Soms moet je beslissingen nemen die misschien niet leuk zijn, maar die je voor je gevoel wel moet nemen. Dan zet je ergens een punt achter en ga je verder. In je leven of in je werk…of allebei. En dat is wat ik deze week gedaan heb. Mijn bastuba wordt op dit moment opgeknapt voor de verkoop. 

Al een tijdje lukt het me niet meer om op een voor mij acceptabel niveau tuba te spelen. Dat resulteerde een tijdje geleden in het afzeggen van een concert met een symfonie orkest. Het lukte me eenvoudigweg niet meer om goed genoeg de tuba partij te spelen. Dit heeft alles te maken met de perikelen op gezondheidsgebied en dan met name met mijn longen en ingewanden. Ik heb weliswaar gelukkig weer meer energie en ben inmiddels al 22 kilo afgevallen, maar dat is niet genoeg gebleken om het tuba spelen weer op te pakken.

Gelukkig kan ik mijn muzikaliteit en creativiteit volop kwijt in het componeren en arrangeren. Daarnaast heb ik prachtige dingen mogen doen met die tuba. Een van de hoogtepunten waren de vele concerten met The Dutch Tuba Quartet. Extra mooi was de tour naar Canada in 2000 en de ontmoeting met de muzikanten van de Canadian Brass tijdens een spontaan feestje in ons hotel. 

Daarnaast is de opname van de CD Freedom met het Brabants Jazz orkest en Paul van Kemenade iets om trots op terug te kijken. Ook de vele straatoptredens met Orchestre Infernal en het Fietsharmonisch orkest liggen nog vers in het geheugen. Daaruit bleek dan ook weer mijn liefde voor de combi van muziek en (straat)theater. Spelen in de dubbele betekenis van het woord. Als meneer Menetti die spaghetti in zijn tuba kookt en als “dikke” tubaist op de fiets. 

Ik zet er een punt achter en toeter nog een beetje op mijn trombone. Dank aan alle collega’s met wie ik met zoveel plezier al die jaren heb samengespeeld !!