Eindelijk, afgelopen zondag was het zover. Ik zat eindelijk weer eens op een podium met een instrument in mijn handen. Als dirigent had ik sinds Corona al wel eerder het genoegen gehad, maar dus niet als speler zelf. En dat deed toch wel wat met me. Vooral ook omdat op het allerlaaste moment die vermaledijde Corono plaag nog roet in het eten dreigde te gooien. Gelukkig was dat souvenir van mijn vakantie deze keer redelijk snel verdwenen, zodat ik de generale op zaterdag en het concert op zondag toch mee kon spelen.

Na meer dan 2,5 jaar was de focus weer op samenspel, zuiverheid en klank. Samen met de trombonesectie van Brabant Sinfonia, vulde ik als tubaist de concertzaal in Tilburg met het machtige geluid van het lage koper. Eigenlijk was dat al veel langer geleden, want weliswaar speelde ik voor Corona veelvuldig op allerlei podia, maar dat was vaak met mijn band This is Lovski en op trombone. Hoe het was om weer eens klassieke muziek te spelen was al veel langer geleden. En het smaakte weer naar meer moet ik zeggen. Het deed me ook denken aan mijn conservatorium periode, waarin ik vaak mee mocht spelen in het symonieorkest van de opleiding. Daar heb ik prachtige stukken mogen spelen, zoals de Vuurvogel van Stravinsky en de 6e symfonie van Bruckner, en dat is pas echt smullen als tubaist. Ter illustratie een stukje uit die 6e in de video bij deze blog. Logisch dat je dan weer meer van deze muziek wil spelen, maar dat zeg ik iedere keer als ik weer ergens speel, ongeacht de samenstelling of stijl. Wat dat betreft kan ik ook nooit kiezen als mensen mij vragen naar mijn favoriete muziek. En om in dat kader af te sluiten: houd morgen de socials in de gaten, want de nieuwe single van Ranco Mes komt weer uit…het is immers weer de 15e van de maand !!