en waar diezelfde leerling ook de veerkracht kan vinden om zijn eigen talenten te ontdekken.

Dat deze ideeën niet nieuw zijn illustreert het prachtige nummer School van Supertramp uit 1974.

Inspiratie. Het broodnodige ingrediënt voor iemand die muziek schrijft. Ik krijg vaak de vraag waar ik die zelf vandaan haal. Meestal ook wel verpakt in de vraag: “Hoe kom je daar nu weer op?” En ik moet zeggen dat ik tot op heden vaak best snel iets uit die piano weet te wurmen.

Een van de redenen is denk ik mijn ontzettend brede muzieksmaak. Deze is ook ontstaan uit mijn eigen speelpraktijk. Begonnen als klassiek tubaïst, maar al snel uitgebreid met jazz, wereldmuziek en populair. Nog steeds kan ik genieten van de genialiteit van Mozart. Maar ook van de grote symfonieën van Mahler.

En daar blijft het dan niet bij. Filmmuziek van Hans Zimmer, rockmuziek uit de jaren 80 van Toto, bigband stukken van Charlie Haden en Pat Metheny of de pianomuziek van Yann Tiersen. En dat blijft allemaal in mijn hoofd zitten.

Daarnaast is muziek zeker niet mijn enige inspiratiebron. Zo kan ik intens genieten van parken en terrassen in grote steden als Londen, Rome, Kopenhagen, Wenen en Parijs. Maar ook van een oud vervallen restaurantje in een pittoresk dorpje aan de voet van de Pyreneeën in Zuid Frankrijk.

Ik zal die inspiratie binnenkort zeker weer nodig hebben. Zo kwam ik samen met culturele partners in crime Ton Wilthagen, Pieter Bon, Frank van Pamelen en nog wat usual suspects bij elkaar om een wild idee uit te werken. Ook mijn goede vrienden Hein van Berkel en Thijs de Groof hebben wat ideeën. En last but not least zit ik vanmiddag met theatermaker Boy Jonkergouw aan tafel om te brainstormen over een opvolger voor Hier adem ik vrij.

En dan gaan mijn gedachten weer mijmerend uit naar een rustige herfstachtige middag in Parijs. Midden in de Jardin de Tuileries op een terrasje met groene ijzeren stoeltjes. Alleen maar zitten…. en kijken….en denken. En dan komt er vanzelf muziek naar boven.

Wat voor muziek? Tsja, dat kan van alles zijn. Maar toen ik een tijdje geleden op YouTube de muziek van Pomplamoose ontdekte, was ik weer even terug daar in die prachtige tuinen bij het Louvre. Ik weet zeker dat ook deze Amerikaanse band met Franse covers een plekje in mijn hoofd zal weten te veroveren. En daar zal blijven hangen om op het juiste moment te ontsnappen naar mijn handen op de toetsen.

Ken je dat? Blij zijn dat het even wat rustiger is qua muziek schrijven en arrangeren, en dat je hoofd dan ongevraagd allerlei ideeën begint te produceren? Nou, dat is wat er op dit moment dus aan de gang is.

Er staan natuurlijk nog best wat leuke dingen op de rol. Zie mijn blog vorige week en de muziektheater productie Frontstad in Roermond. Verder gaan we vanavond de laatste hand leggen aan de opnames van mijn Requiem met zangeres Ingrid van den Nieuwenhuizen en schrijfster Frederike Luijten.

Maar zoals gezegd plopte er wat nieuws op in mijn hoofd. Het is denk ik ook een beetje de leeftijd als je nog eens terugkijkt op wat je nu allemaal gedaan hebt. En in dit geval wat ik allemaal geschreven en gedirigeerd heb met musical en muziektheater. De allereerste was in 2000, toen ik letterlijk het stokje overnam van Lauran van de Sanden bij de MusicAllFactory.

Ik had met een grote mond aangegeven dat ik dat wel kon dirigeren, en dat dat arrangeren ook wel zou lukken. Zo gezegd, zo gedaan. Toen nog met potlood en papier. En zo ontstonden mijn eerste arrangementen van “The Life”. Onnodig te vermelden dat er nog vele zouden volgen.

Het bleef niet bij arrangeren, want inmiddels ben ik alweer mijn vierde productie aan het componeren en zijn de eerste plannen voor een vijfde ook alweer gesmeed. En nu bedenk ik me, dat ik dus komend jaar al 25 jaar in het musical en muziektheater vak zit.

Misschien moet ik daar iets mee doen, samen met al die muzikanten, zangers en spelers die ik heb leren kennen. Materiaal genoeg, daar ligt het niet aan, zo’n dikke 500 losse nummers sowieso. Ik laat het nog even bezinken, enne…meedenken mag!!

September was een prachtige maand voor mij als componist. Maar ja, dat kan natuurlijk niet elke maand zo door blijven gaan. Oktober wordt dan ook een wat rustigere maand. Even ademhalen dus.

Zo richting het einde van het jaar komen er nog een paar leuke dingen aan, en daar moet dan nu natuurlijk driftig voor gerepeteerd worden. Het eerste wat er aan komt is de enige echte Bossche Proms. De derde editie alweer en deze keer niet meer in de Maaspoort in Den Bosch, maar in het Theater aan de Parade.

Het voelt een beetje alsof mijn orkest de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch  het vaste huisorkest daar aan het worden is. Dit jaar speelde we al 3 keer het Grand Gala du Kwek in deze prachtige zaal, en gaven we een Feel Good concert in het kader van Opera op de Parade, ook weer samen met de organisatie van dit theater.

En nu dan op 2 november de Echte Bossche Proms. Weer in de grote zaal. In het filmpje hiernaast nog een terugblik op de allereerste editie met het nummer Uptown Funk. Extra leuk om te vermelden dat we opnieuw mogen gaan genieten van een aantal vaste zangers waar we mee samen werken: Sander van de Gevel, Ingrid van de Nieuwenhuizen, Lois van de Ven, Marjolijn de Kort en Edwin Bekker.

Maar daar blijft het niet bij. Mijn orkest zal in dit theater ook te horen zijn bij het concert ter herdenking van de bevrijding op 26 oktober. En als klap op de vuurpijl is er op 1 december een speciaal Wim Kersten concert. Hier zullen met name de liedjes van deze Bossche volksheld te horen zijn. Veelal met arrangementen van mijn gewaardeerde voorganger bij dit orkest, Sjef Ipskamp.

Ik denk dat ik maar eens ga kijken of ik niet een vast plekje kan reserveren in dit Bossche muziekpaleis. Als je er zo vaak mag spelen, wordt het toch een beetje je tweede thuis. 

Wat een feest was het afgelopen zaterdag in de concertzaal. Eindelijk was mijn Requiem voor Tilburg live te horen. Uitgevoerd door Brabant Sinfonia onder leiding van Joost Smeets.

Voor het eerst hoorde ik nu alles compleet. Heel bijzonder waren het 4e deel met Spoken Word tekst van Frederike Luijten, door haarzelf uitgesproken, en het 2e deel Lied, gezongen door Ingrid van den Nieuwenhuizen. De tekst van die laatste was geschreven door Frank van Pamelen. U weet wel onze eigen Frank Zaterdagcolumn van Pamelen. ( En voor deze verwijzing adviseer ik de link aan te klikken).

En het feest hield niet op, want een dag later werd het hele requiem opgenomen, waardoor het straks te vinden is via Spotify. Uiteraard zal ik dat bekend maken in een van mijn komende blogs. De bedoeling is namelijk dat iedereen deze muziek vrij kan beluisteren. En het is uiteraard ter beschikking bij diverse uitvaartgelegenheden of herdenkingsdiensten.

Maar terug naar de zaterdag. Ik werd na afloop overweldigd door de vele complimenten en verhalen van mensen die geraakt waren door mijn muziek en door de teksten. Ik wil dan ook nogmaals via deze weg de Stichting Beheer Crematorium Tilburg en omstreken hartelijk bedanken voor deze opdracht.

En als klap op de vuurpijl was er een paar dagen voor deze wereldpremière de presentatie van de filmregistratie van Hier adem ik vrij. Wat een geweldig huzarenstukje van Alex de Bont om mijn productie zo mooi vast te leggen. Ik weet zeker dat we in een bioscoop in Tilburg hier nog wel een keer naar kunnen gaan kijken en luisteren.

Tot die tijd in het filmpje hiernaast een teaser van diverse muzikale hoogtepunten uit mijn musical. De titelsong was al een aantal keer gedeeld, maar nu dus ook een bloemlezing van meerdere nummers. Supertrots dat ik dit nu eindelijk kan laten zien!!

Dat is wat ik vorige week deed en deze week nog ga doen. En ja, ik weet dat het in dit land als een deugd wordt gezien dat je je bescheiden opstelt. Maar soms word ik daar ook een beetje recalcitrant van. Als alles waar je hard voor werkt, ook op zijn plaats valt, dan mag je daar ook gewoon even trots op zijn en lekker van genieten. Zo, dat is er uit!!

Maar goed, dit vraagt natuurlijk ook om een stukje uitleg. Allereerst afgelopen weekend, en dan met name de zaterdag. Ik heb vele mooie reacties mogen ontvangen op mijn toespraak over Tilburg in 2050 en het mooiste daarvan was, dat er een enorme verbinding van uitging over alle lagen van onze diverse Tilburgse bevolking.

Dat werd dan weer opgevolgd door een prachtige vertolking van de titelsong van mijn musical Hier adem ik vrij tijdens Tilburg Zingt. En hoe mooi is het dan, dat de burgemeester zelf dat nummer aankondigt vanaf het podium voor de Concertzaal met uitzicht op het nieuwe stadsforum.

En het is diezelfde Concertzaal waar komende zaterdag de première zal plaatsvinden van mijn Requiem voor Tilburg. Het orkest Brabant Sinfonia zal onder leiding van dirigent Joost Smeets dit stuk daar voor de allereerste keer ten gehore brengen. Met medewerking van Ingrid van den Nieuwenhuizen die het lied met tekst van Frank van Pamelen zal vertolken. En Frederike Luijten die haar Spoken Word tekst zal voordragen boven de klanken van het orkest.

Ook zal het orkest Symfonie nr. 40 van Mozart spelen voorafgaand aan deze wereldpremière. En daar ben ik natuurlijk enorm mee vereerd. Het orkest koos voor dit stuk nadat ze de eerste impressies van mijn requiem hadden gehoord. En dit leidde weer tot de post op Facebook die te zien is op de foto.

Ik hoop velen van jullie te zien komende zaterdag. En bij deze alvast veel dank aan iedereen die dit feest voor mij mogelijk maakte. Speciaal het bestuur van de stichting Beheer Crematorium Tilburg en omstreken, die mij vroegen om dit stuk te schrijven. kaarten zijn nog hier verkrijgbaar.

Klopt mijn hart zou je dan denken. En dat doet het ook, maar niet voor Sinterklaas. Het worden spannende weken. Nu de cultuurwereld vol spanning afwacht wat haar de komende tijd te wachten staat, draait de wereld natuurlijk toch gewoon door. En dat laat mij persoonlijk ook niet helemaal onberoerd.

Net als vele collega’s zou ik soms van de daken willen schreeuwen dat we nu cultuur eindelijk eens de waardering moeten gaan geven waar het recht op heeft. Van het komende kabinet moeten we het overduidelijk niet hebben. Maar ook het huidige systeem van subsidiering, rammelt aan alle kanten. Wanneeer gaan we nu eens inzien dat het niet om subsidies gaat, maar om investeringen.

Want dat is wat het is. Kunst en cultuur is meer dan iets wat je moet ondersteunen. Het zijn zaken die de gemeenschap waarde geven, die creativiteit stimuleren, die zorgen voor een interessant vestigingsklimaat en die ons als mens beter maken. Kortom: elke euro die je investeert in Kunst en cultuur verdien je dubbel en dwars terug.

En dat maakt dus dat de geplande btw verhoging averechts werkt. Maar goed, mij zal het er niet van weerhouden om te blijven doen wat ik altijd al deed. Muziek maken, spelen en schrijven!! Dat men daar dus meer entree voor moet betalen, is niet mijn keuze. Zie het dan maar als investering, dat ik kan blijven doen wat ik doe.

En naast mijn muzikale werk houd ik me ook bezig met het politieke werk. En niet alleen om me in te spannen ten behoeve van de culturele sector maar ook om breder naar de toekomst te kijken. Dat maakt mijn functie als voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050 binnen de gemeenteraad dan ook extra interessant. Hoe? Kijk maar naar het filmpje hiernaast.

En dat mag ik ook gaan vertellen, als ik komende zaterdag een speech geef bij de opening van het Forum en het werkatelier over de toekomst van Tilburg. Daarna mag ik met de burgemeester de stadsopera bekijken, en geven we samen de aftrap voor het prachtige evenement Tilburg Zingt. Een keer raden wat het openingsnummer is…Hier adem ik vrij !!

Mijn vorige blogs gingen vooral over mijn composities de komende tijd, maar ik schrijf natuurlijk nog veel meer dan dat. En laten we niet vergeten dat de drang om te gaan componeren is ontstaan uit mijn werk als arrangeur.

Als je jarenlang andermans muziek arrangeert, dan gaat het een keer kriebelen om zelf muziek te schrijven. Maar goed, daar hebben we het al over gehad. Nu dus over mijn arrangeerwerk. Een tijd terug ben ik eens gaan bijhouden wat ik nu eigenlijk allemaal op mijn harde schijf had staan. En dat bleek meer te zijn dan ik dacht.

Het merendeel zijn losse nummers uit bijvoorbeeld musicals, films of popmuziek en als ik die allemaal optel in diverse bezettingen, dan kom ik tot meer dan 500 titels!! En dat gaat voorlopig niet stoppen. Want een van de redenen dat ik dirigent ben geworden bij de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch, is het feit dat ik ook arrangeer.

Zij spelen namelijk maar zelden ander werk dan datgene wat speciaal voor hen is geschreven. Dus dat aantal titels zal nog wel gaan oplopen. Zeker omdat ze vaak 3 grote projecten per seizoen spelen waar toch al gauw zo’n 20 nummers per project voor worden geschreven. Dat doe ik gelukkig niet alleen. Ook de vorige dirigent Sjef Ipskamp en trompettist Jan Danckaert dragen hun steentje bij.

Het volgende project wat er aan gaat komen is het Proms concert. In het filmpje hiernaast een compilatie van de Efteling Medley die ik hiervoor arrangeerde. Maar daarnaast spelen we natuurlijk nog diverse andere nummers en eindigen we traditioneel met Pomp and Circumstance van Edward Elgar. Interesse? Dan moet je snel zijn, want het is al bijna uitverkocht. Kaartjes zijn verkrijgbaar via het Theater aan de Parade.

Dat kan natuurlijk van alles betekenen. Het slaat in ieder geval niet op mijn werk. Wel op de plaats waar ik mijn blog zit te typen, want dat is op dit moment niet in Nederland. Ik ben volop aan het genieten van de prachtige stad Wenen, en alles wat daar op muziekgebied te vinden is.

Zo waren we gisteren in de Nationale Bibliotheek, en daar was precies deze weken een tentoonstelling over het leven en werk van de Oostenrijkse componist Anton Bruckner. Heel speciaal was het moment waarop ik de handgeschreven partituur ontdekte van zijn 6e symfonie. Die heb ik namelijk ooit zelf gespeeld in het symfonieorkest van het Brabants Conservatorium. Bijzonder om je eigen tubapartij dan in die partituur te zien, terwijl die majestueuze koperklanken vanuit een ver verleden weer in mijn hoofd galmen.

Uiteraard hebben we nog veel meer historische plekken bezocht zoals prachtige paleizen en indrukwekkende musea. Wenen is werkelijk een geweldige stad om zomaar rond te lopen. Om in een woonwijk in een hip tentje een ontbijtje te nuttigen, en later op de dag op een terrasje in een park, aan een lekkere Gruner Veltliner te nippen.

Maar het allermooiste moment in Wenen was toch weer van muzikale aard. En dat was het woonhuis van Mozart waar hij zijn opera Figaro schreef. Een heel rare gewaarwording om op dezelfde krakende planken te lopen als hij, wanneer hij door de kamer ijsbeerde en zijn prachtige muziek in zijn hoofd ordende. En daar lag in een vitrine ook een pagina van het Dies Irae uit zijn beroemde Requiem. En dat was voor mij extra bijzonder.

Wat is namelijk het geval: op zaterdag 28 september gaat mijn eigen requiem in première in de Concertzaal in Tilburg en bij dat concert zal voorafgaand de 40e symfonie van Mozart gespeeld worden. Begrijp me niet verkeerd, ik zou niet durven om mijn Requiem met dat van Mozart te vergelijken. Maar dat het orkest ervoor koos om deze symfonie naast mijn stuk uit te voeren, voelde in ieder geval als een enorme eer. En dat realiseerde ik me eens te meer toen ik heel nederig in die woning daar in Wenen stond !!