Het klinkt wat dramatisch, en wekt misschien de indruk dat ik aan het aftellen ben. Niets is minder waar, gelukkig. De energie om van alles aan te pakken is er nog volop. Maar diegene die mij wat beter kennen, zullen gemerkt hebben dat het fysiek de laatste jaren wat minder vlot gaat. Ik had al langer problemen met de bloedvaten in mijn benen (erfelijkheidsdingetje) en ook in mijn gewrichten heeft zich de nodige artrose genesteld. Daarnaast heb ik al sinds mijn geboorte een zogenaamd gat in mijn middenrif. Dat betekent dat het middenrif bij de overgang tussen maag en slokdarm niet sluitend is. Nu is bij een laatste onderzoek gebleken dat dat gat flink groter is geworden, en wel dusdanig, dat inmiddels mijn maag en een stuk dikke darm naar mijn borstholte zijn “gewandeld”. Volgens de chirurg een aandoening waar je 100 mee kunt worden, maar het geeft wat ongemak. Een van die ongemakken is dat bij bepaalde inspanningen ik meteen buiten adem ben. Best lastig voor een blazer van beroep. Je bukt je om je veters vast te maken, en het voelt alsof je de marathon hebt gelopen, heel raar. Maar goed, zoals ik al zei, de energie in mijn hoofd is zeker niet minder.

Ik heb echter wel wat keuzes moeten maken in waar ik nog speel. En zo is bijvoorbeeld het zeer actief op een podium springen met mijn geliefde band This is Lovski helaas niet echt meer een optie. Hoe leuk is het dan om bij diezelfde band van mijn goede vrienden Igor en Anne, lid te worden van de Raad van Toezicht van de stichting waaronder de band valt. Super om op die manier betrokken te blijven. Spelen blijf ik doen zolang het gaat natuurlijk, maar dan wat rustiger. Bijvoorbeeld met wat studiowerk, zoals in het project “Hoor me de 15e”van Ranco Mes, waar elke 15e van de maand een nieuwe single uitkomt. Hiernaast het laatste uitgebrachte nummer.