Dat is wat Sparrenhof is, en wat het wat mij betreft ook zal blijven. Of ik daar invloed op heb, zal de toekomst uitwijzen, maar waar mogelijk zal ik me daar voor blijven inzetten.

Toen ik ruim twee jaar geleden voor het eerst over deze pedagogische vrijplaats hoorde, wist ik eigenlijk meteen dat ik daar wilde werken. Elke vezel in mijn lijf voelde de betrokkenheid bij dit onderwijsconcept. De basis hiervoor was al gelegd bij 5M anders leren op het Beatrixcollege. Dat werd nog versterkt door mijn werk als artistiek directeur op de culturele BSO Monopole.

Ik geloof namelijk heilig in het principe dat een kind pas echt leert als het oprecht belangstelling toont en geboeid raakt. Leerlingen kunnen prima lesstof tot zich nemen, ook als het hen totaal niet interesseert. Ze doen dit dan omdat ze vaak weten dat die stof op een bepaald moment moet worden gereproduceerd, zoals bij een toets of een examen. Dat het geleerde langer blijft hangen, is dan maar zeer de vraag.

Ik baseer deze mening ook op mijn eigen ervaring als leerling op de HAVO. Ik weet bijna nog alles van geschiedenis en van muziek. Dat waren de vakken waar ik van opleefde. Alle andere vakken zijn qua kennis voor een groot deel weggezakt. Tel daar bij op dat in deze tijd de ontwikkelingen veel sneller gaan dan voorheen. Je kunt bijna stellen dat de lesstof die leerlingen in de brugklas krijgen, bij het eindexamen 5 of 6 jaar later alweer verouderd is.

Daarom vind ik het zo belangrijk dat het leerproces zelf bij een leerling, boven de lesstof op zich moet staan. Het gaat niet om wat je leert, maar hoe je leert. Waar vind je de informatie die je moet weten, en hoe bepaal je wat de waarde daarvan is aan de hand van brononderzoek.

Dit alles is ook terug te vinden in het pedagogisch fundament van Sparrenhof. Daarom is dit landgoed niet zo maar een prachtig stuk natuur waar je als leerling naar toe kunt, maar een plek waar je kunt Ont-Moeten en Ont-Wikkelen. Een plaats waar de leerling kan leren zonder prestatiedruk en waar diezelfde leerling ook de veerkracht kan vinden om zijn eigen talenten te ontdekken.

Dat deze ideeën niet nieuw zijn illustreert het prachtige nummer School van Supertramp uit 1974.

Inspiratie. Het broodnodige ingrediënt voor iemand die muziek schrijft. Ik krijg vaak de vraag waar ik die zelf vandaan haal. Meestal ook wel verpakt in de vraag: “Hoe kom je daar nu weer op?” En ik moet zeggen dat ik tot op heden vaak best snel iets uit die piano weet te wurmen.

Een van de redenen is denk ik mijn ontzettend brede muzieksmaak. Deze is ook ontstaan uit mijn eigen speelpraktijk. Begonnen als klassiek tubaïst, maar al snel uitgebreid met jazz, wereldmuziek en populair. Nog steeds kan ik genieten van de genialiteit van Mozart. Maar ook van de grote symfonieën van Mahler.

En daar blijft het dan niet bij. Filmmuziek van Hans Zimmer, rockmuziek uit de jaren 80 van Toto, bigband stukken van Charlie Haden en Pat Metheny of de pianomuziek van Yann Tiersen. En dat blijft allemaal in mijn hoofd zitten.

Daarnaast is muziek zeker niet mijn enige inspiratiebron. Zo kan ik intens genieten van parken en terrassen in grote steden als Londen, Rome, Kopenhagen, Wenen en Parijs. Maar ook van een oud vervallen restaurantje in een pittoresk dorpje aan de voet van de Pyreneeën in Zuid Frankrijk.

Ik zal die inspiratie binnenkort zeker weer nodig hebben. Zo kwam ik samen met culturele partners in crime Ton Wilthagen, Pieter Bon, Frank van Pamelen en nog wat usual suspects bij elkaar om een wild idee uit te werken. Ook mijn goede vrienden Hein van Berkel en Thijs de Groof hebben wat ideeën. En last but not least zit ik vanmiddag met theatermaker Boy Jonkergouw aan tafel om te brainstormen over een opvolger voor Hier adem ik vrij.

En dan gaan mijn gedachten weer mijmerend uit naar een rustige herfstachtige middag in Parijs. Midden in de Jardin de Tuileries op een terrasje met groene ijzeren stoeltjes. Alleen maar zitten…. en kijken….en denken. En dan komt er vanzelf muziek naar boven.

Wat voor muziek? Tsja, dat kan van alles zijn. Maar toen ik een tijdje geleden op YouTube de muziek van Pomplamoose ontdekte, was ik weer even terug daar in die prachtige tuinen bij het Louvre. Ik weet zeker dat ook deze Amerikaanse band met Franse covers een plekje in mijn hoofd zal weten te veroveren. En daar zal blijven hangen om op het juiste moment te ontsnappen naar mijn handen op de toetsen.

Ken je dat? Blij zijn dat het even wat rustiger is qua muziek schrijven en arrangeren, en dat je hoofd dan ongevraagd allerlei ideeën begint te produceren? Nou, dat is wat er op dit moment dus aan de gang is.

Er staan natuurlijk nog best wat leuke dingen op de rol. Zie mijn blog vorige week en de muziektheater productie Frontstad in Roermond. Verder gaan we vanavond de laatste hand leggen aan de opnames van mijn Requiem met zangeres Ingrid van den Nieuwenhuizen en schrijfster Frederike Luijten.

Maar zoals gezegd plopte er wat nieuws op in mijn hoofd. Het is denk ik ook een beetje de leeftijd als je nog eens terugkijkt op wat je nu allemaal gedaan hebt. En in dit geval wat ik allemaal geschreven en gedirigeerd heb met musical en muziektheater. De allereerste was in 2000, toen ik letterlijk het stokje overnam van Lauran van de Sanden bij de MusicAllFactory.

Ik had met een grote mond aangegeven dat ik dat wel kon dirigeren, en dat dat arrangeren ook wel zou lukken. Zo gezegd, zo gedaan. Toen nog met potlood en papier. En zo ontstonden mijn eerste arrangementen van “The Life”. Onnodig te vermelden dat er nog vele zouden volgen.

Het bleef niet bij arrangeren, want inmiddels ben ik alweer mijn vierde productie aan het componeren en zijn de eerste plannen voor een vijfde ook alweer gesmeed. En nu bedenk ik me, dat ik dus komend jaar al 25 jaar in het musical en muziektheater vak zit.

Misschien moet ik daar iets mee doen, samen met al die muzikanten, zangers en spelers die ik heb leren kennen. Materiaal genoeg, daar ligt het niet aan, zo’n dikke 500 losse nummers sowieso. Ik laat het nog even bezinken, enne…meedenken mag!!

September was een prachtige maand voor mij als componist. Maar ja, dat kan natuurlijk niet elke maand zo door blijven gaan. Oktober wordt dan ook een wat rustigere maand. Even ademhalen dus.

Zo richting het einde van het jaar komen er nog een paar leuke dingen aan, en daar moet dan nu natuurlijk driftig voor gerepeteerd worden. Het eerste wat er aan komt is de enige echte Bossche Proms. De derde editie alweer en deze keer niet meer in de Maaspoort in Den Bosch, maar in het Theater aan de Parade.

Het voelt een beetje alsof mijn orkest de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch  het vaste huisorkest daar aan het worden is. Dit jaar speelde we al 3 keer het Grand Gala du Kwek in deze prachtige zaal, en gaven we een Feel Good concert in het kader van Opera op de Parade, ook weer samen met de organisatie van dit theater.

En nu dan op 2 november de Echte Bossche Proms. Weer in de grote zaal. In het filmpje hiernaast nog een terugblik op de allereerste editie met het nummer Uptown Funk. Extra leuk om te vermelden dat we opnieuw mogen gaan genieten van een aantal vaste zangers waar we mee samen werken: Sander van de Gevel, Ingrid van de Nieuwenhuizen, Lois van de Ven, Marjolijn de Kort en Edwin Bekker.

Maar daar blijft het niet bij. Mijn orkest zal in dit theater ook te horen zijn bij het concert ter herdenking van de bevrijding op 26 oktober. En als klap op de vuurpijl is er op 1 december een speciaal Wim Kersten concert. Hier zullen met name de liedjes van deze Bossche volksheld te horen zijn. Veelal met arrangementen van mijn gewaardeerde voorganger bij dit orkest, Sjef Ipskamp.

Ik denk dat ik maar eens ga kijken of ik niet een vast plekje kan reserveren in dit Bossche muziekpaleis. Als je er zo vaak mag spelen, wordt het toch een beetje je tweede thuis. 

Wat een feest was het afgelopen zaterdag in de concertzaal. Eindelijk was mijn Requiem voor Tilburg live te horen. Uitgevoerd door Brabant Sinfonia onder leiding van Joost Smeets.

Voor het eerst hoorde ik nu alles compleet. Heel bijzonder waren het 4e deel met Spoken Word tekst van Frederike Luijten, door haarzelf uitgesproken, en het 2e deel Lied, gezongen door Ingrid van den Nieuwenhuizen. De tekst van die laatste was geschreven door Frank van Pamelen. U weet wel onze eigen Frank Zaterdagcolumn van Pamelen. ( En voor deze verwijzing adviseer ik de link aan te klikken).

En het feest hield niet op, want een dag later werd het hele requiem opgenomen, waardoor het straks te vinden is via Spotify. Uiteraard zal ik dat bekend maken in een van mijn komende blogs. De bedoeling is namelijk dat iedereen deze muziek vrij kan beluisteren. En het is uiteraard ter beschikking bij diverse uitvaartgelegenheden of herdenkingsdiensten.

Maar terug naar de zaterdag. Ik werd na afloop overweldigd door de vele complimenten en verhalen van mensen die geraakt waren door mijn muziek en door de teksten. Ik wil dan ook nogmaals via deze weg de Stichting Beheer Crematorium Tilburg en omstreken hartelijk bedanken voor deze opdracht.

En als klap op de vuurpijl was er een paar dagen voor deze wereldpremière de presentatie van de filmregistratie van Hier adem ik vrij. Wat een geweldig huzarenstukje van Alex de Bont om mijn productie zo mooi vast te leggen. Ik weet zeker dat we in een bioscoop in Tilburg hier nog wel een keer naar kunnen gaan kijken en luisteren.

Tot die tijd in het filmpje hiernaast een teaser van diverse muzikale hoogtepunten uit mijn musical. De titelsong was al een aantal keer gedeeld, maar nu dus ook een bloemlezing van meerdere nummers. Supertrots dat ik dit nu eindelijk kan laten zien!!