Als je hoofd nog door gaat, maar je lichaam niet meer alles wil. Deze gedachte ging door mijn hoofd toen ik gisteravond een item bij Pauw en de Wit keek over Matthijs Hermans en zijn overleden jonge vrouw Eva Hermans Kroot. Eva was een jonge vrouw die ongeneeslijk ziek was en bekend werd door het programma Over mijn lijk van Tim Hofman.

Ik had destijds dat programma eigenlijk helemaal niet gevolgd en wist er alleen van omdat het zo uitgebreid in de media kwam. Dat ze uit Tilburg kwam speelde natuurlijk ook mee. Dus zag ik voor het eerst fragmenten uit het programma en dat greep me onmiddellijk enorm aan. Ik zat letterlijk met tranen in mijn ogen op de bank.

Wat ik moeilijk vond is het feit dat zij precies verwoordde wat ik zelf ook voel. In je hoofd wil je ontzettend veel, maar je lijf wil gewoon niet meewerken. En dan voel ik tegelijkertijd ook schaamte, omdat zij was opgezadeld met een ziekte die haar het leven zou gaan kosten, terwijl ik “slechts” te kampen heb met een aantal ongemakken.

Maar goed, als ik dat even parkeer, dan haal ik toch heel veel steun uit haar levenshouding. En die kwam er vooral op neer om te genieten van alles dat je wel kan, en niet te blijven hangen in je beperkingen. Doordat mijn longcapaciteit flink is verminderd en mijn hersenen door een virus zijn aangetast in het evenwichtsgedeelte, beweeg ik een stuk lastiger. Gelukkig draait mijn creatieve brein er niet minder om.

Mijn beperkingen zijn niet te vergelijken met die van Eva. Ik mag en zal nog heel veel ideeën uit mijn brein ten uitvoer gaan brengen. Dat zal muziek zijn, geschreven en/of gedirigeerd. Maar ook de visie voor kinderen en jongeren om te leren en te ontwikkelen in hun eigen tempo en met hun eigen talent.

Ik ga de afleveringen over Eva zeker nog terugkijken. En dan heb ik voor haar het lied in de video hiernaast zeker in mijn gedachten. Ik hoop dat waar ze nu ook is, ze nu eindelijk vrij kan ademen.