Digitale media. We hebben er nogal wat van. De afgelopen weken waren ze ook volop in het nieuws en dan met name het bedrijf Meta met Facebook, Instagram en Whatsapp. Ook ik was verontwaardigd over het feit dat fact checking ineens werd betiteld als censuur. Mijn eerste reactie was om deze media dus maar de rug toe te keren.

Het platform X had ik om diezelfde reden al veel eerder verwijderd van mijn telefoon. Maar ja, ik moet dan wel eerlijk bekennen dat ik daar eigenlijk toch niet zoveel mee deed. En dat ligt met Facebook toch even anders. Wellicht leest u deze blog via dat medium, en dat verklaart al een beetje mijn reserves om Facebook helemaal uit mijn leven te bannen.

In een gesprek eergisteren had ik het er ook over, en ook daar waren toch de nodige nuances te horen. Het is natuurlijk ook maar net hoe je zo’n medium gebruikt. In dit geval dus duidelijk om informatie te zenden, en daar hopelijk mensen een plezier mee te doen. Nu deel ik mijn blogs ook via Linked in, dus ben ik niet afhankelijk van het bedrijf Meta, maar je wil je verhalen toch zo breed mogelijk delen.

Wat je wel gaat doen door al deze ophef, is nadenken over hoe je dat dan vroeger deed. Ik kan me de tijd nog herinneren dat ik geen mobiele telefoon wilde, want ik had toch een antwoordapparaat. De muziek die ik maakte was te koop op Cd’s, wereldwijd zelfs in het geval van The Dutch Tuba Quartet waar ik in speelde. Dat het bereik niet bepaald groot was, laat zich raden.

Ik vraag me wel eens af hoe het was geweest als we toen onze optredens op YouTube hadden kunnen zetten. Dat kwam ook doordat er afgelopen week een berichtje kwam in de groepsapp van Orchestre Infernal. Dat orkest bestaat al jaren niet meer, maar we houden via de app zo eens in de zoveel tijd nog contact. Slagwerker Paul van der Heijden plaatste een aantal filmpjes uit de oude doos op YouTube en eentje daarvan deel ik graag hiernaast.

Dus, wat ik nu precies ga doen, daar ben ik nog niet uit. Daar ga ik nog wat rustig over bomen. Mijn blogs zullen in ieder geval altijd wel ergens te lezen zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na alle feestdagen is het werk voor iedereen weer begonnen. Ook voor mij is dat te merken. Er ligt al weer een aardig stapeltje werk te wachten om gearrangeerd en gecomponeerd te worden. Het is dan ook onvermijdelijk dat sommige deadlines een beetje door elkaar gaan lopen. Dus rustig het een afwerken en daarna het volgende pakken, is geen optie.

Wat je dan krijgt is dat er allerlei muziekstijlen door elkaar gaan lopen. Zo ben je de ouverture voor een musical over de Tweede Wereldoorlog aan het bijschaven voor YouTube en in je blog. En meteen daarna moet het nummer van je vriendenclub CV Confetti nog even nabewerkt worden om op Spotify te zetten. Vervolgens sta je dat zelf op een podium in 013 te zingen.

Dat nummer, Keuzestress Prakkezeerpaniek, is een typisch voorbeeld van een traditioneel carnavalslied. Dat niet alle deelnemers op die avond nog in die stijl zingen bleek ook al snel. Dus was ik heel benieuwd wie er zou gaan winnen, want dat nummer mag ik zo snel mogelijk gaan arrangeren voor de hofkapel van Kruikenstad. De hele carnaval komen dan Prins Jan III en zijn gevolg op deze tonen binnen.

En die winnaar was allesbehalve traditioneel. “Zumme de dan mar doen” van De Nostalgieten dreunt op een lekker moderne manier je hoofd binnen. Volg de link van de titel en je kunt zelf horen wat ik bedoel. En in mijn hoofd moest dus nog maar een keer de knop om. Best lastig, want ik was net klaar met een bewerking van Ne me quitte pas van Jacques Brel.

Maar goed, na een chanson dus door met een soort van techno carnavals boemboem. Het resultaat zal binnenkort in Tilburg te horen zijn. En als dat arrangement af is schrijven we weer door voor het Grand Gala du Kwek in Oeteldonk. Ook carnaval, maar toch weer anders.

En na al dit arrangeergeweld had ik even wat behoefte aan rustige muziek. Misschien jullie als lezers ook wel. Daarom hiernaast even heel wat anders, namelijk het 3e deel van mijn Requiem. Voor een beetje rust in je hoofd.

 

 

 

 

 

 

 

 

Allereerst alle lezers natuurlijk de allerbeste wensen voor 2025. Dat het maar een mooi jaar mag worden. Voor mij zal het moeilijk worden om het vorige jaar te overtreffen, maar toch staan er weer wat leuke projecten op de rol.

Om te beginnen natuurlijk mijn 4e musical alweer. Na Moordhoek, Cuypers en Hier adem ik vrij, zal in september Frontstad in première gaan. Het wordt mijn tweede productie in Roermond en zal te zien zijn in het Theaterhotel de Oranjerie. Voor de liefhebbers: kaarten zijn al verkrijgbaar. In het filmpje hiernaast een eerste tip van de sluier.

Verder zal in de loop van dit jaar meer duidelijk worden over de opvolger van Hier adem ik vrij. Er wordt al druk aan research gedaan en het bestuur van Stichting Muziektheater Tilburg is met een paar nieuwe bestuursleden al enthousiast aan de slag gegaan om diverse mogelijkheden te verkennen.

Maar het is niet alleen muziektheater wat de klok zal slaan het komende jaar. Als het goed is komt namelijk in het voorjaar nog een stuk van mij in première. Wat dat zal zijn en waar het gaat klinken houd ik nog even bij me, maar er zit een cryptische boodschap in dit stukje.

Zoals al eerder aangegeven zal het spelen wel een stuk minder worden de komende jaren. Maar helemaal stil is het niet. Met de meneertjes in de foto zijn we ook bezig om lekker losjes wat muziek te brengen in theatercafé-achtige sferen. Ik houd jullie op de hoogte als we voor de eerste keer openbaar gaan spelen.

En dan blijf ik natuurlijk ook in 2025 weer mijn orkest de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch dirigeren en van de nodige arrangementen voorzien. De eerste resultaten daarvan zijn te zien en te horen bij het Grand Gala du Kwek. Komen kijken zal moeilijk worden, want alle drie de voorstellingen zijn zo goed als uitverkocht.

 

 

 

 

 

 

Een blog midden tijdens de kerstdagen en alweer de laatste van dit jaar. Vorige week keek ik terug op een heel succesvol 2024, vooral op het gebied van mijn muzikale schrijfwerk. Vandaag blik ik toch ook even terug op de andere zaken waar ik mee bezig ben geweest.

Allereerst Sparrenhof natuurlijk. De proeftuinfase is voorbij en is succesvol geweest. Hoe het precies verder gaat en welke rol ikzelf daarin ga hebben, is nog even de vraag. Maar dat Sparrenhof als pedagogische vrijplaats blijft bestaan, is in ieder geval zeker. En daar ben ik enorm blij om. Ik heb dan ook goede hoop dat ik mee kan blijven helpen om deze prachtige plek verder te ontwikkelen.

Ook in de gemeenteraad was het een mooi jaar. Er ligt een nieuw kunstenplan voor Tilburg en als voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050 heb ik ook mijn steentje bij kunnen dragen aan de vooruitgang van onze mooie stad.

Op het gebied van zelf spelen heb ik echter duidelijk een stapje terug moet doen. Afgelopen jaar nam ik het besluit om te stoppen met het professioneel spelen op mijn bastuba. En dat had alles met mijn gezondheid te maken. Op dat gebied blijft het een beetje sukkelen. Ik speel nog wel op mijn trombone, maar ook daar doe ik het wat rustiger aan.

Al met al was 2024 dus een jaar om met een tevreden blik op terug te kijken. Als ik dan terug denk aan de jaren voor en vooral ook tijdens corona, dan is er veel veranderd. Moest ik jaren geleden soms meer dan 60 uur per week werken om rond te komen, dan is dat nu gelukkig wel anders. En daardoor heb ik wat meer tijd voor mijn hobby’s. Zoals koken voor het hele gezin bijvoorbeeld. En daar hebben we op kerstavond en gisteren volop van kunnen genieten.

Dat de donkere dagen van Corona soms ook iets moois opleverde bewijst het filmpje hiernaast. Geniet nog van deze 2e kerstdag en ik wens jullie allemaal het allerbeste voor 2025.

 

 

 

 

 

 

Wat was het een geweldig jaar. 2024 zal in mijn geheugen gegrift blijven staan als een van mijn meest succesvolle jaren als componist. Maar liefst 2 keer ging een groot werk van mij in wereldpremiere. Eerst in april Hier adem ik vrij in de schouwburg en in september mijn Requiem voor Tilburg in de concertzaal. 

Ik heb genoten van beiden en enorm veel positieve reacties mogen ontvangen. De titelsong van Hier adem ik vrij was overigens niet alleen te horen in de musical maar ook nog als opening bij Tilburg Zingt. Verder kan ik al verklappen dat het hier niet bij blijft, en dan bedoel ik niet het filmpje hiernaast.

Ook het Requiem kon op veel enthousiaste reacties rekenen. Niet in de laatste plaats omdat de Stichting beheer crematorium Tilburg e.o. het mogelijk maakte om er meteen een professionele opname van te maken. Deze is te beluisteren op vele streaming kanalen waaronder Spotify en YouTube.

Maar het waren niet alleen mijn composities die een hoogtepunt vormden in 2024. Ik ben namelijk ook apetrots op de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch, mijn vaste orkest op de vrijdagavond. Zij hadden een bijzonder druk jaar in 2024. Maar liefst meer dan 60 werken moesten worden ingestudeerd. 

Dat was nodig om iedere keer weer een nieuw programma weg te kunnen zetten op achtereenvolgens Grand Gala du Kwek, Koningsconcert, Opera op de Parade, Herdenking in Guildford Engeland, Bevrijding Den Bosch, De Proms en het Wim Kersten concert. Maar liefst 5 keer was de grote zaal van het Theater aan de Parade zo goed als uitverkocht. 

Daarmee kunnen we zeggen dat opgeteld meer dan 5000 man publiek heeft genoten van deze optredens met diverse zangers. Dank ook aan Sjef Ipskamp en Jan Danckaert die samen met mij alle arrangementen schreven voor deze evenementen. 

Volgende week kijk ik nog even terug op een wat meer prive stukje van het afgelopen jaar. Dus tot volgende week en alvast allemaal hele fijne feestdagen.

 

 

 

 

 

 

En dan komt op deze donderdagochtend ineens zeer snel een buikgriepvirus opzetten. Mijn blog gaat deze week dus even op pauze. Wel de pauzefinale van mijn musial Hier adem ik vrij in het filmpje. Volgende week ben ik er weer.

 

 

 

 

 

 

Afgelopen zondag dirigeerde ik in het Theater aan de Parade in Den Bosch een ode aan Wim Kersten, die 100 jaar geleden werd geboren. Natuurlijk bekend van zijn carnavalsliedjes, maar hij schreef nog veel meer. Persoonlijk spraken met name deze kleinkunstliedjes mij nog het meest aan.

Ik heb er altijd wat mee gehad, de combinatie van tekst met muziek. Niet zo raar natuurlijk als je bedenkt wat mijn werk is. Vaak zet ik teksten op muziek zoals in mijn musicalproducties. Daar hebben we de afgelopen blogs al het nodige van mogen beluisteren.

Soms schrijf ik ook zelf teksten. Zoals elk jaar met carnaval als ik met mijn vriendenclubje CV Confetti weer meedoe aan Zumme Zingen. En een keer heb ik die wedstrijd ook gewonnen met Zot zeen is zo gek nog nie. Prompt brak corona uit en bleef het liedje 3 jaar lang het nummer van Kruikenstad.

Een keertje heb ik de tekst van een hele voorstelling geschreven. Die was gebaseerd op het boek Spaghetti van Menetti. De liedteksten waren wel helemaal van mijn hand. Orchestre Infernal heeft deze voorstelling ook weer 3 jaar uitgevoerd voor de basisschool kinderen in Oss.

Een andere manier om tekst en muziek te verbinden is het begrip underscore. Dat kennen we vooral uit diverse musical en muziektheaterproducties. De muziek klinkt dan als ondersteuning onder een gesproken tekst. Vaak wordt dan gebruikt gemaakt van thema’s en motieven die al eerder in zo’n productie te horen zijn geweest.

Soms kun je een lied dat je eerder hebt geschreven ook een nieuwe functie geven. Zo heb ik een lied uit mijn eerste musical Moordhoek bewerkt en gebruikt als underscore voor een spoken word tekst in mijn Requiem voor Tilburg. De basis van het nummer bleef behouden maar de instrumentatie werd helemaal aangepast aan de stijl van het Requiem. Vervolgens heb ik Frederike Luijten, stadsdichter in Tilburg, gevraagd of zij een de tekst wilde schrijven boven deze muziek.

Frederike heeft ook zelf de tekst ingesproken toen het deel werd opgenomen door Brabant Sinfonia. Luister zelf maar hoe prachtig ze dit gedaan heeft in het filmpje hiernaast. Het hele requiem is ook te beluistern op Spotify .

 

 

 

 

 

 

Je mag stellen dat deze kunstvorm het grootste bestanddeel vormt van mijn werk. En had vroeger ieder dorp zijn eigen harmonie of fanfare, nu schieten de musicalverenigingen zelfs in de kleinste gemeentes als paddenstoelen uit de grond. Soms zijn ze een langer leven beschoren en soms blijft het bij een project. Ook in het onderwijs is het genre niet meer weg te denken. Welk kind heeft niet meegedaan in de groep 8 musical?

Toch was ik gisteren volgens mij de enige vertegenwoordiger bij de vergadering van de vereniging De Kunst van Brabant. Een club die de belangen van kunstenaars in de provincie behartigt bij politiek en overheid. Voorafgaand aan de ledenvergadering was er een debat over Het Intens Onmaatschappelijke Debat. Onderwerp was de vraag of er grenzen zijn aan de door politiek en beleid opgelegde maatschappelijke opdracht aan de kunsten. Oftewel heeft de kunst die we maken wel voldoende maatschappelijk impact.

De debatleiding was in handen van een filosoof van de Universiteit en ook een van de sprekers was afgestudeerd filosoof. Dat leverde mooie inzichten op over de rol en betekenis van kunst in onze maatschappij. Voor mij persoonlijk ging het echter ook hoog over. En dat geluid liet ik op een gegeven moment ook horen. 

Ik schrijf muziek omdat ik het wil. Ik heb lang niet altijd een boodschap en wil de wereld niet veranderen met mijn muziek. Als mijn muziek impact heeft, is dat mooi meegenomen, maar dat is niet het doel als ik muziek schrijf. Ik ben ook niet vernieuwend. Ik schrijf wat ik zelf mooi vind en wat in me opkomt, geholpen door teksten die anderen mij aanleveren.

Mooi was het wel dat ik van alle kanten positieve reacties kreeg op mijn inbreng. Dit maakte voor mij vooral duidelijk dat we als kunstenaars allemaal gewoon willen creëren, los van maatschappelijk thema’s. En ja, natuurlijk komen deze terug in ons werk. Niet om subsidies te vangen, maar vanwege een pure drang tot het scheppen van een voorstelling of beeldend kunstwerk.

Vanavond is de eerste tekstlezing van Frontstad in Roermond. Een musical over de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog, over liefde en verraad. De muziek zal binnenkort te beluisteren zijn. In het filmpje hiernaast het nummer Afscheid uit mijn musical Hier adem ik vrij. Prachtig gezongen door Stephanie Commeren. Over het sterven en leven van Koning Willem II. Of het maatschappelijk impact had of gaat hebben? Dat laat ik graag aan de toehoorders over.

 

 

 

 

 

 

Inmiddels is mijn website alweer een tijdje up to date. En als je goed gekeken hebt, zie je dat er met name bij het kopje Trombonist en Tubaïst het nodige veranderd is.

Ik had het al eerder over mijn gezondheid, en ondertussen hebben een aantal van jullie ook al gezien dat mijn tuba op Facebook en LinkedIn te koop staat. De reden is simpel en ook al wel even bekend. Door alle gezondheidsperikelen heb ik dusdanig lang niet kunnen spelen, dat met name het tuba spelen niet meer op het niveau kwam om dit professioneel te blijven doen.

En daarom staat mijn Miraphone C tuba dus te koop. Ken je iemand die interesse heeft? Stuur maar door naar mij. Maar die tuba is natuurlijk niet de enige toeter uit mijn repertoire. Er ligt ook nog een trombone in een hoek in mijn studio. En daar zit gelukkig het goede nieuws, want dat begint de laatste tijd weer steeds beter te gaan.

Zowel embouchure als adem komen langzaamaan weer op peil. En daar ben ik natuurlijk blij mee. Vooral ook omdat twee goede vrienden mij benaderd hadden of ik niet weer zin had om samen iets op de planken te zetten. Niks hoogdravends maar gewoon lekker samen muziek maken en wie weet in de toekomst eens optreden.

Het repertoire is zeer breed van pop tot jazz en wereldmuziek. Soms net wat anders uitgevoerd en met een eigen twist. Ons drieën kennende zal er ook wel een wat theatrale kant aan toegevoegd worden, met een tikkeltje humor. En dat zal niemand die ons kent verbazen.

Wie deze mannen dan wel zijn? Kijk maar naar de foto en je zal zien dat we al vaker samen hebben gespeeld. Alleen nog nooit in deze samenstelling. In het filmpje een opname uit de oude doos. Toen ik nog jong was zullen we maar zeggen. Een van de drie speelde hier ook al mee, alleen is hij niet in beeld.

 

 

 

 

 

 

En er is weer een mijlpaaltje bereikt. Vanaf gisteren staat mijn Requiem voor Tilburg online op alle grote streamingdiensten. Enorm blij met de kans die ik van Stichting Beheer Crematorium Tilburg en omstreken kreeg om dit stuk te mogen schrijven.

Na een indrukwekkende première afgelopen september in de concertzaal in Tilburg, is het stuk nu voor iedereen te beluisteren. Dit werd mogelijk gemaakt door het orkest Brabant Sinfonia onder leiding van dirigent Joost Smeets. Zij hebben het Requiem opgenomen in de kapel van Mariengaarde. Veel dank aan deze fijne musici die het stuk uitstekend tot zijn recht laten komen.

En dan kan ik natuurlijk ook niet om de twee tekstdichters heen. Frank van Pamelen voor de tekst van het lied en Frederike Luijten voor het gedicht in het 4e deel. Zijzelf heeft dit gedicht ook ingesproken op de opname. Op dit moment is de tekst nog niet zichtbaar op de media kanalen maar daar wordt aan gewerkt.

En dan mag zangeres Ingrid van den Nieuwenhuizen natuurlijk niet vergeten worden met haar prachtige vertolking van het lied in deel 2. Ik werk inmiddels al vele jaren met haar en dat bevalt uitstekend. Wat mij betreft volgen er nog vele jaren.

Tot slot ook nog een dankwoord aan Cleo Simons voor alle techniek en de opnames. Zowel in de kapel als bij de latere opnames in de Trypoul studio’s in Neerkant. Ik ben heel blij met het eindresultaat dat er nu ligt. Het hele Requiem is te beluisteren op bijvoorbeeld Spotify via deze link. Het fragment in het filmpje is van YouTube, waar uiteraard ook de andere delen op staan.

En nu maar kijken waar deze muziek allemaal heen gaat. Het doel was dat bewoners van Tilburg een eigen muziekstuk zouden krijgen om te herdenken. En dat kan natuurlijk bij een dienst in het crematorium maar ook op andere momenten. Hopelijk blijft het natuurlijk niet beperkt tot Tilburg. Er is ook een 5 stemmige versie beschikbaar voor als mensen het live willen spelen. Mocht daar interesse voor zijn, dan hoor ik het graag.