En weer zit ik op een donderdagochtend gespannen achter mijn laptop met een persconferentie in het vooruitzicht. Je zou willen dat het slechts een vervelende herinnering was van een blog twee weken geleden, maar het is helaas bittere werkelijkheid. En ook nu staat er weer een musicalproductie op scherp. Waar ik vorige week nog blij was dat deze na het wegvallen van Hier adem ik vrij, volop in de steigers stond, zo bang ben ik nu dat ook deze door mij gecomponeerde musical een halt zal worden toegeroepen door strenge corona maatregelen. Het maakt je langzaamaan kapot van binnen. Theaters open? Theaters dicht? Het vreet je helemaal op, zowel creatief als economisch. En er komt een moment dat het helemaal ophoudt. Helaas is bij een aantal collega’s dat moment al gepasseerd. Ik snap dat de focus nu helemaal op de zorg ligt en dat er een verschrikkelijk virus bestreden moet worden. Ik snap wat minder dat er mensen zijn die dit afdoen als een dingetje, terwijl ze wel moord en brand schreeuwen dat hun vrijheid wordt ingeperkt. Wat ik wel weet is datgene wat dit virus met je lichaam doet, het afbreken van je mogelijkheid om letterlijk vrij te ademen, dat doen die talloze aankondigingen en implementaties van maatregelen hiertegen, met mijn geest en creativiteit. Het wordt steeds benauwder……zwarter….totdat het simpelweg stopt.