En nee, dan bedoel ik niet (meer) mezelf. Ik heb het dan over de Allegria Schoolband competitie. Stichting Alegria zet zich in voor kansarme jongeren in Brazilie. In Nederland vragen ze daarvoor aandacht, door o.a. deze band competitie voor leerlingen van het voortgezet onderwijs te organiseren.

Al een aantal jaren mag ik hiervoor als jurilid optreden en dat doe ik met heel veel plezier. Deze keer werd ik bijgestaan door Carla Wijnen, Tom Mordang en Vincent Koreman. Dat dit niet makkelijk is, illustreren het filmpje van een winnaar uit 2020 van het Odulphuslyceeum, en een foto van de deelnemers van de Jozefmavo gisteravond (hier samen met organisator Jan Ophuis). Zij wonnen de publieksprijs met een act als Motley Crue.

Nu weten mensen die mij goed kennen, dat ik een broertje dood heb aan muziek in combinatie met wedstrijden. De beroemde Hongaarse componist Bela Bartok zei ooit hierover: “Wedstrijden zijn voor paarden!”. En daar sluit ik me graag bij aan. Toch maak ik ieder jaar weer een uitzondering voor deze mensen. En dat komt omdat het plezier en het enthousiasme van de leerlingen letterlijk van het podium straalt.

Wel heb ik een paar afspraken ingevoerd om met mezelf in het reine te komen. Zo maken we als jury alleen een winnaar bekend, en gaan we zeker niet met punten strooien. Verder krijgen alle deelnemende bands en acts een tip en een top. De top is natuurlijk altijd leuk om te horen en ook de tips zijn dusdanig opbouwend dat iedereen met een glimlach naar huis gaat.

Muziek is namelijk nooit een prestatie. Muziek is een uiting, een beleving, zeker bij deze jongeren. En als ik dan zie wat het met ze doet en hoe ze zowel tijdens de optredens als erna met elkaar omgaan, dan wordt ik daar enorm blij van. Dan voel ik met toch weer een beetje zelf een puber. En dan een die weet dat hij het mooiste vak van de wereld heeft later !!

 

 

 

 

Tsja, het kon niet uitblijven natuurlijk. Spammen over Hier adem ik vrij bedoel ik dan. Met nog 6 weken te gaan voor de premiere, is het onoverkomelijk geworden. En ik vrees dat ik jullie nog wel vaker over deze musical ga lastig vallen.

En ik ben blij dat ik niet de enige ben die aandacht vraagt voor deze voorstelling. Dat deze een aantal jaar werd uitgesteld door Corona was natuurlijk in eerste instantie niet leuk, maar het heeft onverwacht ook het nodige gebracht. Zo worden we door de gemeente en door het stadsmuseum mee genomen in de programmering rondom de 175ste sterfdag van Willem II. Door heel de stad hangen inmiddels banieren met de titel van mijn musical.

Ook kwam het erg goed uit dat op TV de serie Het Verhaal van Nederland Oranje Nassau, op dit moment wordt uitgezonden. Inmiddels weten we dat het verhaal van ons koningshuis een behoorlijk stuk overslaat over koning Willem II. Willem I komt uitgebreid aan bod in aflevering 5 en gisteravond ging het in aflevering 6 vooral over Koning Gorilla, oftewel koning Willem III.

Maar Willem II wordt dus op een paar opmerkingen na overgeslagen. Nou, mooi dus, want dat verhaal kun je nu aanvullend zien in de musical Hier adem ik vrij op 18, 19 en 20 april. Wij zijn in feite dus aflevering 5A van Het Verhaal van Nederland Oranje Nassau.

Tot slot is ook wel vermeldingswaardig dat bekende landelijke sites zoals musicalsites.nl en de Facebookpagina Amateurmusicals ook melding maken van de productie. En met al deze aandacht loopt de kaartverkoop zeer goed. De donderdag gaat al richting uitverkocht en ook vrijdag- en zaterdagavond lopen vol. Ik ben dan ook blij dat we een paar maanden geleden hebben besloten om zaterdagmiddag een extra voorstelling in te plannen.

Wacht dus niet te lang met kaartjes kopen, het gaat hard. Misschien binnenkort ook wat nieuw beeldmateriaal, maar tot dan doen we het nog met de bekende titelsong die is opgenomen in Corona tijd.

 

 

 

 

Dat namen we het afgelopen weekend van de productie Muziektheater Cuypers. De voorstellingen waren al weer een tijdje geleden, dus het was leuk om cast en crew weer een keertje te zien en bij te kletsen. 

Ik kijk er met veel plezier op terug. Vorig jaar in september was het mijn eerste grote productie sinds Corona. Wat had ik er naar uitgekeken om eindelijk weer in een theater te staan en mijn eigen muziek te dirigeren. En deze keer niet in mijn eigen Tilburg maar in Roermond. Hoe zou het publiek reageren op wat ik geschreven had?

Gelukkig werd al snel duidelijk dat de productie volledig werd omarmd door het Roermondse publiek. Bijna alle 5 voorstellingen waren uitverkocht en ik mocht voor het muzikale gedeelte de nodige complimenten in ontvangst nemen. En dat is natuurlijk niet iets wat ik in mijn eentje voor elkaar kreeg.

Veel dank ben ik verschuldigd aan Sandra Halmans die als vocal coach prachtige resultaten bereikte met zowel de solisten als het ensemble. Die vocale lijnen kon ik schrijven omdat Ton Nizet als schrijver van de teksten mij behoorlijk mijn gang liet gaan. Erg fijn als je als componist ook kunt stoeien met de liedteksten zodat er een mooi en afwisselend geheel ontstaat.

Daarnaast heb je ook een regisseur nodig die de muziek op waarde weet te schatten. Bart Segers was een ontzettend fijne regisseur om mee samen te werken. Zowel in de schrijffase, als later, toen ik het orkest dirigeerde en de muzikale leiding op mij nam. 

En ja, tot slot moet het dan door de spelers worden uitgevoerd. Ik ga niet iedereen noemen, maar dank aan jullie allen. En als allerlaatste noem ik het orkest. 13 muzikanten, de meesten onbekend bij aanvang van het project. Zij hebben mijn muziek op schitterende wijze tot leven gebracht. En dat is te beluisteren en te bekijken in de compilatie in het filmpje hiernaast.

Iedereen die erbij betrokken was: dank voor het plezier en het vertrouwen. Ik hoop ooit nog aan een productie in Roermond te kunnen werken en jullie weer tegen te komen !!

 

 

 

 

Dat is een kreet uit een reclamespotje, om werken in het onderwijs te promoten, jaren geleden. Ik heb daar een dubbel gevoel bij. Aan de ene kant klopt de slogan, maar aan de andere kant vind ik het ook complete onzin. En dat behoeft denk ik wel een toelichting

Deze maand ben ik een jaar aan de slag op het landgoed Sparrenhof, als kartrekker voor de proeftuin Campus Sparrenhof. Mijn job bestaat er uit om scholen uit zowel het Primair Onderwijs als het Voortgezet Onderwijs op Sparrenhof uit te nodigen. Zij kunnen daar bestaande en nieuwe onderwijsactiviteiten uitvoeren, die passen bij de visie en het doel van Sparrenhof. Dat doel is het realiseren van een aanvullende en alternatieve leer-, speel-, maakplaats.

Een prachtig doel, maar ook heel ruim omvattend. Als je naar de huidige kinderen en jongeren en hun ontwikkeling kijkt, dan is zo’n plek hard nodig denk ik. In die zin is de titel van mijn blog weer heel passend. Als je met leerlingen werkt, is geen dag hetzelfde, en dat maakt werken in het onderwijs ook zo mooi. Ik heb jaren om die reden voor de klas gestaan. Ik genoot van het werken met die pubers en ik mis dat nog elke dag.

Wat ik niet mis in het onderwijs, en wat ook de reden was dat ik er uit stapte, is de manier waarop veel mensen nog steeds naar onderwijs kijken. En dan met name naar het stuk over prestaties en toetsing van die prestaties. Nog steeds staat dat voor mijn gevoel veel te veel centraal. En daar klopt de titel dus absoluut niet. Nog steeds eindigt iedere schoolcarrière met een centrale toets, net als ruim 30 jaar geleden. En steeds meer heb ik het gevoel dat dat eindexamen niet meet, wat de leerlingen nu eigenlijk kunnen of moeten kunnen.

Het gaat te ver om hier in deze blog nog over uit te wijden, maar iedereen die hier meer over wil weten, nodig ik uit om contact op te nemen. En dan verwelkom ik je graag op Sparrenhof, een plek waar een omslag gemaakt kan worden. Waar je dingen uit kunt proberen, en waar je ook na een mislukking een ander paadje kunt volgen.

Waar dat toe moet leiden, is een andere maatschappij, die gezien bijvoorbeeld de krapte op de arbeidsmarkt echt anders ingericht zal moeten worden. En laat ik daar nu net een liedje over hebben gemaakt, samen met Ton Wilthagen en Pieter Bon.

 

 

 

 

Nieuwe avonturen. Carnaval is voor mij wat rustiger verlopen dan gewenst, maar daardoor kon ik al wel de focus verleggen naar datgene wat komen gaat. Allereerst natuurlijk Hier adem ik vrij. Al 5 jaar wacht ik tot mijn muziek van deze rockmusical het licht gaat zien. In april is het dan eindelijk zover.

De repetities zijn al maanden bezig, althans voor de cast dan. Maar de eerste orkestrepetitie moet nog gaan plaatsvinden en daar kijk ik enorm naar uit. Begin maart is het zover, dan dirigeer ik opnieuw live de eerste klanken. Hoewel we natuurlijk voor Corona al een keer eerder waren begonnen, zal het toch niet helemaal hetzelfde zijn. Want tsja, als het script veranderd, heeft dat natuurlijk ook gevolgen voor de muziek.

Er zijn zeker nog kaartjes te krijgen, maar wacht niet te lang, want het gaat hard. Ze zijn via deze link te bemachtigen. Hier adem ik vrij Schouwburg Tilburg

En dan is er nog wat te melden op compositie gebied. In september zal mijn Requiem voor Tilburg in premiere gaan in de Concertzaal. Ik schreef dit klassieke stuk in opdracht van het bestuur van de Stichting Beheer Crematorium Tilburg en omgeving. In overleg met hen mag ik nu eindelijk een tip van de sluier oplichten.

In het filmpje hiernaast (overigens met prachtige foto’s uit Stadsbos 013 van Jostijn Ligtvoet) een eerste indruk van het stuk en dan met name het 1e, 3e en laatste deel. Deze zijn instrumentaal. Het 2e deel is een lied met tekst van Frank van Pamelen en het 4e deel zal een begeleiding zijn van een Spoken Word tekst.

De muziek is natuurlijk nog met MIDI geluid, maar het geeft in ieder geval een indruk. Inspiratie was het Tilburgs volkslied waarvan ik met name het kenmerkende ritme in het hele stuk laat terugkomen, evenals de eerste tonen van de melodie. Later meer informatie over de uitvoerenden en de precieze datum van de uitvoering.