Tsja, het kon niet uitblijven natuurlijk. Spammen over Hier adem ik vrij bedoel ik dan. Met nog 6 weken te gaan voor de premiere, is het onoverkomelijk geworden. En ik vrees dat ik jullie nog wel vaker over deze musical ga lastig vallen.

En ik ben blij dat ik niet de enige ben die aandacht vraagt voor deze voorstelling. Dat deze een aantal jaar werd uitgesteld door Corona was natuurlijk in eerste instantie niet leuk, maar het heeft onverwacht ook het nodige gebracht. Zo worden we door de gemeente en door het stadsmuseum mee genomen in de programmering rondom de 175ste sterfdag van Willem II. Door heel de stad hangen inmiddels banieren met de titel van mijn musical.

Ook kwam het erg goed uit dat op TV de serie Het Verhaal van Nederland Oranje Nassau, op dit moment wordt uitgezonden. Inmiddels weten we dat het verhaal van ons koningshuis een behoorlijk stuk overslaat over koning Willem II. Willem I komt uitgebreid aan bod in aflevering 5 en gisteravond ging het in aflevering 6 vooral over Koning Gorilla, oftewel koning Willem III.

Maar Willem II wordt dus op een paar opmerkingen na overgeslagen. Nou, mooi dus, want dat verhaal kun je nu aanvullend zien in de musical Hier adem ik vrij op 18, 19 en 20 april. Wij zijn in feite dus aflevering 5A van Het Verhaal van Nederland Oranje Nassau.

Tot slot is ook wel vermeldingswaardig dat bekende landelijke sites zoals musicalsites.nl en de Facebookpagina Amateurmusicals ook melding maken van de productie. En met al deze aandacht loopt de kaartverkoop zeer goed. De donderdag gaat al richting uitverkocht en ook vrijdag- en zaterdagavond lopen vol. Ik ben dan ook blij dat we een paar maanden geleden hebben besloten om zaterdagmiddag een extra voorstelling in te plannen.

Wacht dus niet te lang met kaartjes kopen, het gaat hard. Misschien binnenkort ook wat nieuw beeldmateriaal, maar tot dan doen we het nog met de bekende titelsong die is opgenomen in Corona tijd.

Dat namen we het afgelopen weekend van de productie Muziektheater Cuypers. De voorstellingen waren al weer een tijdje geleden, dus het was leuk om cast en crew weer een keertje te zien en bij te kletsen. 

Ik kijk er met veel plezier op terug. Vorig jaar in september was het mijn eerste grote productie sinds Corona. Wat had ik er naar uitgekeken om eindelijk weer in een theater te staan en mijn eigen muziek te dirigeren. En deze keer niet in mijn eigen Tilburg maar in Roermond. Hoe zou het publiek reageren op wat ik geschreven had?

Gelukkig werd al snel duidelijk dat de productie volledig werd omarmd door het Roermondse publiek. Bijna alle 5 voorstellingen waren uitverkocht en ik mocht voor het muzikale gedeelte de nodige complimenten in ontvangst nemen. En dat is natuurlijk niet iets wat ik in mijn eentje voor elkaar kreeg.

Veel dank ben ik verschuldigd aan Sandra Halmans die als vocal coach prachtige resultaten bereikte met zowel de solisten als het ensemble. Die vocale lijnen kon ik schrijven omdat Ton Nizet als schrijver van de teksten mij behoorlijk mijn gang liet gaan. Erg fijn als je als componist ook kunt stoeien met de liedteksten zodat er een mooi en afwisselend geheel ontstaat.

Daarnaast heb je ook een regisseur nodig die de muziek op waarde weet te schatten. Bart Segers was een ontzettend fijne regisseur om mee samen te werken. Zowel in de schrijffase, als later, toen ik het orkest dirigeerde en de muzikale leiding op mij nam. 

En ja, tot slot moet het dan door de spelers worden uitgevoerd. Ik ga niet iedereen noemen, maar dank aan jullie allen. En als allerlaatste noem ik het orkest. 13 muzikanten, de meesten onbekend bij aanvang van het project. Zij hebben mijn muziek op schitterende wijze tot leven gebracht. En dat is te beluisteren en te bekijken in de compilatie in het filmpje hiernaast.

Iedereen die erbij betrokken was: dank voor het plezier en het vertrouwen. Ik hoop ooit nog aan een productie in Roermond te kunnen werken en jullie weer tegen te komen !!

Dat is een kreet uit een reclamespotje, om werken in het onderwijs te promoten, jaren geleden. Ik heb daar een dubbel gevoel bij. Aan de ene kant klopt de slogan, maar aan de andere kant vind ik het ook complete onzin. En dat behoeft denk ik wel een toelichting

Deze maand ben ik een jaar aan de slag op het landgoed Sparrenhof, als kartrekker voor de proeftuin Campus Sparrenhof. Mijn job bestaat er uit om scholen uit zowel het Primair Onderwijs als het Voortgezet Onderwijs op Sparrenhof uit te nodigen. Zij kunnen daar bestaande en nieuwe onderwijsactiviteiten uitvoeren, die passen bij de visie en het doel van Sparrenhof. Dat doel is het realiseren van een aanvullende en alternatieve leer-, speel-, maakplaats.

Een prachtig doel, maar ook heel ruim omvattend. Als je naar de huidige kinderen en jongeren en hun ontwikkeling kijkt, dan is zo’n plek hard nodig denk ik. In die zin is de titel van mijn blog weer heel passend. Als je met leerlingen werkt, is geen dag hetzelfde, en dat maakt werken in het onderwijs ook zo mooi. Ik heb jaren om die reden voor de klas gestaan. Ik genoot van het werken met die pubers en ik mis dat nog elke dag.

Wat ik niet mis in het onderwijs, en wat ook de reden was dat ik er uit stapte, is de manier waarop veel mensen nog steeds naar onderwijs kijken. En dan met name naar het stuk over prestaties en toetsing van die prestaties. Nog steeds staat dat voor mijn gevoel veel te veel centraal. En daar klopt de titel dus absoluut niet. Nog steeds eindigt iedere schoolcarrière met een centrale toets, net als ruim 30 jaar geleden. En steeds meer heb ik het gevoel dat dat eindexamen niet meet, wat de leerlingen nu eigenlijk kunnen of moeten kunnen.

Het gaat te ver om hier in deze blog nog over uit te wijden, maar iedereen die hier meer over wil weten, nodig ik uit om contact op te nemen. En dan verwelkom ik je graag op Sparrenhof, een plek waar een omslag gemaakt kan worden. Waar je dingen uit kunt proberen, en waar je ook na een mislukking een ander paadje kunt volgen.

Waar dat toe moet leiden, is een andere maatschappij, die gezien bijvoorbeeld de krapte op de arbeidsmarkt echt anders ingericht zal moeten worden. En laat ik daar nu net een liedje over hebben gemaakt, samen met Ton Wilthagen en Pieter Bon.

Nieuwe avonturen. Carnaval is voor mij wat rustiger verlopen dan gewenst, maar daardoor kon ik al wel de focus verleggen naar datgene wat komen gaat. Allereerst natuurlijk Hier adem ik vrij. Al 5 jaar wacht ik tot mijn muziek van deze rockmusical het licht gaat zien. In april is het dan eindelijk zover.

De repetities zijn al maanden bezig, althans voor de cast dan. Maar de eerste orkestrepetitie moet nog gaan plaatsvinden en daar kijk ik enorm naar uit. Begin maart is het zover, dan dirigeer ik opnieuw live de eerste klanken. Hoewel we natuurlijk voor Corona al een keer eerder waren begonnen, zal het toch niet helemaal hetzelfde zijn. Want tsja, als het script veranderd, heeft dat natuurlijk ook gevolgen voor de muziek.

Er zijn zeker nog kaartjes te krijgen, maar wacht niet te lang, want het gaat hard. Ze zijn via deze link te bemachtigen. Hier adem ik vrij Schouwburg Tilburg

En dan is er nog wat te melden op compositie gebied. In september zal mijn Requiem voor Tilburg in premiere gaan in de Concertzaal. Ik schreef dit klassieke stuk in opdracht van het bestuur van de Stichting Beheer Crematorium Tilburg en omgeving. In overleg met hen mag ik nu eindelijk een tip van de sluier oplichten.

In het filmpje hiernaast (overigens met prachtige foto’s uit Stadsbos 013 van Jostijn Ligtvoet) een eerste indruk van het stuk en dan met name het 1e, 3e en laatste deel. Deze zijn instrumentaal. Het 2e deel is een lied met tekst van Frank van Pamelen en het 4e deel zal een begeleiding zijn van een Spoken Word tekst.

De muziek is natuurlijk nog met MIDI geluid, maar het geeft in ieder geval een indruk. Inspiratie was het Tilburgs volkslied waarvan ik met name het kenmerkende ritme in het hele stuk laat terugkomen, evenals de eerste tonen van de melodie. Later meer informatie over de uitvoerenden en de precieze datum van de uitvoering.

Nou ja, the day, the day…Inmiddels al een aantal dagen na het Grand Gala. Maar het waren een paar fantastische dagen. En de nasleep mag er ook wezen, zowel positief als minder positief. Eerst maar het wat minder positieve.

Ik zit inmiddels sinds maandag met een hele stevige longontsteking onder een dekentje op de bank. Totaal uitgeput en blij dat HBO en Netflix ondertiteld zijn, want met mijn gehoest en gebulder versta ik er niet veel van. Wellicht toch een beetje over de streep gegaan, maar ja, dat is theater. The show must go on.

Gelukkig staat daar tegenover dat het een geweldig Grand Gala du Kwek is geweest. 3 keer de tent helemaal op zijn kop gezet. De Koninklijke Harmonie leverde een topprestatie in de begeleiding van de geweldige solisten en daar ben ik apetrots op. Zoals iemand al opmerkte: : “Toch zonde he, zo’n spiksplinternieuw theater en dan nu al het dak eraf”

Ik was eerst eigenlijk niet van plan om mijn blog weer over het gala te laten gaan. Daar had ik het vorige week immers al over gehad. Maar het totaal ontbreken van nieuws over het gala in de lokale kranten en de gebruikelijke nieuwskanalen van Den Bosch triggerde me om het toch te doen. Dat het niet altijd in Tilburg doordringt wat er daar gebeurd is, is begrijpelijk. Maar zelfs niks in het stadskatern van de editie Den Bosch van het Brabants Dagblad vond ik toch wel opvallend.

Gelukkig bereikte mij via andere kanalen dat het Gala door de Oeteldonkers als een groot denderend feest is ervaren en dat doet mij deugd, onder mijn dekentje op de bank. Hiernaast een van de eerste opnames, niet super qua beeld, maar het geeft een mooi sfeerbeeld. Gezongen door Lois van de Ven en met een arrangement van mijn gewaardeerde collega Sjef Ipskamp.

En bij deze titel weten de lezers van mijn blog uit Den Bosch meteen waar ik het over heb. Het Grand Gala du Kwek natuurlijk. Al jarenlang het grootse evenement van de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch, het paradepaardje van mijn voorganger Sjef Ipskamp. En ik vind het oprecht leuk dat hij er nog steeds nauw bij betrokken is. Niet alleen als mede arrangeur, maar ook in het meedenken en het meebeleven.

Want ja, heel Oeteldonk kijkt weer uit naar dit carnavalsconcert. En ik kan me nog goed herinneren wat dat vorig jaar met me deed, toen ik voor de eerste keer dit gala mocht dirigeren. Het werken met vele zangers was voor mij niet zozeer de uitdaging. Dat was ik na dik 20 jaar musicals dirigeren wel gewend. Maar de muziek die gespeeld werd was voor mij een ander verhaal.

Als kruikenzeiker ben ik in Tilburg gewend dat letterlijk allerlei carnavalsmuziek uit de speakers schalt. In Oeteldonk is dat een ander verhaal. Daar gaat het om muziek die ook daadwerkelijk uit de stad zelf komt. En dat komt dus ook terug in het programma van het Gala. En aangezien ik nog nooit carnaval in Oeteldonk had gevierd, was die muziek voor mij behoorlijk onbekend. En dan is zo’n eerste keer als dirigent van het Gala toch een beetje spannend.

Maar nu dus voor de tweede keer, en inmiddels al wat meer vertrouwd. En ook een beetje trots, dat mijn cluppie in korte tijd drie voorstellingen uitverkocht weet te krijgen in het splinternieuwe Theater aan de Parade. De generale was dinsdag, en morgen starten we met de eerste voorstelling, waarna nummer 2 en 3 volgen op de zaterdag.

Veel carnavalsmuziek afgewisseld met wat jazz-, musical- en popmuziek. Maar die is dan natuurlijk wel voorzien van toepasselijke Bossche teksten. En soms ook een gevoelig liedje, gezongen door de Peer. Net zoals de vorige editie in het filmpje. Ik ga genieten !!

Om de zoveel tijd is het weer zo ver. Even een beschouwing op mijn politieke activiteiten in ons mooie dorp Tilburg. Maar deze keer niet zozeer over cultuur of over partij politieke zaken, maar meer over de beruchte stip op de horizon…de toekomst.

Sinds een paar maanden ben ik voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050. En ik mag dit gerust een bijzondere taak noemen. De werkgroep wordt gevormd door de ambtelijke organisatie, de burgemeester, 2 wethouders en een afvaardiging van de gemeenteraad, zowel oppositie als coalitie. De werkgroep is in het leven geroepen om het proces om te komen tot een visie over hoe Tilburg er uit ziet in 2050, mede vorm te geven.

Een van de belangrijkste zaken daarbij is, dat dit niet een proces is dat enkel en alleen vanuit het stadhuis wordt gedirigeerd, maar dat het samen met organisaties en bewoners uit de stad en de dorpen wordt vorm gegeven. Gisteravond was de aftrap van een reeks lezingen van deskundigen die voeding geven aan de denkrichting. In dit geval ging het over Brede Welvaart.

Het was in ieder geval prettig om te zien, dat naast de nodige ambtenaren en raadsleden een kleine honderd andere belangstellenden zich in de raadszaal hadden verzameld om te luisteren en te reflecteren over dit onderwerp. Kern van het verhaal voor mij was toch wel, dat welvaart niet langer een product is van zuiver economische waarden, maar dat ook geluk, welbevinden en maatschappelijk betekenis mee tellen als ervaring van rijkdom.

En dan bekruipt mij het gevoel van trots dat ik binnen mijn wereld van kunst, cultuur en onderwijs dus een belangrijke bijdrage hier aan kan leveren. En dan niet alleen als voorzitter van de werkgroep, maar ook in mijn werk. En soms komen dan een muzikant en een hoogleraar al eerder bij elkaar. Over de arbeidsmarkt, en niet in een lezing, maar bij het maken van een lied.

Een tijdje terug was componeren het onderwerp van mijn blog. Maar naast componeren is ook het arrangeren van muziek een belangrijk deel van mijn werk als musicus. En zeker nu in carnvalstijd. 

Zo heb ik in mijn eigen Kruikenstad al het nodige arrangeerwerk geleverd. Jarenlang voor de hofkapel, die mijn arrangementen nog steeds spelen. En naast losse arrangementen voor allerlei blaasorkestjes schreef ik voor Kruikenstad in Koor, de Kruikenconcerten en de Kruikenviering. 

Inmiddels is ook het nodige arrangeerwerk in Oeteldonk te horen. Sinds ik dirigent ben van de Koninklijke lever ik ook een belangrijk aandeel voor het bekende Grand Gala du Kwek. En over een paar weken is dat ook weer te beluisteren in het nieuwe Theater aan de Parade.

Als Brabander vind ik carnaval een leuk feestje om voor te arrangeren, maar ik doe natuurlijk meer. En zo typte ik maar eens een paar termen op Youtube achter elkaar om te kijken wat er uit zou komen: Ron Antens, Brabant en arrangeren. En daar kwam bovenaan als eerste een arrangement uit dat ik ooit voor Thomas Pieters en Kamerata Zuid schreef. Mijn Brabantse Hart.

Het grappige was, dat in de clip die er bij zat, een aantal mensen naar voren kwamen waar ik al eerder mee gewerkt had. Bertus Borgers bijvoorbeeld met wie ik samen strijkers arrangementen maakte voor de Golden Earring. En Gerard van Maasakkers met wie ik nog samen gespeeld heb op zijn CD Iets van april.

Als je al een tijdje werkzaam bent in het muziekwereldje dan vergeet je soms wat je allemaal al gedaan hebt. En terugkijkend is dat inmiddels al een behoorlijk lijstje. Misschien maar eens een plakboek beginnen of een eigen Youtube kanaal.

Ik kreeg het als kind al te horen, “jij met je luchtkastelen”. Later zou blijken dat ik ze letterlijk ging bouwen, want mijn allereerste en liefste hobby werd mijn beroep: blazer !! En dan natuurlijk de grootste toeter die er op dat moment te vinden was, de tuba. Later aangevuld met de trombone.

Jarenlang heb ik op deze twee instrumenten allerlei stijlen in evenzoveel verschillende ensembles en orkesten mogen bespelen. Het was me zelfs gegund om een keer een improviserend solo programma te spelen. Dat was in de liften van de TU in Eindhoven, en daarin reageerde dan weer dansers op mijn muziek.

Het bracht me in vele landen en zelfs andere werelddelen. Onvergetelijk waren de optredens met The Dutch Tuba Quartet in Canada en met Projekt Rakija in Hongarije (Sziget) en  Denemarken. Ook Barcelona met het Fiestorkest was een hele mooie.

Toen een jaar geleden dus vanwege mijn gezondheidsproblemen het blazen niet meer lukte was dat best wel een klap. Natuurlijk kon ik mijn muzikale ei nog steeds kwijt in de vele arrangementen en composities. Maar niet meer kunnen blazen voelde toch een beetje als een afscheid, en dat deed pijn.

Maar nu blijkt dat afscheid gelukkig niet definitief te zijn. Net voor kerst heb ik zelf de trombonepartijen van mijn carnavalskraker kunnen inspelen in de studio. En sinds dit nieuwe jaar heb ik ook de tuba weer uit zijn tas gehaald. De eerste zware klanken hebben daarmee in mijn nieuwe studio thuis weer geklonken, en daar werd ik enorm blij van.

Dus wie weet, kom ik ook weer wel ergens een podium op, of duik ik een studio in, of een combinatie van beiden, zoals we deden met This is Lovski. Niet omdat het moet, maar omdat het kan !!

En dat het maar een prachtig muzikaal 2024 mag worden. Ik ga daar in ieder geval mijn steentje aan bijdragen hoop ik. Een ding is in ieder geval zeker…het zal vanuit mijn kant heel divers gaan worden.

Dat begint al komende zaterdag, als ik met mijn vrienden van CV Confetti weer een gooi ga doen naar de carnavalskraker van Kruikenstad op het grote podium van 013. Dat is me al eens eerder gelukt, en dankzij Corona bleef dat liedje 3 jaar lang het Tilburgs carnavalslied.

Mijn komende musical is allesbehalve carnavalsmuziek. De stijl van Hier adem ik vrij komt nog het dichtst in de buurt van jaren 80 rockmuziek. En mijn requiem is helemaal in klassieke stijl geschreven; voor kamerorkest met 2 fluiten, hobo, klarinet, fagot en 2 hoorns. En dat geeft aardig weer, waar mijn smaak al die jaren al heeft gelegen. Overal namelijk. Of het nu free jazz of filmmuziek is, kleinkunst of klassiek, musical of metal, het maakt me niet uit.

Jullie kunnen dan ook mijn verwarring voorstellen toen deze week iemand vroeg of ik mijn 3 favoriete songs wilde doorgeven. Sjezus, 3 maar? Welke moeten dat in godsnaam dan worden? Ik krijg niet eens het lijstje van de top 2000 ingevuld omdat ik altijd te lang twijfel. In een opwelling heb ik er toen maar vlug 3 doorgegeven. Eentje komt wel vaker terug bij mijn favorieten, namelijk Good Vibrations van de Beach Boys. Fantastisch hoe dat nummer in elkaar zit.

Maar ja, een dag later had ik er al weer minstens 5 die ook hadden gekund. En bij een bepaald nummer realiseerde ik me dat die al meer dan 30 jaar lang iedere keer weer iets bij me losmaakt. Het nummer staat op een unieke LP getiteld Live at the Hollywood Bowl. Afijn, luister maar. Mij gaat deze nooit vervelen !!