Inmiddels is mijn website alweer een tijdje up to date. En als je goed gekeken hebt, zie je dat er met name bij het kopje Trombonist en Tubaïst het nodige veranderd is.

Ik had het al eerder over mijn gezondheid, en ondertussen hebben een aantal van jullie ook al gezien dat mijn tuba op Facebook en LinkedIn te koop staat. De reden is simpel en ook al wel even bekend. Door alle gezondheidsperikelen heb ik dusdanig lang niet kunnen spelen, dat met name het tuba spelen niet meer op het niveau kwam om dit professioneel te blijven doen.

En daarom staat mijn Miraphone C tuba dus te koop. Ken je iemand die interesse heeft? Stuur maar door naar mij. Maar die tuba is natuurlijk niet de enige toeter uit mijn repertoire. Er ligt ook nog een trombone in een hoek in mijn studio. En daar zit gelukkig het goede nieuws, want dat begint de laatste tijd weer steeds beter te gaan.

Zowel embouchure als adem komen langzaamaan weer op peil. En daar ben ik natuurlijk blij mee. Vooral ook omdat twee goede vrienden mij benaderd hadden of ik niet weer zin had om samen iets op de planken te zetten. Niks hoogdravends maar gewoon lekker samen muziek maken en wie weet in de toekomst eens optreden.

Het repertoire is zeer breed van pop tot jazz en wereldmuziek. Soms net wat anders uitgevoerd en met een eigen twist. Ons drieën kennende zal er ook wel een wat theatrale kant aan toegevoegd worden, met een tikkeltje humor. En dat zal niemand die ons kent verbazen.

Wie deze mannen dan wel zijn? Kijk maar naar de foto en je zal zien dat we al vaker samen hebben gespeeld. Alleen nog nooit in deze samenstelling. In het filmpje een opname uit de oude doos. Toen ik nog jong was zullen we maar zeggen. Een van de drie speelde hier ook al mee, alleen is hij niet in beeld.

 

 

 

 

 

 

En er is weer een mijlpaaltje bereikt. Vanaf gisteren staat mijn Requiem voor Tilburg online op alle grote streamingdiensten. Enorm blij met de kans die ik van Stichting Beheer Crematorium Tilburg en omstreken kreeg om dit stuk te mogen schrijven.

Na een indrukwekkende première afgelopen september in de concertzaal in Tilburg, is het stuk nu voor iedereen te beluisteren. Dit werd mogelijk gemaakt door het orkest Brabant Sinfonia onder leiding van dirigent Joost Smeets. Zij hebben het Requiem opgenomen in de kapel van Mariengaarde. Veel dank aan deze fijne musici die het stuk uitstekend tot zijn recht laten komen.

En dan kan ik natuurlijk ook niet om de twee tekstdichters heen. Frank van Pamelen voor de tekst van het lied en Frederike Luijten voor het gedicht in het 4e deel. Zijzelf heeft dit gedicht ook ingesproken op de opname. Op dit moment is de tekst nog niet zichtbaar op de media kanalen maar daar wordt aan gewerkt.

En dan mag zangeres Ingrid van den Nieuwenhuizen natuurlijk niet vergeten worden met haar prachtige vertolking van het lied in deel 2. Ik werk inmiddels al vele jaren met haar en dat bevalt uitstekend. Wat mij betreft volgen er nog vele jaren.

Tot slot ook nog een dankwoord aan Cleo Simons voor alle techniek en de opnames. Zowel in de kapel als bij de latere opnames in de Trypoul studio’s in Neerkant. Ik ben heel blij met het eindresultaat dat er nu ligt. Het hele Requiem is te beluisteren op bijvoorbeeld Spotify via deze link. Het fragment in het filmpje is van YouTube, waar uiteraard ook de andere delen op staan.

En nu maar kijken waar deze muziek allemaal heen gaat. Het doel was dat bewoners van Tilburg een eigen muziekstuk zouden krijgen om te herdenken. En dat kan natuurlijk bij een dienst in het crematorium maar ook op andere momenten. Hopelijk blijft het natuurlijk niet beperkt tot Tilburg. Er is ook een 5 stemmige versie beschikbaar voor als mensen het live willen spelen. Mocht daar interesse voor zijn, dan hoor ik het graag.

 

 

 

 

 

 

Dat zou er op kunnen duiden dat ik op reis ga, maar helaas. Ik ben pas geleden nog met vakantie geweest, dus dat is het niet. Nee, de titel betekent in dit geval dat mijn muziek de wereld in gaat.

Ik heb inmiddels al heel wat muziek geschreven, en daar was in mijn vorige blogs al vaak over te lezen. Ook zaten daar vaak korte filmpjes bij met een compilatie, al dan niet live of door mijn computersamples gespeeld. Maar nu gaan er dan eindelijk volledige songs openbaar gezet worden en heb ik mij verdiept in de wereld van het streamen.

Best interessant, maar ik deed dat toch ook een beetje schoorvoetend. Niet dat ik bang was dat mensen het niet mooi of leuk zouden vinden. Die zullen er ongetwijfeld tussen zitten, want smaken verschillen. Nee, je weet tegenwoordig niet wie, of wat, er met je muziek aan de haal gaat. Dus eerst maar de stap gezet om alles aan te melden bij Buma Stemra. En toen begon het uploaden naar YouTube.

Dat het daar niet bij zal blijven weet ik inmiddels ook. Mijn Requiem komt sowieso op Spotify te staan en wellicht ook nog op andere kanalen. Dat is uitdrukkelijk afgesproken met de opdrachtgever, de stichting Crematorium Tilburg en omstreken. Op die manier kunnen mensen de muziek gebruiken voor een herdenkingsdienst.

Dus, houd de komende tijd mijn socials maar in de gaten. Daar zullen de nodige aankondigingen gedaan worden wat waar te vinden is. En vandaag beginnen we met een van mijn favoriete songs uit mijn musical Hier adem ik vrij: Ach meisje. Willem I (Berry van de Wiel) maakt zijn schoondochter duidelijk dat zijn zoon niet altijd degene is zoals hij zich misschien voordoet. Anna Paulowna (Loes van Kollenburg, jonge Anna en Stephanie Commeren, oude Anna) dient hem van repliek, dat zij zelf prima haar mannetje staat.

Prachtig in beeld gebracht door Alex de Bont. De foto is van Evelien Oerlemans. Alle credits zijn verder terug te vinden onder de video als je die op YouTube zelf bekijkt.

 

 

 

 

 

 

Dat is wat Sparrenhof is, en wat het wat mij betreft ook zal blijven. Of ik daar invloed op heb, zal de toekomst uitwijzen, maar waar mogelijk zal ik me daar voor blijven inzetten.

Toen ik ruim twee jaar geleden voor het eerst over deze pedagogische vrijplaats hoorde, wist ik eigenlijk meteen dat ik daar wilde werken. Elke vezel in mijn lijf voelde de betrokkenheid bij dit onderwijsconcept. De basis hiervoor was al gelegd bij 5M anders leren op het Beatrixcollege. Dat werd nog versterkt door mijn werk als artistiek directeur op de culturele BSO Monopole.

Ik geloof namelijk heilig in het principe dat een kind pas echt leert als het oprecht belangstelling toont en geboeid raakt. Leerlingen kunnen prima lesstof tot zich nemen, ook als het hen totaal niet interesseert. Ze doen dit dan omdat ze vaak weten dat die stof op een bepaald moment moet worden gereproduceerd, zoals bij een toets of een examen. Dat het geleerde langer blijft hangen, is dan maar zeer de vraag.

Ik baseer deze mening ook op mijn eigen ervaring als leerling op de HAVO. Ik weet bijna nog alles van geschiedenis en van muziek. Dat waren de vakken waar ik van opleefde. Alle andere vakken zijn qua kennis voor een groot deel weggezakt. Tel daar bij op dat in deze tijd de ontwikkelingen veel sneller gaan dan voorheen. Je kunt bijna stellen dat de lesstof die leerlingen in de brugklas krijgen, bij het eindexamen 5 of 6 jaar later alweer verouderd is.

Daarom vind ik het zo belangrijk dat het leerproces zelf bij een leerling, boven de lesstof op zich moet staan. Het gaat niet om wat je leert, maar hoe je leert. Waar vind je de informatie die je moet weten, en hoe bepaal je wat de waarde daarvan is aan de hand van brononderzoek.

Dit alles is ook terug te vinden in het pedagogisch fundament van Sparrenhof. Daarom is dit landgoed niet zo maar een prachtig stuk natuur waar je als leerling naar toe kunt, maar een plek waar je kunt Ont-Moeten en Ont-Wikkelen. Een plaats waar de leerling kan leren zonder prestatiedruk en waar diezelfde leerling ook de veerkracht kan vinden om zijn eigen talenten te ontdekken.

Dat deze ideeën niet nieuw zijn illustreert het prachtige nummer School van Supertramp uit 1974.

 

 

 

 

 

 

Inspiratie. Het broodnodige ingrediënt voor iemand die muziek schrijft. Ik krijg vaak de vraag waar ik die zelf vandaan haal. Meestal ook wel verpakt in de vraag: “Hoe kom je daar nu weer op?” En ik moet zeggen dat ik tot op heden vaak best snel iets uit die piano weet te wurmen.

Een van de redenen is denk ik mijn ontzettend brede muzieksmaak. Deze is ook ontstaan uit mijn eigen speelpraktijk. Begonnen als klassiek tubaïst, maar al snel uitgebreid met jazz, wereldmuziek en populair. Nog steeds kan ik genieten van de genialiteit van Mozart. Maar ook van de grote symfonieën van Mahler.

En daar blijft het dan niet bij. Filmmuziek van Hans Zimmer, rockmuziek uit de jaren 80 van Toto, bigband stukken van Charlie Haden en Pat Metheny of de pianomuziek van Yann Tiersen. En dat blijft allemaal in mijn hoofd zitten.

Daarnaast is muziek zeker niet mijn enige inspiratiebron. Zo kan ik intens genieten van parken en terrassen in grote steden als Londen, Rome, Kopenhagen, Wenen en Parijs. Maar ook van een oud vervallen restaurantje in een pittoresk dorpje aan de voet van de Pyreneeën in Zuid Frankrijk.

Ik zal die inspiratie binnenkort zeker weer nodig hebben. Zo kwam ik samen met culturele partners in crime Ton Wilthagen, Pieter Bon, Frank van Pamelen en nog wat usual suspects bij elkaar om een wild idee uit te werken. Ook mijn goede vrienden Hein van Berkel en Thijs de Groof hebben wat ideeën. En last but not least zit ik vanmiddag met theatermaker Boy Jonkergouw aan tafel om te brainstormen over een opvolger voor Hier adem ik vrij.

En dan gaan mijn gedachten weer mijmerend uit naar een rustige herfstachtige middag in Parijs. Midden in de Jardin de Tuileries op een terrasje met groene ijzeren stoeltjes. Alleen maar zitten…. en kijken….en denken. En dan komt er vanzelf muziek naar boven.

Wat voor muziek? Tsja, dat kan van alles zijn. Maar toen ik een tijdje geleden op YouTube de muziek van Pomplamoose ontdekte, was ik weer even terug daar in die prachtige tuinen bij het Louvre. Ik weet zeker dat ook deze Amerikaanse band met Franse covers een plekje in mijn hoofd zal weten te veroveren. En daar zal blijven hangen om op het juiste moment te ontsnappen naar mijn handen op de toetsen.