Inspiratie. Het broodnodige ingrediënt voor iemand die muziek schrijft. Ik krijg vaak de vraag waar ik die zelf vandaan haal. Meestal ook wel verpakt in de vraag: “Hoe kom je daar nu weer op?” En ik moet zeggen dat ik tot op heden vaak best snel iets uit die piano weet te wurmen.

Een van de redenen is denk ik mijn ontzettend brede muzieksmaak. Deze is ook ontstaan uit mijn eigen speelpraktijk. Begonnen als klassiek tubaïst, maar al snel uitgebreid met jazz, wereldmuziek en populair. Nog steeds kan ik genieten van de genialiteit van Mozart. Maar ook van de grote symfonieën van Mahler.

En daar blijft het dan niet bij. Filmmuziek van Hans Zimmer, rockmuziek uit de jaren 80 van Toto, bigband stukken van Charlie Haden en Pat Metheny of de pianomuziek van Yann Tiersen. En dat blijft allemaal in mijn hoofd zitten.

Daarnaast is muziek zeker niet mijn enige inspiratiebron. Zo kan ik intens genieten van parken en terrassen in grote steden als Londen, Rome, Kopenhagen, Wenen en Parijs. Maar ook van een oud vervallen restaurantje in een pittoresk dorpje aan de voet van de Pyreneeën in Zuid Frankrijk.

Ik zal die inspiratie binnenkort zeker weer nodig hebben. Zo kwam ik samen met culturele partners in crime Ton Wilthagen, Pieter Bon, Frank van Pamelen en nog wat usual suspects bij elkaar om een wild idee uit te werken. Ook mijn goede vrienden Hein van Berkel en Thijs de Groof hebben wat ideeën. En last but not least zit ik vanmiddag met theatermaker Boy Jonkergouw aan tafel om te brainstormen over een opvolger voor Hier adem ik vrij.

En dan gaan mijn gedachten weer mijmerend uit naar een rustige herfstachtige middag in Parijs. Midden in de Jardin de Tuileries op een terrasje met groene ijzeren stoeltjes. Alleen maar zitten…. en kijken….en denken. En dan komt er vanzelf muziek naar boven.

Wat voor muziek? Tsja, dat kan van alles zijn. Maar toen ik een tijdje geleden op YouTube de muziek van Pomplamoose ontdekte, was ik weer even terug daar in die prachtige tuinen bij het Louvre. Ik weet zeker dat ook deze Amerikaanse band met Franse covers een plekje in mijn hoofd zal weten te veroveren. En daar zal blijven hangen om op het juiste moment te ontsnappen naar mijn handen op de toetsen.