Een vraag die om de zoveel tijd weer de kop op steekt is: “Wat is eigenlijk jouw favoriete muziek?”. Een vraag die voor mij eigenlijk schier onmogelijk te beantwoorden is. Muzikanten zijn geneigd om bij zo’n vraag uit te gaan van de belevingswereld waarin zij zelf werkzaam zijn. Of wellicht werkzaam in hadden willen zijn.

Zo stond ik een aantal dagen geleden te praten met een violist van het Metropole orkest en liet ik mij ontvallen dat ik daar wel in had willen spelen. Maar ja, ik kwam er met mijn Tuba iets te laat achter dat ik lichte muziek eigenlijk ook wel heel leuk vond. Ik vond het repertoire van dat orkest gewoon ontzettend gaaf.

Tegelijkertijd genoot ik ook van de grote symfonien van Mahler en Bruckner. En ja, had ik misschien wat harder moeten studeren en audities moeten doen voor een symfonieorkest? Mensen die mij nog kennen van het conservatorium weten dat ik redelijk nonchalant fluitend door mijn opleiding ben gerold. Echt fanatiek ben ik daar nooit geweest en uren per dag studeren is me nooit gelukt.

Het voordeel van deze keuze destijds was dat ik heel veel dingen leuk vond. En dus ook met heel veel soorten muziek in aanraking kwam. Niet alleen als blazer, maar later ook als dirigent en arrangeur. Klassiek, Jazz, Funk, Dixieland, Modern Klassiek, Wereldmuziek, Pop, Rock, Filmmuziek, Musical, Theatermuziek, etc.

Maar ga me dus niet vragen wat mijn favoriet is, want ik kan dan echt niet kiezen. En als ik dan toch een keuze moet maken, dan is dat vaak een lied of een stuk waar veel dingen bij elkaar komen. En daar heb ik hiernaast een heel mooi voorbeeld van staan. Een Chanson gezongen tijdens een carnavalsconcert, met een tekst in het dialect maar vervolgens in een klein arrangement en mooi ingetogen begeleid.

Maar begin er volgende week niet over, want dat is het waarschijnlijk weer heel iets anders.