Vorige week zijn op Sparrenhof de bosdagen van start gegaan. Een project dat ik samen met Ellen Rohaan en Rolf Touwen van Fontys vorm heb gegeven. Maar wat zijn dat nu precies die bosdagen?

Allereerst nog maar even een reminder waar Sparrenhof voor staat qua onderwijs, educatie en opvoeding. Voor een uitgebreide uiteenzetting kun je terecht op onze website, maar in het kort komt het hier op neer. Ont-moeten en Ont-wikkelen om zo kinderen en jongeren meer veerkracht te geven. Deze woorden zijn niet per ongeluk zo geschreven. Ze hebben een dubbele betekenis.

Ont-moeten is in de eerste plaats elkaar tegenkomen, alle leeftijden en alle niveau’s. Maar ook het niet moeten, of anders gezegd: zonder prestatiedruk. Ont-wikkelen is natuurlijk de algemene ontwikkeling van het kind en de jongere, maar ook het verwijderen van “wikkels” om te kijken waar diep van binnen nu echt je talenten liggen. En hoe je gewoon jezelf kunt zijn.

En dat is wat nu bij die bosdagen centraal staat. Een klas van een basisschool komt naar Sparrenhof en na een heel korte introductie en een paar speel-regels (voor hun fysieke veiligheid) rondom een kampvuur, gaan de kinderen het bos in. Om te ontdekken, te spelen en grenzen te verkennen. De begeleiders van de school wordt verzocht om zo min mogelijk te doen. Meespelen mag wel . Om te kijken hoe kinderen spelen en leren zonder instructie worden hun activiteiten gevolgd en geobserveerd door twee onderzoekers.

Inmiddels hebben zich meer dan 11 scholen aangemeld en komen meer dan 800 kinderen naar Sparrenhof voor deze ervaring. We hebben zelfs al scholen moeten teleurstellen omdat alle dagen vol zaten, maar we zijn al bezig om te kijken naar een vervolg voor volgend schooljaar.

De eerste dagen zijn geweest en ik heb genoten hoe kinderen urenlang zichzelf bezig houden, dieren en insecten ontdekken, brood roosteren, hutten bouwen, een bos wc gebruiken, vuurtje stoken, pijlen snijden, en vooral plezier hebben. Ook de reacties van de leerkrachten en ouders zijn enthousiast en hartverwarmend. Wat een pracht job om kinderen zulke mooie herinneringen te bezorgen.

En het liedje hiernaast van Thomas Pieters en Senna Willems waar ik voor Kamerata Zuid het orkest arrangement schreef, gaat weliswaar niet over een bos, maar ik kan me zomaar voorstellen dat deze kinderen jaren later ook op deze manier terugdenken aan hun kindzijn.