Nog twee weken, en dan sta ik eindelijk weer in mijn geliefde orkestbak van Schouwburg en Concertzaal Tilburg. Is dat dan zo bijzonder? Ja, dat is het. Sowieso is het voor mij altijd een thuiswedstrijd. En niet alleen de orkestbak, maar ook het podium van dit theater.

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik rond kon zwerven in de gangen en kleedkamers achter het podium van de schouwburg in Tilburg. Ik had na Corona al wel weer een keer op het podium van de Concertzaal gezeten, maar dat is toch anders. Ik moest flink zoeken om er achter te komen wanneer het de laatste keer was op het podium van de Schouwburg. Dat bleek alweer 6 jaar geleden te zijn. Juni 2018 met de musicaldagen.

Het is niet dat ik in al die tussenjaren geen schouwburg podium heb gezien natuurlijk. Ik stond diverse keren in het Jan van Besouw in Goirle en had mijn eigen grote productie in het Theaterhotel de Oranjerie in Roermond. Recent nog mocht ik ook dirigeren in het spiksplinternieuwe Theater aan de Parade in Den Bosch. Maar ja, dat is toch allemaal niet de Grand Dame uit de jaren ’50 aan het Louis Bouwmeesterplein.

Dus eindelijk, eindelijk mag ik weer binnenlopen bij de artiesteningang, linksaf bij de schouwburgring. Het labyrint achter het podium, waar ik letterlijk iedere sluiproute ken. Al zijn sommige deuren alweer heel wat jaren op slot met cijfersloten. Hoe makkelijk kon je vroeger langs de verwarmingsinstallatie via smalle trappetjes heel snel in de foyer komen. Dat gaat niet meer. Maar de sfeer is hetzelfde gebleven.

Ik kan niet wachten tot de eerste klanken van Hier adem ik vrij oprijzen vanuit die mooie orkestbak. Zo de zaal in, waar zij lichtjes worden gedempt door het rode pluche. Ik ga genieten, dat is een ding wat zeker is. Samen met alle lieve mensen die deze productie mogelijk maakten. En met jullie natuurlijk, het publiek. Er zijn nog een paar kaartjes !!