Als er iets bepalend is in mijn leven, is het wel dat: de liefde voor muziek. Niets kan mij emotioneel zo raken als het horen van een muziekstuk. Of het nu een lied is of een instrumentaal stuk, dat doet er niet toe. Tekst is zeker niet bepalend, de puurheid van een melodie of een bepalende klankkleur des te meer. Ook tijd of stijl is bij mij niet van belang. Evenmin de functie van de muziek. Bij het horen ervan ben ik al heel snel afgesloten van de buitenwereld en laat ik me meevoeren in mijn eigen wereld van klanken.

Geen wonder dat ik me de laatste tijd helemaal happy voel in mijn werk, althans het grootse stuk dan toch. Mijn hoofd blijft namelijk een bron van muziek, zowel om het te schrijven, als om het te bewerken. En iedere keer denk ik dan, het zal toch wel een keer wat minder worden, of misschien wel ophouden? Maar niets is minder waar. Sterker nog, ik zou best eens iets willen schrijven, zomaar, omdat het in me opkomt. Maar dan dient zich alweer een nieuw verzoek aan, en wordt ik binnen 5 minuten alweer enthousiast om er aan te beginnnen.

Gelukkig heb ik tegenwoordig mijn planning redelijk op orde, al komen deadlines soms angstvallig dichtbij. En ik heb ontdekt dat het ook leuk is om afwisselend te schrijven: de ene dag aan een arrangement voor een musical, dan weer een voor een harmonieorkest, en vervolgens mag je weer een paar mooie lijnen voor blazers in een chanson of lied schrijven. In het filmpje een mooi voorbeeld daarvan.

En net toen ik me realiseerde dat een paar opdrachten bijna af waren, kreeg ik binnen een week weer twee verzoeken. Eentje voor een bijzonder werk wat ik mag gaan componeren, en wat velen zullen gaan horen, alleen niet in een theater. En eentje juist wel met dat doel. En dan maakt mijn hart weer een sprongetje en razen de ideeen weer door mijn hoofd. Het houdt niet op, niet vanzelf….gelukkig maar!