Diegene die mij kennen, weten dat ik behoorlijk wat jaartjes heb rondgelopen op het conservatorium. Dat was op zich niet zo gek, want in mijn studietijd was er nog geen sprake van studiepunten of studieleningen. Ik heb het geluk gehad dat ik maar liefst 3 verschillende studierichtingen heb kunnen volgen: docent muziek, Tuba en Hafa-directie. En nu?….nu verdien ik het merendeel van mijn inkomen met componeren en arrangeren. Precies…datgene waar ik geen studie in heb gevolgd.

Natuurlijk heb ik het nodige meegekregen op het gebied van muziektheorie en muziekstijlen. Maar ik zou oprecht niet kunnen vertellen wat ze je leren als je de opleiding compositie volgt op het conservatorium. Ik rolde het muziektheater wereldje in door een collega op te volgen als muzikaal leider en arrangeur voor de MusicAllFactory. En dat betekende dat je dus ook ging arrangeren. Ik had dat nog niet gedaan, dus ik dacht: ik weet niet of ik dat kan, dus ik ga het proberen.

Niet lang daarna kwam er een aanbod om nummers van Candy Dulfer te arrangeren voor het Euregio Jeugdorkest. En opnieuw pakte ik niet gehinderd door ervaring die handschoen op. En zo kan ik nog wel even doorgaan, totdat het moment zich aandiende dat ik ging componeren. Eerst voor mijn jeugdharmonie, maar later ook meteen voor een grote musicalproductie, namelijk Moordhoek.

En nu heb ik dan een 5 delig requiem geschreven voor Tilburg. De stijl is allesbehalve modern te noemen. Eerder super klassiek. En dan vraag ik me wel eens af, had ik dat anders gedaan als ik les had gehad in compositie? Had ik dan ook allerlei wilde ideeën toegepast zoals Aart Strootman, met nieuwe instrumenten? Of had ik een nieuwe toonladder uitgevonden?

Ik kan het oprecht niet zeggen. Ik schrijf omdat ik voel dat ik moet schrijven. Ik componeer met de tonen en klanken die ik ken en die ik mooi vind. En anderen hebben dat op die manier een paar honderd jaar eerder ook gedaan. Is het vernieuwend? Volgens mij allerminst. Maar mij bevalt het, en ik hoop velen met mij ook.

Sprakeloos, sorry….

Over minder dan een week is het weer zover. Dan gaan we weer naar het stemhokje. Ik had me voorgenomen na vorige week om het niet weer over politiek te hebben, maar helaas, ik voel me toch weer geroepen om dat wel te doen. Ik maak me namelijk zorgen. Zorgen om onze culturele en creatieve sector.

De kans dat er een regering gaat komen van alleen maar rechtse partijen wordt helaas steeds groter. Helaas, omdat ze bijna allemaal minder geld uit willen geven aan kunst en cultuur. Het meest in het oog springend is daarbij de verhoging van de BTW van 9 naar 21%. Want zo zien deze partijen kunst en cultuur: als toegevoegde waarde.

Ikzelf zie het echter meer als essentiële waarde. Als iets wat net zo belangrijk is als taal en rekenen. Een uitingsvorm, die de spiegel is van wie we nu eigenlijk in wezen zijn. Ik kan het om die redenen dus echt niet als een toevoeging zien.

Het gevolg van deze verhoging zal een fors duurder kaartje voor het theater, de bioscoop, de concertzaal, musea en festivals zijn. Voor de professionele kunstenaars dus een regelrechte terugval. Hetzij direct in hun inkomen, omdat ze zelf opdraaien voor die verhoging, of doordat er simpelweg minder publiek gaat komen. Maar niet alleen daar zal het gevoeld gaan worden.

Ook voor de amateurkunst kan het betekenen dat de contributie van de harmonie of het koor gaat stijgen. De kosten van de dirigent gaan immers door deze BTW verhoging 12% omhoog. Maar ja, of iedereen dat in de gaten heeft? Kunstenaars protesteren niet zo makkelijk, en hebben ook geen trekkers om de snelweg op te gaan om hun levenswerk te verdedigen.

Ik hoop daarom dat de foto hiernaast geen toekomstbeeld wordt en dat de videoclip over arbeidskrapte niet zal gaan betekenen dat er helemaal geen werk meer te vinden is vanwege financiële krapte. Misschien iets om te overwegen als u met het rode potlood een kleurtje geeft aan aan uw stembiljet.

Nog een kleine 2 weken en dan staan de verkiezingen weer voor de deur. Ik hoef denk ik niet duidelijk te maken waar ik zelf sta, politiek gezien. Die keuze wordt voor een groot gedeelte ingegeven door sociale motieven, het klimaat en medemenselijkheid. Het belangrijkste motief zal echter wel duidelijk zijn, en dat is natuurlijk Kunst & Cultuur.

In deze blog wil ik dat graag koppelen een twee gesprekken die ik de afgelopen week heb gevoerd. Deze gingen om de vraag, of ik nog een docent voor koperen blaasinstrumenten kende. In beide gevallen stond die vacature al lang open. En ondanks mijn grote netwerk, kon ik niemand vinden die nog plaats had in zijn agenda.

De reden is voor mij duidelijk. Onze conservatoria worden door steeds minder studenten uit eigen land bezocht. Ik weet uit mijn onderwijservaring als mentor van een derde klas in het VO, dat ouders hun kinderen letterlijk weerhouden om te kiezen voor een kunstopleiding. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

Dat gebeurt sinds 2012, toen Kunst & Cultuur het slachtoffer werd van flinke bezuinigingen en bovendien werd opgezadeld met een negatief imago. Nu, ruim 10 jaar later, zijn er dus steeds minder docenten die kinderen op kunnen leiden om trompet, viool, klarinet of tuba te leren spelen.

Als we niet oppassen staan we weer terug bij af, in de jaren 50 van de vorige eeuw, toen de bovenmeester in zijn vrije tijd er wat bijkluste voor een kruik jenever om kinderen muziek te leren. Kunst & Cultuur is geen hoofdthema bij de komende verkiezingen, maar ik geef dit graag even mee ter overweging.

Dat was de bedoeling afgelopen weekend, en dat is het ook geworden. De Bossche Proms in de Maaspoort. Twee avonden werd door de Koninklijke Harmonie ‘s Hertogenbosch een zeer gevarieerd programma neergezet, waarbij het publiek letterlijk niet bleef zitten.

Niet in de laatste plaats door de geweldige solisten, Ingrid van den Nieuwenhuizen, Lois van de Ven, Marjolijn Verhagen, Sander van de Gevel, Edwin Bekker en Leo Donkers. In wisselende samenstellingen, maar ook solo, zorgden zij voor de nodige ambiance in de zaal. Ook gastsolist David Romanello mag hier zeker niet vergeten worden, met o.a. een prachtige vertolking van het nummer Against all Odds van Phil Collins.

Het leuke van zo’n Proms concert is dat letterlijk alle stijlen door elkaar lopen. Natuurlijk klassiek, met een arrangement van de Dance of the Knights van S. Prokofiev. Maar ook jazz ( The Lady is a Tramp), pop (Africa van Toto), rock (Smoke on the Water) kleinkunst (Lente me van Toon Hermans) en nederlandstalig (Schultenbrau). Om uiteraard te eindigen met het bekende Pomp & Circumstance van E. Elgar, beter bekend om het lied Land of Hope and Glory.

Dat laatste stuk kreeg dan nog wel een leuke twist doordat niet de oorspronkelijk tekst werd gezongen, maar een eigen typische Bossche variant. Welke dat was? Dat kan je volgend jaar oktober horen, als we voor de 3e keer deze proms weer gaan organiseren in het nieuwe Theater aan de Parade.

De komende tijd zullen er nog wel wat filmpjes gaan verschijnen, maar hiernaast alvast een impressie die de nieuwszender DTV maakte. Nu op naar nieuwe avonturen, met in februari natuurlijk het Grand Gala du Kwek en in april Hier adem ik vrij in Schouwburg en Concertzaal Tilburg.