Soms moet je ergens een nachtje over slapen. Doe je het, of doe je het niet. Zo ook over mijn blog. Al een week maak ik me druk over wat er allemaal in Den Haag gebeurt op politiek gebied. Maar ook wat daarover allemaal wel of niet in het nieuws komt. Gisteravond heb ik daarom zelfs de TV uitgezet. En meteen een pittige blog geschreven. Maar ja, als je die dan de volgende ochtend terugleest, denk je soms toch….hmmm…moet ik dat zo wel op het internet slingeren.

Dus toch maar even er voor gaan zitten en een andere blog geschreven. Deze dus. Wat ik nu verder vind van gisteravond, komt genoeg tot uitdrukking in het filmpje, daar ga ik het dus niet meer over hebben. Waarover dan wel? Nu, bijvoorbeeld over de evaluatie van de cast van Hier adem ik vrij. Dat was namelijk ook gisteravond, en dat was een heel prettig weerzien met iedereen.

Alvast een stukje gekeken van de registratie van de voorstelling. En die wordt echt fantastisch. Daar maakt Alex de Bont een waar kunststuk van. En natuurlijk ook weer gezongen. De titelsong Hier adem ik vrij. En de cast is er unaniem van overtuigd dat dit het nieuwe Tilburgse volkslied moet worden. En daar zit dus ook weer een dilemma voor mij.

In September gaat namelijk mijn Requiem voor Tilburg in première. Onder andere gebaseerd op het Tilburgs Volkslied. De oude versie dus voor alle duidelijkheid. Tsja, dan heb je jezelf dus in een wonderlijke positie gemanoeuvreerd. Maar goed, gelukkig ga ik er zelf niet over wat nu wel of niet het volkslied is of moet worden. Dat laat ik lekker aan anderen. En nu? Nu lekker werken met Danique Dusee aan haar eindexamen en dat wordt helemaal fantastisch. Helaas al wel helemaal volgeboekt.

 

 

 

We krijgen een nieuwe regering. Wat dat gaat betekenen is nog niet duidelijk, maar ik kan niet zeggen dat ik hoopvol gestemd ben. We zijn net weer wat aan het opkrabbelen in de culturele sector en ik vrees dat de plannen van het nieuwe kabinet niet gunstig gaan uitpakken.

Nog even los van mijn eigen politieke voorkeur, die denk ik inmiddels iedereen die mij volgt wel kent, word ik niet blij van wat er komen gaat. 4 partijen gaan de komende jaren (of niet) bepalen wat er wel en niet kan op het gebied van kunst en cultuur. 3 van de 4 maken er geen geheim van dat overheidssteun voor de kunsten zeker geen prioriteit heeft. Het principe van “eigen broek ophouden” en geen geld voor elitaire kunst viert daarbij hoogtij.

Het grootste gevaar is volgens mij de koppeling van een aantal feiten. Al jarenlang is de keuze voor een kunstopleiding voor veel Nederlandse jongeren een no go. Al dan niet bepaald door ouders die vinden dat hun kroost een studie moet kiezen waar ze tenminste hun brood mee kunnen verdienen. Het gevolg: meer dan de helft van alle kunstopleidingen op muziekgebied worden inmiddels gevormd door studenten uit het buitenland.

Als je dat nog eens koppelt aan de beperkingen op migratie, en dus ook op migratie op het gebied van arbeid en studeren, dan hoef je geen rekenwonder te zijn om te concluderen dat het aantal muziekstudenten drastisch zal verminderen. Tel daarbij op dat de bezetting van bijvoorbeeld onze klassieke orkesten ook al voor het merendeel afhankelijk is van muzikanten buiten Nederland, dan wordt de situatie wellicht wel heel zorgelijk.

Gevolg van dit alles: minder voorbeeld, minder docenten die onze kinderen een instrument leren bespelen en dus een grote verschraling op onze muzikale vrijetijdsbesteding. En dat gaan we allemaal merken !!

Het filmpje toont wat er jaren geleden gelukkig nog wel kon, lekker multi culti muziek maken op internationaal niveau in een eigen gebouwde studio. Sommige politici zullen zeggen dat we dat gemis wel oplossen met AI maar ik denk daar vervolgens ook het mijne van.

 

 

 

 

Dat was wel een beetje het gevoel de afgelopen tijd. Hier adem ik vrij was een grandioos succes. Ik kreeg al veel vragen over wat ik nu ga schrijven. En dat leverde in eerste instantie een wat benauwd gevoel op. Het gevoel dat ik qua muziek mezelf weer moest overtreffen na de afgelopen musical.

Maar nu het stof wat is neergedaald, begint het wel alweer te kriebelen. De samenwerking met regisseur Boy Jonkergouw heeft alweer tot resultaat dat er gekeken wordt naar een nieuw script. Daarnaast kreeg ik afgelopen week een telefoontje uit den lande of ik tijd had voor een grote productie in september 2025.

Twee totaal verschillende ideeen overigens, en dat geeft bij mij altijd weer volop inspiratie. Een ding hadden deze nieuwe hersenspinsels wel gemeen, en dat was historie en erfgoed. Op de een of andere manier komt bij mij toch altijd weer geschiedenis om de hoek kijken. Ik ben er zelfs Tilburgs erfgoed mee geworden naar aanleiding van mijn musical Moordhoek.

En dat deed me weer denken aan mijn allereerste echt grote compositie. Dat was een stuk voor Harmonie St. Remi uit Baarle Nassau. Mijn allereerste orkest. In 2008 mocht ik voor hun eeuwfeest een stuk schrijven. En dat werd Borderlines, een stuk over de smokkelgeschiedenis uit de jaren 50 van de vorige eeuw. Toen zogenaamde Pungelaars de strijd aangingen met de grenswachten van de Marechaussee.

Muzikaal wist ik de twee volksliederen van Nederland en Belgie met elkaar te verweven, wat precies de situatie in het dorp aangaf. Daar liggen namelijk verschillende stukje Belgie in Nederland en dat geeft een nogal verwarrende puzzle met grenzen.

Een grote kans dus dat mijn volgende grote werk weer iets met historie te maken heeft. Wat?? dat horen jullie nog wel.

 

 

 

 

De afgelopen weken heb ik aan aandacht geen gebrek gehad. Zowel muzikaal als politiek. Het laatste nieuws kwam van mij als voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050. Een mooi artikel in de lokale krant. In die werkgroep werken we toe naar een visie hoe de stad er in 2050 uit zou moeten komen te zien.

Een van de onderdelen is de arbeidsmarkt. En hoe het er in die tijd economisch uit ziet. Uiteraard worden veel meer onderwerpen meegenomen, zoals klimaat en wonen, maar ik beperk me in mijn blog maar even tot deze. En dat heeft een reden.

In de werkgroep proberen we de zaken niet teveel politiek te maken. Het gaat tenslotte om alle inwoners van de stad. Maar in het licht van de huidige ontwikkelingen in ons mooie kikkerlandje kan ik niet negeren dat er voor mij en mijn collega’s wellicht lastige tijden aan gaan breken…alweer.

Lokaal staan we voor een eerlijke betaling voor kunstenaars. Dat betekent dat gages en prijzen voor kunstwerken behoorlijk omhoog gaan. De budgetten stijgen echter lang niet altijd mee. Gevolg daarvan is dat het aanbod behoorlijk terug kan gaan lopen. Of dat je het dubbele gaat betalen voor een toegangskaartje in het theater. Hoe het precies uit gaat pakken, weten nu nog niet. Dat hangt nog teveel af van wat een nieuwe regering gaat besluiten over Kunst en Cultuur en de rol daarvan in onze samenleving.

En daar maak ik me best wel zorgen over, want alles hangt met elkaar samen. Zowel lokale, provinciale als landelijke subsidies en investeringen. Ik kan slechts hopen dat wij als kunstenaars niet weer terugvallen in het hobbyisme. Wat we doen is van waarde en daar moet een terechte beloning tegenover staan. Gelukkig kan ik zeggen dat in het bekende filmpje wat ik al vaker gedeeld heb, dat ook het geval was.

 

 

 

 

 

Wat was het geweldig. Na zo lange tijd jouw muziek eindelijk in zijn volle glorie te laten horen aan het publiek. Ik heb vele geweldige reacties ontvangen. Wat fijn dat Hier adem ik vrij zo omarmd is door het Tilburgse publiek. Dank ook aan Frank van Pamelen en Jace van de Ven voor jullie mooie (niet)recensies.

En dan, dan gaat het leven weer gewoon door. Nou ja, gewoon…Ik ben alweer volle bak bezig met nieuwe dingen. Een daarvan wil ik toch even speciaal onder de aandacht brengen. Een paar weken geleden maakte ik al melding van het feit dat ik het examen van Danique Dusee zou begeleiden als muzikaal leider en arrangeur. Ik gaf ook aan dat ik daar nog op terug zou komen, en dat doe ik bij deze.

Tijdens mijn opleiding was ik niet bepaald de gedroomde student. Anders gezegd, ik ging lichtelijk flierefluitend door het leven en dus ook door mijn studie. Een docent wist mij echter ongelooflijk te boeien voor het vak als docent en voor muziek, Ad Nienhuis. En die band was wederzijds. Ik was apetrots dat ik hem op zijn eigen IVO Mavo mocht vervangen als muziekdocent. Helaas is hij veel te vroeg gestorven.

Jaren later loopt een meisje uit de brugklas mijn lokaal binnen en ben ik haar mentor. Het blijkt de kleindochter van Ad te zijn, Danique. Al snel kom ik er achter dat zij een prachtige stem heeft en al volop bezig is met musical. Zowel op school als op de MusicAllFactory. Vanaf dat moment ontstaat er een band en blijf ik haar volgen en begeleiden. Tot nu dus, bij haar eindexamen op Fontys Muziektheater.

Vandaag werd bekend dat zij naast Pia Douwes de hoofdrol heeft in de nieuwe editie van de musical Elisabeth (de componist vormde trouwens een belangrijk inspiratiebron voor mijn eigen productie Hier adem ik vrij). En meteen stond ze vanavond live op het podium tijdens de uitreiking van de Musical Awards. Wat ben ik trots op haar, en wat voelt het als een kado aan mijn favoriete docent om haar nog steeds te begeleiden. Conclusie: ik heb een topbaan !!