Dat was een van de vaardigheden die we van leerlingen vroegen toen ik nog op het Beatrixcollege werkte als muziekdocent. Je zou dus denken dat ik daar zelf ook wel het nodige van opgestoken zou hebben.

Nu is het niet zo dat mijn agenda een rommeltje is, integendeel. Een aantal jaar geleden kreeg ik zelfs het compliment dat ik voor een creatief persoon tegelijkertijd ook heel gestructureerd was. Twee competenties die niet altijd zo maar samen gaan. Iets met kleuren geloof ik.

En die gebruik ik dus ook in mijn agenda: blauw voor mijn muziekwerk, paars voor de gemeenteraad, rood voor Sparrenhof en groen voor privé zaken. Dat geeft meteen overzicht en ik zie snel waar ik aan toe ben.

Nu ben ik na een fijne vakantie heel enthousiast weer aan de gang gegaan. Maar in mijn enthousiasme heb ik wel heel veel dingen ineens ingepland. Me niet meteen realiserend dat ik bijvoorbeeld een aantal dagen in Roermond verblijf vanwege de voorstellingen van Frontstad een aantal dagen achter elkaar.

Bedenk daarnaast dat ik weer volop bezig ben met de bosdagen en het organiseren van een onderwijsweek in november op Sparrenhof (binnenkort meer hierover op dit kanaal, maar houd alvast maar 4 t/m 7 november in de gaten). En de Stichting Muziektheater Tilburg is ook volop aan het plannen voor mijn nieuwe producties in 2026 en 2027.

Tot slot komen er in oktober en maart verkiezingen aan dus het paarse deel in mijn agenda neemt ook met rasse schreden toe; programma’s, kandidatenlijsten, enz.

Ik merk dat ik er aan de ene kant heel veel energie van krijg, maar aan de andere kant het met de huidige toestand van mijn hersenen ook wel heel veel kanten op flitst. Soms letterlijk. Misschien dus goed om op bepaalde momenten er heel af en toe de handrem op te gooien.

Maar goed, eerst ga ik genieten van de première van Frontstad komende zondag. Volgende week gaan jullie in mijn blog ongetwijfeld horen hoe het allemaal is gegaan.

 

 

 

 

 

 

In mijn omgeving gaat het elke week wel ergens een keer over AI of ChatGPT. En terwijl ik dit stukje schrijf begint mijn laptop al te jammeren of ik Copilot wil gebruiken. Ik schrijf regelmatig teksten en speeches. Bijvoorbeeld toen in de gemeenteraad de visie Brede Welvaart voor Tilburg in 2050 werd overhandigd.

Ik mag mezelf een rasechte Boomer noemen want ik heb met bovengenoemde digitale zaken nog nooit iets gedaan. Ik heb simpelweg geen idee hoe ik dat moet doen en ik heb zelf voldoende inspiratie om op papier te zetten wat ik wil zeggen. Ben ik dan meteen ook tegen deze hulpmiddelen? Op zich niet. Maar ik heb wel mijn bedenkingen wat er in de toekomst van ons auteursrecht gaat overblijven.

Ik ben natuurlijk componist en ben trots op wat ik geschreven heb. Ik verdien daar een leuke boterham mee en wil dat zeker nog wat jaren blijven doen. Bovendien wil ik graag zeggenschap houden over wat er met mijn muziek gebeurt. Ik moet er niet aan denken dat Geert Wilders het podium op komt met muziek die ik geschreven heb.

Maar het wordt wel steeds lastiger om die zeggenschap te bewaken. Grote tech bedrijven gaan er wat mij betreft vaak wat te makkelijk van uit, dat alles wat op het internet staat, ook zo maar gebruikt mag worden. Of het nu gaat om publiceren of om AI te trainen.

Qua inkomen ben ik inmiddels al zover dat ik er van uit ga dat ik na het verschijnen van mijn muziek op internet, er nagenoeg geen rooie cent aan overhoud. Dat is dan ook de reden dat ik eigenlijk alleen in opdracht componeer. Mijn vraagprijs is ook gericht op dit eenmalige inkomen en niet op eventuele royalties die later binnen zouden kunnen komen.

Van mij mag mijn muziek verder best gebruikt worden door anderen, maar vraag het gewoon eerst even. En dan kan ik beoordelen of dat OK is en of dat een prijs heeft. Ik gebruik mijn eigen muziek ook wel eens op een andere plek. Wat dat betreft moet je maar eens goed luisteren als je naar mijn musical Frontstad komt. Je zult wellicht iets uit Hier adem ik vrij herkennen, maar dan net wat anders.

Disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen of situaties in de video, berust op louter toeval 😊

 

 

 

 

 

 

Die mooie zomer, althans, de zomervakantie dan. Van de zomer mogen we gelukkig nog even genieten. We zijn weer begonnen en gaan een mooi seizoen tegemoet. Lekker uitgerust en vol ideeën en inspiratie. Het was voor mij een thuisvakantie en een van de valkuilen voor mij is dat ik toch vaak gewoon (een beetje) doorwerk in mijn studio. Maar deze keer is het mij daadwerkelijk gelukt om 2,5 week helemaal niks te doen !!

Maar goed, de afgelopen week was ik alweer volle bak aan de gang voor het komende seizoen. Nog dit jaar kunnen jullie de aankondiging verwachten van 2 grote muziektheater projecten. Ik zal hier bij betrokken zijn als componist, orkestleider en muzikale supervisor.

Ook zijn we inmiddels gestart met het organiseren van de volgende serie bosdagen op Sparrenhof. Deze waren voor de zomer een enorm succes en vele scholen hebben aangegeven dit het komende schooljaar nog eens dunnetjes over te willen doen. Daarnaast komt er een speciale projectweek voor leerkrachten uit het PO in november op Sparrenhof, maar daarover later meer.

Morgen starten de repetities bij de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch en we hebben een volle map met nieuwe stukken voor de Echte Bossche Prom. De kaartverkoop gaat hard dus als je wil komen luisteren, bestel dan snel je kaarten. Je kunt onze vaste solisten op het podium verwachten, maar we hebben ook nog een verrassend gastoptreden in petto.

Het grootste project dat er aankomt is al heel snel, en daar heb ik enorm veel zin in. Op 7 september gaan mijn vierde musical in première in het Theaterhotel de Oranjerie in Roermond. Frontstad – de weg naar de vrijheid – zal totaal 6 keer worden opgevoerd. De première is al uitverkocht. De andere voorstellingen zijn van 10 t/m 14 september. De kaartverkoop gaat enorm hard, dus ook hier is het zaak om er op tijd bij te zijn.

Dus beste volgers, weer genoeg om over te bloggen dit seizoen. Deel, like en reageer naar hartenlust. We gaan er een mooi seizoen van maken !!

 

 

 

 

 

 

En dan is het alweer zover. De laatste blog voor de zomervakantie. Een mooi moment om terug te kijken op het afgelopen seizoen. En dat doe ik toch wel een beetje met gemengde gevoelens. Niet zozeer muzikaal, want wat dat betreft was dit seizoen er weer eentje om in te lijsten. Maar qua gezondheid werd ik wel een beetje met mijn neus op de feiten gedrukt.

Dit seizoen werd duidelijk dat vanwege mijn gezondheid het optreden als tubaïst en trombonist helaas niet meer mogelijk bleek. De diagnose COPD in 2024 zorgde ervoor dat het blazen niet echt lekker meer ging vanwege een beperkte longcapaciteit. In juni 2025 kwam daar de diagnose PPPD nog eens bij. Deze vorm van chronische positioneringsduizeligheid zorgt ervoor dat de prikkels van een podium in combinatie met blazen en bewegen het onmogelijk maken om nog op te treden als blazer.

En dat was voor mij natuurlijk een behoorlijke teleurstelling. Wat het echter draaglijk maakte, was alle waardering die ik kreeg voor mijn werk als arrangeur en componist. Zodoende kon ik mij nog genoeg uiten op het creatieve vlak. De première van mijn Requiem in september en van Rondo ‘t Heike voor beiaard in maart zorgden ook weer voor vele mooie reacties. En dan heb ik het nog niet over alle arrangementen die ik schreef voor mijn orkest uit Den Bosch.

Wat er ook voor zorgde dat ik het niet meer spelen kon accepteren, is het feit dat ik sinds mijn afstuderen in 1992  ontzettend veel mooie concerten en optredens heb mogen geven. Als ik die allemaal bij elkaar optel, dan mag ik alles behalve klagen.

Hoogtepunten waren de optredens met The Dutch Tuba Quartet in Canada in 2000. En natuurlijk de borrel met de muzikanten van het koperkwintet Canadian Brass in ons hotel. Met het Brabants Fietsharmonisch Orkest gaven we een paar geweldige straat optredens tijdens de Catalaanse Feesten in Barcelona. En ook op tuba was het geweldige concert tijdens North Sea Jazz 1993 onder leiding van niemand minder dan Lalo Schiffrin, afgelopen week helaas overleden.

En met mijn trombone denk ik met veel plezier terug aan het project Freedom met het Brabants Jazzorkest. En ook aan de vele hoogtepunten op festivals met Projekt Rakija en This is Lovski: Lowlands, Zwarte Cross, Sziget in Hongarije, Boomtown Fair in Engeland en de vele optredens in Bosnië.

En dan ben ik best wel een beetje trots dat ik dat allemaal heb mogen doen en meemaken. Schrijven blijf ik in ieder geval nog wel doen, want dat gaat prima. En dat is ook het eerste wat na de zomervakantie te horen is. Want op 7 september gaat mijn 4e musical in première in Roermond.

Maar nu gaan we eerst even uitrusten en vakantie vieren. Mijn volgende blog zal weer verschijnen op donderdag 21 augustus. Tot dan !!

 

 

 

 

 

 

De olifant die het zicht belemmert, sprak een bekend Nederlands politicus ooit. Een uitspraak die naar mijn bescheiden mening toch niet helemaal juist is. Als visie een doel op zich wordt, kan ik het me nog voorstellen dat je zo’n uitspraak doet. Maar voor mij is een visie iets waar ik in geloof en waar ik voor sta. Iets wat mij helpt om te geloven in het doel waar ik naar toe wil.

Komende maandag mag ik bij de gemeenteraad de visie “Samen werken aan een Brede Welvaart voor Tilburg in 2050” presenteren. Als voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050 mocht ik een bijdrage leveren aan het proces hoe deze visie tot stand kwam. Iedereen mocht bij het bepalen van de inhoud input leveren en dat hebben vele inwoners, organisaties en bedrijven dan ook gedaan. En dat levert dus een visie op richting 2050 die ook onderweg nog bijgestuurd kan worden. Ik zou dat geen olifant willen noemen.

Ook op Sparrenhof werk ik vanuit een bepaalde visie die ik zelf heb op onderwijs. Ik heb daar in mijn blogs al eens vaker melding van gemaakt. Die visie is de overtuiging dat kinderen en jongeren het beste leren als ze er zelf ook achter staan. Als ze zelf invloed hebben op hun leerproces en als ze zelf mede hun tempo kunnen bepalen. Zaken die prachtig zichtbaar worden op de bosdagen die ik samen met Fontys bruggenbouwer Rolf Touwen organiseer op Sparrenhof.

Een muzikale visie heb ik ook. Ik schrijf muziek die een verhaal vertelt en dat kan met en zonder tekst zijn. Daarbij maak ik graag gebruik van verhalen die al leven in een stad of dorp. Zo ging “Moordhoek” over het verhaal van Marietje Kessels in Tilburg, “Frontstad” over de laatste maanden van de oorlog in Roermond, en schreef ik het instrumentale “Borderlines” over de smokkelverhalen uit Baarle-Nassau.

Een paar weken geleden ging het in mijn blog over politiek in mijn muziek. Ook dat past wat mij betreft in mijn visie dat ik een verhaal wil vertellen. Want verhalen verbinden mensen. Verhalen bieden mensen een gezamenlijke geschiedenis ook al denken we over allerlei zaken soms verschillend.

In het filmpje daarom het nummer Krapte Snapte, wat ik in de eerder genoemde blog ook al aanhaalde als voorbeeld. Maar nu nog maar een keer met de clip erbij. Ook omdat her verhaal van dat nummer in feite dezelfde is als die van de visie die ik maandag in het stadhuis mag presenteren. Samen voor elkaar !!