Nou ja, the day, the day…Inmiddels al een aantal dagen na het Grand Gala. Maar het waren een paar fantastische dagen. En de nasleep mag er ook wezen, zowel positief als minder positief. Eerst maar het wat minder positieve.

Ik zit inmiddels sinds maandag met een hele stevige longontsteking onder een dekentje op de bank. Totaal uitgeput en blij dat HBO en Netflix ondertiteld zijn, want met mijn gehoest en gebulder versta ik er niet veel van. Wellicht toch een beetje over de streep gegaan, maar ja, dat is theater. The show must go on.

Gelukkig staat daar tegenover dat het een geweldig Grand Gala du Kwek is geweest. 3 keer de tent helemaal op zijn kop gezet. De Koninklijke Harmonie leverde een topprestatie in de begeleiding van de geweldige solisten en daar ben ik apetrots op. Zoals iemand al opmerkte: : “Toch zonde he, zo’n spiksplinternieuw theater en dan nu al het dak eraf”

Ik was eerst eigenlijk niet van plan om mijn blog weer over het gala te laten gaan. Daar had ik het vorige week immers al over gehad. Maar het totaal ontbreken van nieuws over het gala in de lokale kranten en de gebruikelijke nieuwskanalen van Den Bosch triggerde me om het toch te doen. Dat het niet altijd in Tilburg doordringt wat er daar gebeurd is, is begrijpelijk. Maar zelfs niks in het stadskatern van de editie Den Bosch van het Brabants Dagblad vond ik toch wel opvallend.

Gelukkig bereikte mij via andere kanalen dat het Gala door de Oeteldonkers als een groot denderend feest is ervaren en dat doet mij deugd, onder mijn dekentje op de bank. Hiernaast een van de eerste opnames, niet super qua beeld, maar het geeft een mooi sfeerbeeld. Gezongen door Lois van de Ven en met een arrangement van mijn gewaardeerde collega Sjef Ipskamp.

En bij deze titel weten de lezers van mijn blog uit Den Bosch meteen waar ik het over heb. Het Grand Gala du Kwek natuurlijk. Al jarenlang het grootse evenement van de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch, het paradepaardje van mijn voorganger Sjef Ipskamp. En ik vind het oprecht leuk dat hij er nog steeds nauw bij betrokken is. Niet alleen als mede arrangeur, maar ook in het meedenken en het meebeleven.

Want ja, heel Oeteldonk kijkt weer uit naar dit carnavalsconcert. En ik kan me nog goed herinneren wat dat vorig jaar met me deed, toen ik voor de eerste keer dit gala mocht dirigeren. Het werken met vele zangers was voor mij niet zozeer de uitdaging. Dat was ik na dik 20 jaar musicals dirigeren wel gewend. Maar de muziek die gespeeld werd was voor mij een ander verhaal.

Als kruikenzeiker ben ik in Tilburg gewend dat letterlijk allerlei carnavalsmuziek uit de speakers schalt. In Oeteldonk is dat een ander verhaal. Daar gaat het om muziek die ook daadwerkelijk uit de stad zelf komt. En dat komt dus ook terug in het programma van het Gala. En aangezien ik nog nooit carnaval in Oeteldonk had gevierd, was die muziek voor mij behoorlijk onbekend. En dan is zo’n eerste keer als dirigent van het Gala toch een beetje spannend.

Maar nu dus voor de tweede keer, en inmiddels al wat meer vertrouwd. En ook een beetje trots, dat mijn cluppie in korte tijd drie voorstellingen uitverkocht weet te krijgen in het splinternieuwe Theater aan de Parade. De generale was dinsdag, en morgen starten we met de eerste voorstelling, waarna nummer 2 en 3 volgen op de zaterdag.

Veel carnavalsmuziek afgewisseld met wat jazz-, musical- en popmuziek. Maar die is dan natuurlijk wel voorzien van toepasselijke Bossche teksten. En soms ook een gevoelig liedje, gezongen door de Peer. Net zoals de vorige editie in het filmpje. Ik ga genieten !!

Om de zoveel tijd is het weer zo ver. Even een beschouwing op mijn politieke activiteiten in ons mooie dorp Tilburg. Maar deze keer niet zozeer over cultuur of over partij politieke zaken, maar meer over de beruchte stip op de horizon…de toekomst.

Sinds een paar maanden ben ik voorzitter van de werkgroep Tilburg 2050. En ik mag dit gerust een bijzondere taak noemen. De werkgroep wordt gevormd door de ambtelijke organisatie, de burgemeester, 2 wethouders en een afvaardiging van de gemeenteraad, zowel oppositie als coalitie. De werkgroep is in het leven geroepen om het proces om te komen tot een visie over hoe Tilburg er uit ziet in 2050, mede vorm te geven.

Een van de belangrijkste zaken daarbij is, dat dit niet een proces is dat enkel en alleen vanuit het stadhuis wordt gedirigeerd, maar dat het samen met organisaties en bewoners uit de stad en de dorpen wordt vorm gegeven. Gisteravond was de aftrap van een reeks lezingen van deskundigen die voeding geven aan de denkrichting. In dit geval ging het over Brede Welvaart.

Het was in ieder geval prettig om te zien, dat naast de nodige ambtenaren en raadsleden een kleine honderd andere belangstellenden zich in de raadszaal hadden verzameld om te luisteren en te reflecteren over dit onderwerp. Kern van het verhaal voor mij was toch wel, dat welvaart niet langer een product is van zuiver economische waarden, maar dat ook geluk, welbevinden en maatschappelijk betekenis mee tellen als ervaring van rijkdom.

En dan bekruipt mij het gevoel van trots dat ik binnen mijn wereld van kunst, cultuur en onderwijs dus een belangrijke bijdrage hier aan kan leveren. En dan niet alleen als voorzitter van de werkgroep, maar ook in mijn werk. En soms komen dan een muzikant en een hoogleraar al eerder bij elkaar. Over de arbeidsmarkt, en niet in een lezing, maar bij het maken van een lied.

Een tijdje terug was componeren het onderwerp van mijn blog. Maar naast componeren is ook het arrangeren van muziek een belangrijk deel van mijn werk als musicus. En zeker nu in carnvalstijd. 

Zo heb ik in mijn eigen Kruikenstad al het nodige arrangeerwerk geleverd. Jarenlang voor de hofkapel, die mijn arrangementen nog steeds spelen. En naast losse arrangementen voor allerlei blaasorkestjes schreef ik voor Kruikenstad in Koor, de Kruikenconcerten en de Kruikenviering. 

Inmiddels is ook het nodige arrangeerwerk in Oeteldonk te horen. Sinds ik dirigent ben van de Koninklijke lever ik ook een belangrijk aandeel voor het bekende Grand Gala du Kwek. En over een paar weken is dat ook weer te beluisteren in het nieuwe Theater aan de Parade.

Als Brabander vind ik carnaval een leuk feestje om voor te arrangeren, maar ik doe natuurlijk meer. En zo typte ik maar eens een paar termen op Youtube achter elkaar om te kijken wat er uit zou komen: Ron Antens, Brabant en arrangeren. En daar kwam bovenaan als eerste een arrangement uit dat ik ooit voor Thomas Pieters en Kamerata Zuid schreef. Mijn Brabantse Hart.

Het grappige was, dat in de clip die er bij zat, een aantal mensen naar voren kwamen waar ik al eerder mee gewerkt had. Bertus Borgers bijvoorbeeld met wie ik samen strijkers arrangementen maakte voor de Golden Earring. En Gerard van Maasakkers met wie ik nog samen gespeeld heb op zijn CD Iets van april.

Als je al een tijdje werkzaam bent in het muziekwereldje dan vergeet je soms wat je allemaal al gedaan hebt. En terugkijkend is dat inmiddels al een behoorlijk lijstje. Misschien maar eens een plakboek beginnen of een eigen Youtube kanaal.

Ik kreeg het als kind al te horen, “jij met je luchtkastelen”. Later zou blijken dat ik ze letterlijk ging bouwen, want mijn allereerste en liefste hobby werd mijn beroep: blazer !! En dan natuurlijk de grootste toeter die er op dat moment te vinden was, de tuba. Later aangevuld met de trombone.

Jarenlang heb ik op deze twee instrumenten allerlei stijlen in evenzoveel verschillende ensembles en orkesten mogen bespelen. Het was me zelfs gegund om een keer een improviserend solo programma te spelen. Dat was in de liften van de TU in Eindhoven, en daarin reageerde dan weer dansers op mijn muziek.

Het bracht me in vele landen en zelfs andere werelddelen. Onvergetelijk waren de optredens met The Dutch Tuba Quartet in Canada en met Projekt Rakija in Hongarije (Sziget) en  Denemarken. Ook Barcelona met het Fiestorkest was een hele mooie.

Toen een jaar geleden dus vanwege mijn gezondheidsproblemen het blazen niet meer lukte was dat best wel een klap. Natuurlijk kon ik mijn muzikale ei nog steeds kwijt in de vele arrangementen en composities. Maar niet meer kunnen blazen voelde toch een beetje als een afscheid, en dat deed pijn.

Maar nu blijkt dat afscheid gelukkig niet definitief te zijn. Net voor kerst heb ik zelf de trombonepartijen van mijn carnavalskraker kunnen inspelen in de studio. En sinds dit nieuwe jaar heb ik ook de tuba weer uit zijn tas gehaald. De eerste zware klanken hebben daarmee in mijn nieuwe studio thuis weer geklonken, en daar werd ik enorm blij van.

Dus wie weet, kom ik ook weer wel ergens een podium op, of duik ik een studio in, of een combinatie van beiden, zoals we deden met This is Lovski. Niet omdat het moet, maar omdat het kan !!