Even een paar weken rustig aan doen. Dat kwam mij eigenlijk helemaal niet zo slecht uit. Sowieso lag er nog wat werk voor Frontstad op me te wachten. Want alles is gecomponeerd maar de orkestpartijen en partituren moeten nog uitgewerkt worden. En dat kan ik nu mooi even doen.

Daarnaast is rust ook nodig, want lichamelijk gaat het niet allemaal zoals het zou moeten. Het is inmiddels al weer ruim twee jaar geleden dat ik met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis met een ontsteking in mijn evenwichtorgaan. Daarna is het eigenlijk nooit meer helemaal goed gekomen. Soms ging het wat beter maar dan volgde ook weer altijd een terugval.

Sinds vorige week weet ik wat er nu met me aan de hand is. Ik heb namelijk PPPD. En dat betekent Persisterende Positionele Perceptie Duizeligheid. Mijn hersenen corrigeren onvoldoende mijn beweging qua evenwicht waardoor ik continu het gevoel heb dat ik uit balans ben. Ik krijg nog wat testen om te kijken of er met revalidatie nog iets aan gedaan kan worden, maar ik moet er ook rekening mee houden dat dit blijvend is.

Gelukkig kan ik voor een groot deel mijn werk zelf indelen en dan is een paar weken wat rust dus wel even lekker. Voor de rest blijven we met goede moed al hetgene doen wat ik doe. Op zijn tijd even pauze, maar verder lukt dat wel.

Dus ook muziek schrijven gaat er niet onder lijden. En helemaal leuk is het dan als de komende dagen er weer van alles te horen is. Ik mocht een arrangement schrijven voor het koningsdagconcert  en ook mijn Requiem zal te horen zijn op 4 mei bij de Dodenherdenking. Als klap op de vuurpijl klinkt er nog iets moois in een verrassend arrangement op het Bevrijdingsconcert 5 mei in de Piushaven in Tilburg.

Wil je weten wat? Dan kun je het beste komen luisteren. Om in de stemming te komen hiernaast een stuk wat ik jaren geleden schreef voor dat bevrijdingsconcert.

De laatste dagen moet ik vaak terugdenken aan een jaar geleden. 17 april 2024, de generale van Hier adem ik vrij. Nog één keer de musical helemaal doorspelen voordat het publiek gaat horen en zien waar ik 6 jaar aan heb gewerkt. Ik weet nog dat dat voor mij toen een bijzonder emotioneel moment was.

Maar eerst even terug in de tijd. Na Moordhoek in 2017 was iedereen het er wel over eens dat die productie een vervolg moest krijgen. Een idee had ik ook al. Een rockmusical over Willem II en Anna Paulowna. Er kwam een script en liedteksten en ik sloeg aan het componeren.

Er kwamen audities en de cast ging in 2019 aan het repeteren. Tot die rampzalige dag in maart 2020. Ikzelf had al hoestend en proestend (wel op enige afstand) voor het orkest gestaan want er was een of andere virus losgebroken. Een week daarna kregen we de keiharde realiteit in ons gezicht gesmeten. Nederland ging op slot, theaters gingen dicht en er mocht ook niet meer gerepeteerd worden. Dat was 6 weken voor de geplande première.

Er kwam een nieuwe datum in het najaar van 2020, maar ook die kon niet doorgaan. Daarna was er nog even een opleving, maar het onoverkomelijke werd langzaam duidelijk. De cast werd ontbonden en het script en de muziek belandde op de plank. Wachtend op betere tijden.

En dan eindelijk gingen de theaters weer open in 2022. Maar de schade was groot. We moesten wachten want de professionele producties die waren uitgesteld, gingen eerst weer draaien. Bovendien waren er in zowel het bestuur, het artistieke team, de cast en het orkest de nodige gaten gevallen en die moesten eerst worden opgevuld.

Uiteindelijk hadden we een stip op de horizon. Hier adem ik vrij kon zich op gaan maken voor de première op 18 april 2024. Na 6 jaar werken zou ik eindelijk de reactie van het publiek mogen horen op mijn stuk. En ondanks de vele wisselingen in zowel het stuk zelf als het team dat er aan gewerkt had, had ik er alle vertrouwen in. En dat bleek terecht te zijn, getuige de prachtige recensie van Jace van de Ven

In het filmpje het nummer Opstand, een instrumentaal stuk. Deze muziek, gespeeld op de eerste orkestrepetitie, kwam in 2020 voor het eerst naar buiten op YouTube en gaat over in het uiteindelijke resultaat in de schouwburg 4 jaar later. Ik ga nog maar eens nagenieten de komende dagen.

Soms heb je bijeenkomsten waarvan je denkt, die wil ik niet missen. Gisteren was dat de aftrap van Tilburg eert Henny Vrienten. Een paar mensen waarmee ik samenwerk aan een Tilburgs muziekproject attendeerden mij op deze bijeenkomst. In de jaren 80 van de vorige eeuw was Henny Vrienten als zanger van Doe Maar een van de bekendste Tilburgers in Nederland. En dat verdient meer aandacht dan er nu is in de stad.

Persoonlijk ben ik nooit een fanatieke fan van Henny of Doe Maar geweest. Maar de muziek van Doe Maar was voor mij ook niet te negeren. Vooral niet omdat ik precies in die tijd een leerling was van het Odulphuslyceum. Het waren mijn vrouwelijke klasgenoten die in de pauzes naar het huis van Henny Vrienten renden om daar een glimp van hem op te vangen.

Wel was ik een fan van ska muziek. En daarom sprak de muziek van Doe Maar mij wel een beetje aan. Maar Madness en The Specials waren meer mijn groepen. Pas veel later kwam ik in aanraking met andere muziek van Henny Vrienten. En dat was toen ik musicalvereniging Boems mocht dirigeren bij hun voorstelling van Ciske de Rat. De muziek van deze musical was namelijk geschreven door Henny Vrienten. In het filmpje hiernaast nog een korte impressie van de aanloop naar de voorstellingen.

En nu zat ik dus gisteren te luisteren naar de plannen om in september 2026 Henny Vrienten op diverse manieren te eren in zijn thuisstad Tilburg. Het was vooral leuk om daar ook unieke beelden te zien van de bruiloft van een collega raadslid. Daar stond Henny Vrienten op het podium “Het leven is goed in mijn Brabantse land” te zingen. Ook het minicollege van Leo Blokhuis over Henny was bijzonder interessant om te volgen.

Ik ben dus benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren in 2026. En wie weet, mag ik ook nog ergens een bijdrage leveren.

Vorige week zijn op Sparrenhof de bosdagen van start gegaan. Een project dat ik samen met Ellen Rohaan en Rolf Touwen van Fontys vorm heb gegeven. Maar wat zijn dat nu precies die bosdagen?

Allereerst nog maar even een reminder waar Sparrenhof voor staat qua onderwijs, educatie en opvoeding. Voor een uitgebreide uiteenzetting kun je terecht op onze website, maar in het kort komt het hier op neer. Ont-moeten en Ont-wikkelen om zo kinderen en jongeren meer veerkracht te geven. Deze woorden zijn niet per ongeluk zo geschreven. Ze hebben een dubbele betekenis.

Ont-moeten is in de eerste plaats elkaar tegenkomen, alle leeftijden en alle niveau’s. Maar ook het niet moeten, of anders gezegd: zonder prestatiedruk. Ont-wikkelen is natuurlijk de algemene ontwikkeling van het kind en de jongere, maar ook het verwijderen van “wikkels” om te kijken waar diep van binnen nu echt je talenten liggen. En hoe je gewoon jezelf kunt zijn.

En dat is wat nu bij die bosdagen centraal staat. Een klas van een basisschool komt naar Sparrenhof en na een heel korte introductie en een paar speel-regels (voor hun fysieke veiligheid) rondom een kampvuur, gaan de kinderen het bos in. Om te ontdekken, te spelen en grenzen te verkennen. De begeleiders van de school wordt verzocht om zo min mogelijk te doen. Meespelen mag wel . Om te kijken hoe kinderen spelen en leren zonder instructie worden hun activiteiten gevolgd en geobserveerd door twee onderzoekers.

Inmiddels hebben zich meer dan 11 scholen aangemeld en komen meer dan 800 kinderen naar Sparrenhof voor deze ervaring. We hebben zelfs al scholen moeten teleurstellen omdat alle dagen vol zaten, maar we zijn al bezig om te kijken naar een vervolg voor volgend schooljaar.

De eerste dagen zijn geweest en ik heb genoten hoe kinderen urenlang zichzelf bezig houden, dieren en insecten ontdekken, brood roosteren, hutten bouwen, een bos wc gebruiken, vuurtje stoken, pijlen snijden, en vooral plezier hebben. Ook de reacties van de leerkrachten en ouders zijn enthousiast en hartverwarmend. Wat een pracht job om kinderen zulke mooie herinneringen te bezorgen.

En het liedje hiernaast van Thomas Pieters en Senna Willems waar ik voor Kamerata Zuid het orkest arrangement schreef, gaat weliswaar niet over een bos, maar ik kan me zomaar voorstellen dat deze kinderen jaren later ook op deze manier terugdenken aan hun kindzijn.

Het is nu bijna een jaar geleden dat Hier adem ik vrij in première ging. Een van de hoofdthema’s van deze musical was de biseksualiteit van Willem II en hoe dit invloed had op zijn huwelijk met Anna Paulowna.

De musical volgt het leven van Willem II vanaf zijn aankomst in Nederland nadat hij met Anna Paulowna aan het Russische hof was getrouwd. Gaandeweg het verhaal wordt duidelijk dat hij al langer ook gevoelens koesterde voor mannen. Iets wat halverwege de 19e eeuw niet openlijk kon worden geuit. En al helemaal niet als het om de adel ging.

Op een gegeven moment moet Willem II er voor uitkomen binnen eigen kring omdat hij gechanteerd wordt. Zijn vader Willem I en de broer van Anna Paulowna de Russische Tsaar spreken uitdrukkelijk hun walging uit. De Russische hofdames van Anna, die ook als ogen en oren van de tsaar aan het Nederlandse hof fungeerden, laten daarna ook hun ontzetting over dit feit blijken in het lied “Gods Schepping”

Voor de jonge vrouwen die deze rollen speelden was dit een behoorlijke opgave, aangezien zijzelf sterke voorstanders waren van emancipatie, vrouwenrechten en rechten voor de lhbtq+ gemeenschap. Het lied was dan ook bedoeld als een cynische aanklacht tegen het conservatieve gedachtengoed over homoseksualiteit en de positie van de vrouw.

Wij als makers hadden echter nooit kunnen vermoeden dat een jaar later er een negatief reisadvies zou komen voor de lhbtq+ gemeenschap richting Amerika. Dat bepaalde Europese landen als bijv. Hongarije en Rusland nog steeds zeer conservatief zijn op dit gebied wisten we toen ook al. Maar dat de VS en met name de regering van Trump alle afwijkingen van traditioneel man of vrouw zouden verwerpen, hadden we toen we de musical schreven nooit kunnen denken.

Hierdoor is het lied eigenlijk alleen maar te beluisteren in de volledige context van de musical. Maar ik hoop dat met mijn uitleg het voor iedere lezer duidelijk zal zijn dat we de tekst vooral cynisch en als aanklacht bedoelen. Het was artistiek namelijk een van de hoogtepunten van de voorstelling en verdient het om gehoord te worden !!