Eindelijk was het afgelopen zondag zover. De première van Frontstad – Weg naar de vrijheid. Als componist ben je samen met de tekstschrijver altijd de eerste die aan de slag gaat met een nieuwe productie. En dus moet je ook het langste wachten tot het publiek jouw creatie gaat zien en horen.

Natuurlijk heb ik al een aantal keren wat laten zien en horen in mijn blogs, maar dat was of een heel kort stukje, of een digitale versie uit mijn computer. Het is dan ook heel bijzonder als het publiek voor het eerst al jouw composities hoort die samen een muziektheater stuk vormen. Ik stond dus te trappelen na de voorstelling om de eerste reacties te horen.

En deze waren overweldigend. Het was gelukt om de beklemmende sfeer van die laatste maanden bezetting met veel ellende en vernieling over te brengen via muziek. De reactie in de krant de Limburger was kort maar krachtig. De muziek: dramatisch, melancholisch, meeslepend, lichtvoetig, alles komt voorbij. En dat geeft precies weer wat je als componist met een dergelijk verhaal wil bereiken.

Het is namelijk belangrijk dat een verhaal van meerdere kanten wordt belicht. De oorlog is geen prettig onderwerp, maar toch moet er op het toneel ook een tegenkleur te horen en te zien zijn. Bij Frontstad gaan liefde en verraad hand in hand, net als leven en dood. En dat is best een uitdaging om goed in klank om te zetten.

Een van de mooiste stukken voor mij persoonlijk zijn Bombardement aan het eind van de eerste acte en Dodenstad. Bombardement is een overweldigende combinatie van muziek, geluidseffecten en visuals waarmee het publiek de pauze in gaat. Bij Dodenstad begint het heel verstild met alleen viool, fluit en klarinet om vervolgens steeds indringender de evacuatie weer te geven. Deze laatste is te horen tijdens de beeldencompilatie in het filmpje. De beelden zelf zijn van de hele productie.

Als ik dit schrijf mogen we nog 4 keer dit verhaal vertellen, en daar ga ik ongelooflijk van genieten. Komen kijken kan niet meer. Alles is uitverkocht !!