De drang om muziek te schrijven, de kriebels dat dat oplevert. In mijn hoofd en soms gewoon in mijn hele lijf. Als je eenmaal ooit begonnen bent met muziek te componeren, dan blijft dat iets wat je gewoon moet doen. Het moet er uit, doet er niet toe hoe en wanneer, maar het moet gewoon. Gelukkig weten steeds meer mensen mij te vinden die ook muziek nodig hebben. En dat is maar goed ook, want zo kan ik tenminste richting geven aan die drang. Het leuke is ook dat het soms hele verschillende opdrachten zijn. Van het schrijven van een lied tot het schrijven van achtergrond muziek voor een mini voorstelling die op de kermis komt te staan. Soms is het zo erg dat ik ergens binnen loop en mezelf zo ongeveer opdring met de woorden: “missen jullie hier ook geen muziek op de achtergrond? Het zou toch hartstikke gaaf zijn als mensen hier binnen komen en dan……….horen.” Dat levert dan weer een blik op van: Hmmm, misschien is dat inderdaad wel een idee. En hop, weer een reden gevonden om de nodige klanken te produceren. 

Er kleeft echter maar een nadeel aan deze Sturm und Drang in mijn hoofd, en dat is dat ik soms gewoon ook niet meer weet wanneer ik het toch allemaal moet schrijven. Het lijkt wel of mijn hoofd denkt dat een dag 30 uur heeft en een week 9 dagen. En dat gevoel ken ik ergens van. Namelijk van een paar jaar geleden. De tijd voor een bepaalde maatschappij stoornis die Corona heette. Toen leefde ik ook zo. Maar die Corona die heeft toch wel iets in mij veranderd. En dat is ook een behoefte van af en toe pauze. Dussss……lieve mensen….volgende week geen blog, want dan ligt deze jongen op een ligstoel onder een parasol met een goed boek en een lekker glaasje. Zul je potverdomme zien dat dat boek weer een idee voor een musical oplevert…..Zucht !!