De olifant die het zicht belemmert, sprak een bekend Nederlands politicus ooit. Een uitspraak die naar mijn bescheiden mening toch niet helemaal juist is. Als visie een doel op zich wordt, kan ik het me nog voorstellen dat je zo’n uitspraak doet. Maar voor mij is een visie iets waar ik in geloof en waar ik voor sta. Iets wat mij helpt om te geloven in het doel waar ik naar toe wil.

Komende maandag mag ik bij de gemeenteraad de visie “Samen werken aan een Brede Welvaart voor Tilburg in 2050” presenteren. Als voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050 mocht ik een bijdrage leveren aan het proces hoe deze visie tot stand kwam. Iedereen mocht bij het bepalen van de inhoud input leveren en dat hebben vele inwoners, organisaties en bedrijven dan ook gedaan. En dat levert dus een visie op richting 2050 die ook onderweg nog bijgestuurd kan worden. Ik zou dat geen olifant willen noemen.

Ook op Sparrenhof werk ik vanuit een bepaalde visie die ik zelf heb op onderwijs. Ik heb daar in mijn blogs al eens vaker melding van gemaakt. Die visie is de overtuiging dat kinderen en jongeren het beste leren als ze er zelf ook achter staan. Als ze zelf invloed hebben op hun leerproces en als ze zelf mede hun tempo kunnen bepalen. Zaken die prachtig zichtbaar worden op de bosdagen die ik samen met Fontys bruggenbouwer Rolf Touwen organiseer op Sparrenhof.

Een muzikale visie heb ik ook. Ik schrijf muziek die een verhaal vertelt en dat kan met en zonder tekst zijn. Daarbij maak ik graag gebruik van verhalen die al leven in een stad of dorp. Zo ging “Moordhoek” over het verhaal van Marietje Kessels in Tilburg, “Frontstad” over de laatste maanden van de oorlog in Roermond, en schreef ik het instrumentale “Borderlines” over de smokkelverhalen uit Baarle-Nassau.

Een paar weken geleden ging het in mijn blog over politiek in mijn muziek. Ook dat past wat mij betreft in mijn visie dat ik een verhaal wil vertellen. Want verhalen verbinden mensen. Verhalen bieden mensen een gezamenlijke geschiedenis ook al denken we over allerlei zaken soms verschillend.

In het filmpje daarom het nummer Krapte Snapte, wat ik in de eerder genoemde blog ook al aanhaalde als voorbeeld. Maar nu nog maar een keer met de clip erbij. Ook omdat her verhaal van dat nummer in feite dezelfde is als die van de visie die ik maandag in het stadhuis mag presenteren. Samen voor elkaar !!

Afgelopen zaterdag was de eerste repetitie van Frontstad. Ik had het er vorige week al over. En ik heb genoten van het orkest. Supertof om je eigen geschreven muziek voor het eerst live te horen. Maar dat was natuurlijk niet het enige wat op mijn programma stond.

En ja, nu dat woord gevallen is, wil ik het daar wel eens over hebben. Het vaststellen van een programma voor een concert. Want bij composities ligt er bij mij altijd wel een opdracht. Dan hoef je niet na te denken over wat er gespeeld gaat worden want dat hebben anderen al voor je gedaan. Voordeel is dan weer wel, dat je zelf de muziek natuurlijk mag verzinnen.

Maar bij uitvoeringen en projecten van mijn orkest de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch is dat dus anders. Daar zijn we nu volop bezig met het samenstellen van het programma voor het Promsconcert op 25 oktober. Dat doe ik natuurlijk niet alleen. Allereerst doe ik dat samen met de voorzitter Roger Schouten. Verder vraag ik ook altijd aan de leden of zij nog leuke ideeen hebben.

Maar ook de zangers hebben natuurlijk hun inbreng. Welke nummers vinden zij leuk, welke kunnen ze samen eventueel zingen, en was er misschien nog een bucketlist nummer wat ze altijd al hadden willen doen. Ik moet zeggen dat dat al een paar pareltjes heeft opgeleverd.

Natuurlijk kun je het niet altijd iedereen naar de zin maken. Het Promsconcert moet ook een mooie mix zijn van verschillende stijlen en genres. Bij sommige nummers mag het dak eraf, maar ook een verstild nummer wordt door het publiek vaak zeer gewaardeerd. Het leukste vind ik het altijd als je er een zogenaamde mash up van kunt maken: verschillende stijlen en nummers door elkaar gehusseld.

Ik kan nu al beloven dat het weer een bijzondere editie gaat worden in oktober. En om alvast wat in de stemming te komen hiernaast het nummer Stiekem van het afgelopen Proms concert.

Klopt mijn hart. En niet vanwege Sinterklaas, want dat duurt nog wel even. Maar wel omdat komende zaterdag de eerste orkestrepetitie is van mijn musical Frontstad. En dat is voor mij als componist altijd een heel bijzonder moment.

Tot nu klonk de muziek die ik voor deze productie schreef altijd via mijn computer. Ook de banden waar het ensemble en de solisten mee repeteren zijn digitaal. De software die ik gebruik om te componeren is in eerste instantie bedoeld als studio software. Na heel wat jaartjes werken en ontdekken heb ik ook een manier gevonden om de bladmuziek er een beetje goed uit te laten zien.

Het grote voordeel van die software is dat de cast van je musical dus al vanaf de eerste repetities een heel goed idee heeft hoe het straks live allemaal gaat klinken. Daar heb je dan wel zo ongeveer 1,5 TB aan geheugen voor nodig om al die samples op te slaan. Maar dan heb je ook wat.

Naast goede samples heb je ook nog wat hardware nodig om het digitale geluid wat diepte mee te geven. En als je dat dan allemaal hebt weten te combineren kun je dus al lang voor de eerste orkestrepetities laten horen hoe de muziek ongeveer gaat klinken.

Bij Frontstad heeft de cast deze bestanden ook al gebruikt bij allerlei promotie optredens in de stad Roermond. Zo waren ze nadrukkelijk aanwezig bij het vieren van 80 jaar bevrijding van Roermond. Maar ook bij andere gelegenheden waren ze al te horen.

In het filmpje hiernaast zingt Maud Stroux het lied Keuzes uit de musical. Ook nu weer met digitale begeleiding. Maar binnenkort gaat dat dus veranderen. Want hoe goed het digitaal ook allemaal te regelen is, er gaat wat mij betreft niks boven een live orkest. En daarom kan ik niet wachten tot zaterdag als het 11 koppige orkest mijn muziek voor het eerst samen gaat spelen.

Vorige week had ik het in mijn blog over muziek en politiek. De insteek was dat beiden op elkaar reflecteren. Wat ik niet had kunnen vermoeden is dat een dag na mijn blog er een hele mooie kant van verbinding te zien was op TV tussen muziek en politiek.

Maar goed, even terugschakelen en uitleggen wat er nu precies gebeurde. Op vrijdagavond dirigeer ik altijd de repetitie van de Koninklijke Harmonie ’s Hertogenbosch. Als ik dan na de repetitie thuis kom, kijk ik standaard eerst het journaal terug en daarna nog Café Kokkelman. Want tja, ik ben en blijf natuurlijk een politiek dier. Een linkse wel te verstaan.

Nu is het programma Café Kokkelman van WNL op zich best wel een programma met een rechtse invalshoek. Net zo goed dat Bar Laat als BNN/VARA programma een linkse invalshoek heeft. Om die reden ben ik niet altijd zo’n fan van Sven Kokkelman, los van het feit dat het gewoon wel een goede journalist is.

Maar goed, even terug naar de verbinding met muziek. Die avond was een van de topics dat Bruce Springsteen behoorlijk duidelijk Donald Trump de maat had genomen op zijn Europese tour. Springsteen komt op voor de arbeider, de veteraan en voor de hardwerkende Amerikaan. Leo Blokhuis wist haarfijn uit te leggen dat hij dat al decennia lang doet in zijn liedjes en met name de teksten.

De reactie van Trump op Bruce Springsteen was ongekend fel. Zoals altijd als hij wordt tegengesproken of als hij geen erkenning krijgt voor zijn eigen veronderstelde grootheid (klinkt bekend na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen).

En wat schetst mijn verbazing op het eind van het mini college over Springsteen door Blokhuis? Er volgt een optreden door Tim Akkerman met het lied The River van de zanger. Maar niet alleen door Tim Akkerman. Sven Kokkelman neemt plaats achter de drums, politiek duider Mats Akkerman hangt een saxofoon om zijn nek en de aanwezig NSC minister Eddie van Hijum pakt een gitaar op en zij samen spelen het nummer van The Boss !!

En zo moet dat. Muziek als een verbindende factor van diverse uiteenlopende politieke ideeën, programma’s, duiders en bewindspersonen. Ik werd daar enorm blij van !! Laten we dit vasthouden in Nederland en laat dit een voorbeeld zijn voor de Verenigde Staten van Amerika waar de polarisatie de democratie zo ongeveer onmogelijk maakt !!

Dat muziek en politiek elkaar beïnvloeden, is niks nieuws. Mijn vrouw schreef er zelfs haar eindscriptie over voor haar eindexamen Schoolmuziek op het conservatorium. En ook in mijn eigen persoontje komen deze twee maar al te vaak bij elkaar.

Dat bracht mij op het idee om mijn eigen muziekgeschiedenis eens onder de loep te nemen. Hoe verweven zijn deze twee in mijn eigen muziekloopbaan nu eigenlijk geweest? Een van de eerste concerten die voor mij een raakvlak met politiek hadden was met het Brabants Jazz Orkest en het project Freedom. Hier stond de muziek centraal van het Liberation Orchestra uit de jaren ’70. Via de link lees je daar meer over.

In datzelfde jaar arrangeerde ik voor de MusicAllFactory (MAF) de musical Cabaret die zich afspeelt in het Berlijn van 1929 en 1930 als de Nazi’s aan de macht komen. In 2016 maakte ik een nieuw arrangement van deze musical en dirigeerde ik de voorstellingen van Boems in de schouwburg in Tilburg.

Bij diezelfde MAF arrangeerde en dirigeerde ik in 2010 Parade. Over de verhitte politieke situatie in Atlanta enige jaren na de Amerikaans Burgeroorlog. Deze musical zou de inspiratie vormen voor mijn eigen eerste productie Moordhoek in 2017. Ook niet bepaald een stuk zonder politieke lading.

Tussendoor speelde ik inmiddels bij het Fietsharmonisch orkest bij diverse straatoptredens. Eentje die me bijbleef was de mars tijdens de 1 mei viering in Antwerpen. Waar we staand voor een volle tribune de Internationale speelden.

En zo waren er diverse momenten in ensembles en bands waar ik meespeelde met raakvlakken op het politieke gebied. Eentje die er uitsprong was natuurlijk Krapte Snapte, dat ik samen met Pieter Bon en Ton Wilthagen schreef en uitvoerde. Bij de opname zongen ook de wethouders Maarten van Asten (VVD) en Esmah Lahlah (tegenwoordig kamerlid GroenLinksPvdA) mee.

In het filmpje hiernaast een nummer uit Hier adem ik vrij, waar minister Thorbecke samen met een paar collega ministers zingt over het inperken van de macht van de koning in het Nederland van 1848. Hoe politiek wil je het hebben.