En dan, 2.148 dagen na de eerste brainstorm, staat Hier adem ik vrij eindelijk op de planken. Wat een rollercoaster is dat geweest. 6 jaar lang gewerkt en geschaafd aan mijn mooiste voorstelling tot nu toe, althans, dat vind ik zelf dan. Drie keer een zo goed als uitverkochte zaal en een matinee gaan nu hoop ik genieten van deze productie.

Er is veel veranderd in die jaren. Uiteindelijk hebben mijn partners in crime: Boy Jonkergouw, Ingrid van den Nieuwenhuizen, Manon van Riel, Simon Haen en Jeroen Willemse een prachtig eindresultaat weten te bewerkstelligen. Voor mij een topteam om mee te werken. Maar ook een dankjewel voor alle mensen die aan eerdere versies hebben meegewerkt en gerepeteerd. Ook zij hebben het eindresultaat mede gestalte gegeven.

En dan de cast. Sommigen al vanaf het eerste uur, en anderen in een later stadium. Ze gaan knallen vanavond op de première. Het publiek ziet het eindresultaat, maar wat niet zichtbaar is, is de ontwikkeling die deze spelers het afgelopen jaar hebben doorgemaakt. Ik kan zondermeer zeggen dat iedereen boven zichzelf is uitgestegen.

Wie ik zeker niet mag vergeten is het bestuur van de Stichting Muziektheater Tilburg. Bij een dergelijk grote productie komt ontzettend veel kijken. Zij hebben kosten noch moeite gespaard om de droom van mij te laten uitkomen. Gwendolyn, Sandra, Jos, Beppie, Boy, Marco, Herma en productieleider Dorith, heel erg bedankt voor het geloof dat jullie in mij hadden om Hier adem ik vrij te realiseren. En voor het vele werk dat jullie verzet hebben.

Tot slot, mensen van de grime, kleding, kappers, changeurs, decorbouwers, en alle andere vrijwilligers: Dank jullie wel voor al jullie werk. Vanavond mag ik in de frontlinie het 15 koppig orkest met topmuzikanten dirigeren. Vanmiddag moest ik heel even terugdenken aan de laatste keer dat ik in de orkestbak van de schouwburg stond. Toen dirigeerde ik Moordhoek, mijn eerste musical.

Ik ga genieten van 4 prachtige voorstellingen. En ik hoop dat het publiek dat ook gaat doen.

 

 

 

 

 

Met nog 1 week te gaan zou je denken dat de focus volledig ligt op de première van Hier adem ik vrij. Maar helaas, die luxe heb ik dus niet. Natuurlijk gaat een belangrijk deel van mijn tijd en mijn gedachten daar naar toe. Maar er gebeurt de komende week ook echt wel wat meer.

Zo ben ik als gemeenteraadslid ook voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050. Deze werkgroep is mede verantwoordelijk voor de visie op onze stad over ruim 25 jaar. Dat doe ik als voorzitter samen met mijn collega’s maar ook met de inwoners van onze stad. En ja, als op 18 april de verjaardag van de stad wordt gevierd, staan we natuurlijk ook stil bij de toekomst.

18 april is ook de deadline voor mijn business case van Campus Sparrenhof. Hoe gaan we het primair- en voortgezet onderwijs een mooie plek geven op dit prachtige landgoed? Natuurlijk gaat het in dit stuk over financiën, maar gelukkig is er ook veel ruimte om een visie uit te dragen over opvoeding en educatie in de natuur en in de toekomst. Ont-moeten en Ont-wikkelen staan daarbij centraal.

En ondertussen ben ik flink aan het arrangeren voor het examen van een voor mij bijzondere student van Fontys Muziektheater, Danique Dusee. En dan zul je je afvragen waarom haal je je dat ook nog op de hals? En dat is simpel. Allereerst is Danique niet zo maar iemand voor mij, maar daarover meer in een latere blog. En ten tweede, het begeleiden van studenten bij dergelijke eindexamens doe ik al jaren en met veel plezier. En dat zorgt weer voor een goede binding met mijn werkveld.

En dat brengt mij weer terug bij 18 april, de première van Hier adem ik vrij. Een van de collega’s in het Artistieke Team is Ingrid van den Nieuwenhuizen. En wie denk je dat ik jaren geleden heb begeleid bij haar eindexamen muziektheater? Precies, Ingrid dus. En dat was het begin van een jarenlange fijne samenwerking. Niet alleen als vocal coach, maar ook als zangeres bij bijvoorbeeld de Proms concerten van mijn harmonie in Den Bosch.

 

 

 

 

Nog twee weken, en dan sta ik eindelijk weer in mijn geliefde orkestbak van Schouwburg en Concertzaal Tilburg. Is dat dan zo bijzonder? Ja, dat is het. Sowieso is het voor mij altijd een thuiswedstrijd. En niet alleen de orkestbak, maar ook het podium van dit theater.

Het is al weer een hele tijd geleden dat ik rond kon zwerven in de gangen en kleedkamers achter het podium van de schouwburg in Tilburg. Ik had na Corona al wel weer een keer op het podium van de Concertzaal gezeten, maar dat is toch anders. Ik moest flink zoeken om er achter te komen wanneer het de laatste keer was op het podium van de Schouwburg. Dat bleek alweer 6 jaar geleden te zijn. Juni 2018 met de musicaldagen.

Het is niet dat ik in al die tussenjaren geen schouwburg podium heb gezien natuurlijk. Ik stond diverse keren in het Jan van Besouw in Goirle en had mijn eigen grote productie in het Theaterhotel de Oranjerie in Roermond. Recent nog mocht ik ook dirigeren in het spiksplinternieuwe Theater aan de Parade in Den Bosch. Maar ja, dat is toch allemaal niet de Grand Dame uit de jaren ’50 aan het Louis Bouwmeesterplein.

Dus eindelijk, eindelijk mag ik weer binnenlopen bij de artiesteningang, linksaf bij de schouwburgring. Het labyrint achter het podium, waar ik letterlijk iedere sluiproute ken. Al zijn sommige deuren alweer heel wat jaren op slot met cijfersloten. Hoe makkelijk kon je vroeger langs de verwarmingsinstallatie via smalle trappetjes heel snel in de foyer komen. Dat gaat niet meer. Maar de sfeer is hetzelfde gebleven.

Ik kan niet wachten tot de eerste klanken van Hier adem ik vrij oprijzen vanuit die mooie orkestbak. Zo de zaal in, waar zij lichtjes worden gedempt door het rode pluche. Ik ga genieten, dat is een ding wat zeker is. Samen met alle lieve mensen die deze productie mogelijk maakten. En met jullie natuurlijk, het publiek. Er zijn nog een paar kaartjes !!

 

 

 

 

Normaal hebben we op dinsdagavond altijd de fractievergadering voor de gemeenteraad. Hoe anders was dat afgelopen dinsdag. We begonnen met een half uurtje fractie, maar daarna kwamen we als raadsleden bij elkaar in de raadszaal voor een afscheid. Afscheid van een collega die niet meer onder ons was. Die ochtend hadden we namelijk het nieuws gekregen dat D66 raadslid Jan van Esch was overleden.

Dit nieuws kwam bij mij wel even binnen. Ik kende Jan namelijk nogal wat jaartjes. Ook voor dat we samen in de gemeenteraad zaten. Jarenlang hebben alle drie zijn kinderen meegespeeld in de Jeugdharmonie Orpheus. Ik weet niet of ze mijn blog lezen, maar ik wens Roel, Evi en Daan heel veel sterkte met dit verlies.

Vanaf het moment dat ik politiek actief werd, kwam ik Jan tegen in de raad. En al gauw werkten we samen, met name op de dossiers van cultuur en onderwijs. Een andere overeenkomst was dat we allebei bij een andere partij zijn geëindigd dan waar we begonnen waren. Jan bij de PvdA en later bij D66, terwijl ik overstapte van de SP naar GroenLinks. Voor de samenwerking maakte dat geen verschil, die bleef altijd prettig.

Naast de raad konden Jan en ik uren praten over Bosnië. Jan had een tomeloze inzet voor dat land en dan met name om de verschillende bevolkingsgroepen weer met elkaar te verbinden. Het is er helaas niet van gekomen, maar meermaals vroeg hij mij of ik niet met onze toenmalige band Projekt Rakija bij zijn projecten in dat land wilde optreden. Met Projekt Rakija ben ik wel 2 keer op tournee geweest in Bosnië. Mede daardoor begreep ik heel goed waar Jan mee bezig was en waardeerde dat enorm.

Beste Jan, ik ga je enorm missen. Ik wens je naaste familie en vrienden heel veel sterkte bij het verwerken van dit enorme verlies. Jammer genoeg heb ik nog geen live opname van mijn Requiem voor Tilburg want die zal pas in het najaar te beluisteren zijn. Maar voor jou toch een digitale compilatie. En als het stuk in september in première gaat, zal ik zeker ook aan jou denken.

(foto Saskia Moerman)

 

 

 

 

Dat is de snelheid waarmee de PR trein van mijn musical Hier adem ik vrij voortraast. Niet alleen op de gebruikelijke social media kanalen maar ook in Tilburg zelf. Het is bijna niet meer mogelijk om ernaast te kijken, en daar word ik natuurlijk heel blij van.

Zo is al een aantal keren de titel Hier adem ik vrij uitgebreid te zien geweest op de reclameborden in het stadion bij wedstrijden van Willem II. Ook door de diverse lokale media wordt de productie prima opgepikt en in de spots gezet. En dat zal de komende tijd nog wel meer gaan gebeuren.

Met al die aandacht is het soms wel lastig om altijd iedereen de credits te geven die ze verdienen. Als je mij gaat interviewen ben ik zo’n type van: “je gooit er een dubbeltje in en er komt voor een kwartje uit”, en dat heeft dan wel eens tot gevolg dat ik wat vergeet. Het hangt soms ook van de vragensteller af natuurlijk, maar goed, het mag duidelijk zijn dat ik deze productie niet in mijn eentje kan maken.

Dus daarom maar even alle credits op een rij: ik schreef de muziek en dirigeer straks de voorstellingen, Boy Jonkergouw was verantwoordelijk voor het script. Ingrid van den Nieuwenhuizen doet de vocal coaching en de regie assistentie, Boy Jonkergouw is de regisseur en Manon van Riel doet de choreografie. Het decor is van Simon Haen en Jeroen Willemse zorgt voor de kostuums.

Het hoogtepunt van de PR was wel afgelopen weekend, dankzij het stadsmuseum van Tilburg en Omroep Tilburg. En dat dan weer in samenwerking met de gemeente. We mochten een aanzienlijk aandeel leveren voor de Special Hier adem ik vrij in het kader van de 175e sterfdag van Willem II op 17 maart. Hiernaast is een compilatie te zien van ons aandeel. De hele talkshow met alle interviews kun je vinden via deze link

De verkoop gaat door al deze aandacht erg hard, dus wacht niet te lang met kaartjes kopen. Dan kan via de site van Schouwburg en Concertzaal Tilburg