Afgelopen zaterdag was de eerste repetitie van Frontstad. Ik had het er vorige week al over. En ik heb genoten van het orkest. Supertof om je eigen geschreven muziek voor het eerst live te horen. Maar dat was natuurlijk niet het enige wat op mijn programma stond.

En ja, nu dat woord gevallen is, wil ik het daar wel eens over hebben. Het vaststellen van een programma voor een concert. Want bij composities ligt er bij mij altijd wel een opdracht. Dan hoef je niet na te denken over wat er gespeeld gaat worden want dat hebben anderen al voor je gedaan. Voordeel is dan weer wel, dat je zelf de muziek natuurlijk mag verzinnen.

Maar bij uitvoeringen en projecten van mijn orkest de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch is dat dus anders. Daar zijn we nu volop bezig met het samenstellen van het programma voor het Promsconcert op 25 oktober. Dat doe ik natuurlijk niet alleen. Allereerst doe ik dat samen met de voorzitter Roger Schouten. Verder vraag ik ook altijd aan de leden of zij nog leuke ideeen hebben.

Maar ook de zangers hebben natuurlijk hun inbreng. Welke nummers vinden zij leuk, welke kunnen ze samen eventueel zingen, en was er misschien nog een bucketlist nummer wat ze altijd al hadden willen doen. Ik moet zeggen dat dat al een paar pareltjes heeft opgeleverd.

Natuurlijk kun je het niet altijd iedereen naar de zin maken. Het Promsconcert moet ook een mooie mix zijn van verschillende stijlen en genres. Bij sommige nummers mag het dak eraf, maar ook een verstild nummer wordt door het publiek vaak zeer gewaardeerd. Het leukste vind ik het altijd als je er een zogenaamde mash up van kunt maken: verschillende stijlen en nummers door elkaar gehusseld.

Ik kan nu al beloven dat het weer een bijzondere editie gaat worden in oktober. En om alvast wat in de stemming te komen hiernaast het nummer Stiekem van het afgelopen Proms concert.

Klopt mijn hart. En niet vanwege Sinterklaas, want dat duurt nog wel even. Maar wel omdat komende zaterdag de eerste orkestrepetitie is van mijn musical Frontstad. En dat is voor mij als componist altijd een heel bijzonder moment.

Tot nu klonk de muziek die ik voor deze productie schreef altijd via mijn computer. Ook de banden waar het ensemble en de solisten mee repeteren zijn digitaal. De software die ik gebruik om te componeren is in eerste instantie bedoeld als studio software. Na heel wat jaartjes werken en ontdekken heb ik ook een manier gevonden om de bladmuziek er een beetje goed uit te laten zien.

Het grote voordeel van die software is dat de cast van je musical dus al vanaf de eerste repetities een heel goed idee heeft hoe het straks live allemaal gaat klinken. Daar heb je dan wel zo ongeveer 1,5 TB aan geheugen voor nodig om al die samples op te slaan. Maar dan heb je ook wat.

Naast goede samples heb je ook nog wat hardware nodig om het digitale geluid wat diepte mee te geven. En als je dat dan allemaal hebt weten te combineren kun je dus al lang voor de eerste orkestrepetities laten horen hoe de muziek ongeveer gaat klinken.

Bij Frontstad heeft de cast deze bestanden ook al gebruikt bij allerlei promotie optredens in de stad Roermond. Zo waren ze nadrukkelijk aanwezig bij het vieren van 80 jaar bevrijding van Roermond. Maar ook bij andere gelegenheden waren ze al te horen.

In het filmpje hiernaast zingt Maud Stroux het lied Keuzes uit de musical. Ook nu weer met digitale begeleiding. Maar binnenkort gaat dat dus veranderen. Want hoe goed het digitaal ook allemaal te regelen is, er gaat wat mij betreft niks boven een live orkest. En daarom kan ik niet wachten tot zaterdag als het 11 koppige orkest mijn muziek voor het eerst samen gaat spelen.

Vorige week had ik het in mijn blog over muziek en politiek. De insteek was dat beiden op elkaar reflecteren. Wat ik niet had kunnen vermoeden is dat een dag na mijn blog er een hele mooie kant van verbinding te zien was op TV tussen muziek en politiek.

Maar goed, even terugschakelen en uitleggen wat er nu precies gebeurde. Op vrijdagavond dirigeer ik altijd de repetitie van de Koninklijke Harmonie ’s Hertogenbosch. Als ik dan na de repetitie thuis kom, kijk ik standaard eerst het journaal terug en daarna nog Café Kokkelman. Want tja, ik ben en blijf natuurlijk een politiek dier. Een linkse wel te verstaan.

Nu is het programma Café Kokkelman van WNL op zich best wel een programma met een rechtse invalshoek. Net zo goed dat Bar Laat als BNN/VARA programma een linkse invalshoek heeft. Om die reden ben ik niet altijd zo’n fan van Sven Kokkelman, los van het feit dat het gewoon wel een goede journalist is.

Maar goed, even terug naar de verbinding met muziek. Die avond was een van de topics dat Bruce Springsteen behoorlijk duidelijk Donald Trump de maat had genomen op zijn Europese tour. Springsteen komt op voor de arbeider, de veteraan en voor de hardwerkende Amerikaan. Leo Blokhuis wist haarfijn uit te leggen dat hij dat al decennia lang doet in zijn liedjes en met name de teksten.

De reactie van Trump op Bruce Springsteen was ongekend fel. Zoals altijd als hij wordt tegengesproken of als hij geen erkenning krijgt voor zijn eigen veronderstelde grootheid (klinkt bekend na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen).

En wat schetst mijn verbazing op het eind van het mini college over Springsteen door Blokhuis? Er volgt een optreden door Tim Akkerman met het lied The River van de zanger. Maar niet alleen door Tim Akkerman. Sven Kokkelman neemt plaats achter de drums, politiek duider Mats Akkerman hangt een saxofoon om zijn nek en de aanwezig NSC minister Eddie van Hijum pakt een gitaar op en zij samen spelen het nummer van The Boss !!

En zo moet dat. Muziek als een verbindende factor van diverse uiteenlopende politieke ideeën, programma’s, duiders en bewindspersonen. Ik werd daar enorm blij van !! Laten we dit vasthouden in Nederland en laat dit een voorbeeld zijn voor de Verenigde Staten van Amerika waar de polarisatie de democratie zo ongeveer onmogelijk maakt !!

Dat muziek en politiek elkaar beïnvloeden, is niks nieuws. Mijn vrouw schreef er zelfs haar eindscriptie over voor haar eindexamen Schoolmuziek op het conservatorium. En ook in mijn eigen persoontje komen deze twee maar al te vaak bij elkaar.

Dat bracht mij op het idee om mijn eigen muziekgeschiedenis eens onder de loep te nemen. Hoe verweven zijn deze twee in mijn eigen muziekloopbaan nu eigenlijk geweest? Een van de eerste concerten die voor mij een raakvlak met politiek hadden was met het Brabants Jazz Orkest en het project Freedom. Hier stond de muziek centraal van het Liberation Orchestra uit de jaren ’70. Via de link lees je daar meer over.

In datzelfde jaar arrangeerde ik voor de MusicAllFactory (MAF) de musical Cabaret die zich afspeelt in het Berlijn van 1929 en 1930 als de Nazi’s aan de macht komen. In 2016 maakte ik een nieuw arrangement van deze musical en dirigeerde ik de voorstellingen van Boems in de schouwburg in Tilburg.

Bij diezelfde MAF arrangeerde en dirigeerde ik in 2010 Parade. Over de verhitte politieke situatie in Atlanta enige jaren na de Amerikaans Burgeroorlog. Deze musical zou de inspiratie vormen voor mijn eigen eerste productie Moordhoek in 2017. Ook niet bepaald een stuk zonder politieke lading.

Tussendoor speelde ik inmiddels bij het Fietsharmonisch orkest bij diverse straatoptredens. Eentje die me bijbleef was de mars tijdens de 1 mei viering in Antwerpen. Waar we staand voor een volle tribune de Internationale speelden.

En zo waren er diverse momenten in ensembles en bands waar ik meespeelde met raakvlakken op het politieke gebied. Eentje die er uitsprong was natuurlijk Krapte Snapte, dat ik samen met Pieter Bon en Ton Wilthagen schreef en uitvoerde. Bij de opname zongen ook de wethouders Maarten van Asten (VVD) en Esmah Lahlah (tegenwoordig kamerlid GroenLinksPvdA) mee.

In het filmpje hiernaast een nummer uit Hier adem ik vrij, waar minister Thorbecke samen met een paar collega ministers zingt over het inperken van de macht van de koning in het Nederland van 1848. Hoe politiek wil je het hebben.

Het afgelopen weekend stond voor mij in het teken van mijn belangrijkste bezigheid de afgelopen 25 jaar. Musical. Had ik het vorige week over erfgoed en het componeren van musicals. Nu wil ik wat uitgebreider bij dit genre stilstaan. En dan niet bij musicals die ik de afgelopen jaren heb gecomponeerd maar met name hoe ik tot het componeren ervan gekomen ben. En dat begon met het spelen van musicals gevolgd door het arrangeren en dirigeren. 

Afgelopen maandag was de reünie van de MAF, oftewel de MusicAllFactory. Een opleiding die dit jaar 30 jaar bestaat. Ik kon helaas niet de hele avond, maar heb het slot mogen meemaken en ontzettend veel cursisten en collega’s nog kunnen spreken. Vanaf de oprichting in 1995 speelde ik mee in het orkest bij de eindvoorstellingen en van 2000 tot en met 2010 was ik muzikaal leider en arrangeur. En dat heeft een flinke bibliotheek aan arrangementen opgeleverd.

Het was op deze opleiding dat ik in contact kwam met mijn favoriete schrijvers. Michael Kunze (tekst) en Sylvester Levay (muziek). Ik heb het genoegen gehad om maar liefst 3 producties van hen op de planken te kunnen zetten. Mozart (2x), Tanz der Vampire en Elisabeth (ook 2x).

En die laatste was de afgelopen week in de schouwburg hier in Tilburg te zien. Ik postte al eerder op Facebook hier iets over omdat Danique Dusee de hoofdrol speelde als de jonge Elisabeth. Ik ken haar al lang en heb haar geweldige ontwikkeling van dichtbij mogen meemaken. Het was fantastisch om haar op het toneel hier in Tilburg te zien stralen. En met haar de hele cast waaronder Pia Douwes, Julius de Vriend en Milan van Waardenburg.

Mijn favoriete musical is echter niet Elisabeth maar Mozart, en dan specifiek het nummer Wie wird man seinen Schatten los. Ik heb deze 2 maal mogen dirigeren bij de MAF waarvan de laatste keer in 2009. Ik kan rustig zeggen dat deze componist nog steeds een belangrijke inspiratiebron is, en een belangrijke aanleiding voor het schrijven van mijn eigen musical Hier adem ik vrij.

Helaas heb ik geen opname van die voorstelling, maar hiernaast het originele Duitstalige nummer. Laat je net als ik meevoeren door de kracht die deze muziek uitstraalt. Jammer genoeg worden de musicals van Kunze en Levay slechts zelden in Nederland opgevoerd.