We zijn van start met mijn musical Hier adem ik vrij. Versie 2.0, een nieuw begin met een nieuw Artistiek Team. Inmiddels heb ik de eerste vergaderingen achter de rug met Caroline van Leerdam (regie) en Ingrid van den Nieuwenhuizen (vocal coaching). Ingrid is natuurlijk voor mij niet echt nieuw, maar wel bij deze voorstelling. De klik is er in ieder geval, én een hoop nieuwe ideeën. Met recht een 2.0 versie.

Ook de cast zal voor een deel nieuw zijn. Sowieso doet iedereen opnieuw auditie. Op 15 april om precies te zijn. Inmiddels hebben al zo’n 20 mensen zich ingeschreven en daarbij diverse leden van de vorige cast. Maar ook nieuwe namen hebben zich aangediend. En daar zijn we blij mee, want we weten ook dat er rollen zijn vrijgekomen omdat mensen niet meer kunnen of willen meedoen vanwege werk of persoonlijke omstandigheden. Dus ken je nog mensen die graag in een grote productie mee willen doen? Meer info op www.muziektheatertilburg.nl of mail naar: hierademikvrij2024@gmail.com

We zijn ook bezig om de vormgeving in een nieuw jasje te steken, en we kijken nog eens kritisch naar het verhaal en de muziek. Er is namelijk nogal wat veranderd sinds alles werd geschreven. Ik weet nog goed dat ik al in 2018 de eerste noten op papier zette. We zijn inmiddels 5 jaar verder en er zijn nieuwe feiten over het leven van Willem II aan het licht gekomen, die wellicht nog verwerkt moeten worden. Met name rond zijn dood zijn er de nodige speculaties.

Ik kan niet wachten tot 15 april, als hopelijk vele nieuwe en bekende gezichten zich melden voor hun auditie. Half mei zal dan een nieuwe cast aantreden op de eerste repetitieavond en zullen na 3 jaar de eerste tonen van mijn musical weer live klinken. Een kippevelmoment, net als toen ik voor het eerst het orkest live hoorde in 2020.

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Een mooie uitdrukking en bij mij van toepassing op mijn rol binnen het onderwijs. Tijdens Corona viel bij mij de beslissing om te stoppen met lesgeven op het Beatrixcollege. Door het ontbreken van al mijn andere werk ernaast, kon ik het niet meer opbrengen om nog langer voor de klas te staan.

Dat had helemaal niks te maken met de leerlingen. Sterker nog, die mis ik eigenlijk nog steeds. Nee, de manier waarop wij in Nederland onderwijs aanbieden, stond mij steeds meer tegen. Nu gaf ik al les op 5M Anders leren, een type onderwijs waar de de leerling al veel meer eigen regie heeft, maar dat was niet genoeg. Nog steeds worden leerlingen toegeleid naar een hele berg toetsen, proefwerken en examens. Met als resultaat: een grote groep leerlingen in de stress, want ze worden zo geleefd door al die toets momenten, dat er geen tijd meer is om zelf te beslissen wat ze nu eigenlijk blijvend in hoofden willen opnemen.

En nu ben ik dan de “trekker” (soort van project manager) op Campus Sparrenhof en mag ik mijn eigen visie op onderwijs gaan ontwikkelen op een landgoed van 24 hectare groot. Ik doe dat samen met een paar collega’s uit het Speciaal onderwijs (Expeditie Sparrenhof) en het Jongerenwerk (Sparkling Sparrenhof). Superleuk om te doen, maar tegelijkertijd ook een flinke verantwoordelijkheid. Want ja, die Antens met zijn grote mond, moet het dan nu ook laten zien !!

Gelukkig heb ik de eerste bevestiging binnen, dat ik op de goede weg zit. Ik heb mijn visie en uitwerking in 2 A4 tjes op papier gekregen, met wat hulp van het lectoraat pedagogiek, en Maike Kooijmans in het bijzonder. Deze visie is inmiddels ook onderschreven door de onderwijsstichtingen die mijn opdrachtgevers zijn, en ik mag deze gaan uitdragen naar de directeuren van alle lagere en middelbare scholen in de stad. Wow !! En het doel: Kinderen en jongeren vooral te leren hoe ze zelf moeten leren. Onze maatschappij verandert zo snel, dat de lesstof van vandaag over een paar jaar alweer is verouderd. Dus is het nodig dat het leren om kennis op te doen, belangrijker is dan de kennis zelf. Alleen zo bereiden we ze voor op de arbeidsmarkt. En daar maakte ik een tijd geleden dan ook weer een lied over.

Is er rust. Het afgelopen weekend had ik nog een paar prachtige voorstellingen van Big Fish, en daarmee kwam een einde aan een lange periode van concerten, voorstellingen en arrangeerklussen.

Dat wil niet zeggen dat er nu helemaal niets in het verschiet ligt, maar de druk is er in ieder geval even van af, en dat voelt heel fijn. Temeer omdat er een operatie in het verschiet ligt ergens in april en dat zal ook weer een herstelperiode nodig hebben. Maar er is nu vooral rust in mijn hoofd en dat was de afgelopen weken wel even anders.

Hoogtepunt was de week na carnaval, met diverse afspraken voor mijn onderwijs project op Sparrenhof en overleg met maar liefst drie verschillende artistieke teams van evenzovele musicals. Die was zelfs voor mij even nieuw. Maar voor nu zijn alle nodige zaken gepland en kan ik ook een begin maken met een nieuwe bijzonder mooie opdracht.

En dat is weer een compositieopdracht, en een flinke ook. Deze keer geen muziektheater maar een instrumentaal werk met diverse delen en voor diverse samenstellingen. Ik weet het, dit klinkt allemaal een beetje geheimzinnig, maar in een later stadium kan ik hier pas meer over vertellen. Wat ik wel kan vertellen is dat het weer met Tilburg te maken heeft. Ik kijk er in ieder geval enorm naar uit om hier aan te gaan werken.

En dat doet me dan weer denken aan een van mijn eerste compositie opdrachten. Niet voor Tilburg maar ook weer wel met historie verweven, namelijk mijn geboorteplaats, Baarle Nassau: Borderlines.

Nee, ik ben niet gevallen en ook geen schriftelijke slag op een trommel. Boems staat voor Brabantse Operette en Musical Spelers. Een al behoorlijke oude muziektheatervereniging hier uit Tilburg, waar ik al vele malen mee op de planken (of in de orkestbak) heb gestaan.

Het begon met een keer de dirigent vervangen voor een concert, en voor ik het wist zat ik in het orkest om mee te spelen in de voorstelling Parade in 2004. Een schitterende musical van Jason Robert Brown, nu nog een van mijn favorieten en inspiratiebron voor mijn eigen musical Moordhoek. Na nog een paar producties als trombonist mee te hebben gespeeld, kreeg ik de kans om samen met collega Carla de Waal de dirigeerstok over te nemen met de musical Once upon a Matress in 2012.

Weer een productie verder werd ik ook gevraagd om de toch vaak grote orkestpartituren te arrangeren voor een kleiner orkest zoals die van Ciske de Rat, en dat werd iets wat ik tot op de dag van vandaag voor elke productie van Boems heb mogen doen. Soms is dat ingewikkeld want je kunt met minder muzikanten niet alles blijven spelen.

Maar er was ook een productie waarvan ik niet begreep dat deze voor compleet orkest was geschreven. Ik vond het arrangement voor een kleiner salonorkest uit het Berlijn van de jaren 20 van de vorige eeuw eigenlijk veel passender. Kenners weten al welke musical ik bedoel, namelijk Cabaret. De impressiefilm hiernaast van een repetitie geeft hier een mooi beeld van.

En nu sta ik dan alweer voor de 9e keer met Boems in het theater. Deze keer met Big Fish. vanavond de generale en komende 3 dagen de voorstellingen. Er zijn nog kaarten. Wie weet tot snel?

Eindelijk, ja eindelijk is het zover. Vanaf komende week heb ik bezoek van een bouwbedrijf. Al jarenlang heb ik een vurige wens, en dat is een studio om in te werken. Niet een stukje zolder afgebakend met wat kasten, niet het kleinste kamertje op de eerste verdieping, maar een volwaardige werkruimte. Het liefst op de begane grond in de tuin, met eigen voorzieningen. Een plek waar ik rustig kan werken zonder anderen te storen. Op elk moment van de dag.

Toen we 4 jaar geleden onze huidige woning kochten was dat met name vanwege een prachtige berging in de tuin. Dat zou hem worden, mijn nieuwe werkstudio. Naast de benodigde financiering voor de woning zelf, lag ook het geld klaar op een spaarrekening om die berging te verbouwen tot een muziekstudio.

Het eerste jaar gebruikten we vooral om het huis en de tuin op orde te maken, maar in het voorjaar van 2020 zou het gaan gebeuren. En ja, er gebeurde inderdaad iets, maar niet datgene waar ik al jaren van droomde. Covid brak uit, en al snel werd duidelijk dat mijn inkomen onder druk zou komen te staan. Dus toch maar even wachten met die studio.

Achteraf bleek dat een goede beslissing, want hoewel mijn volledige spaargeld verdampte om de Corona crisis op te vangen, ben ik daardoor nog steeds werkzaam in het mooiste vak dat ik ken. En wel dusdanig dat ik inmiddels (ook dankzij hulp van mijn ouders) weer financieel in staat ben om alsnog die droom te verwezenlijken.

En zo gaan een paar handige werklui dus volgende week starten met het verbouwen van de berging. Hiernaast dus een foto van voor de verbouwing. En dat er maar allerlei mooie muziek geschreven mag gaan worden in die nieuwe ruimte. Ter illustratie de nieuwste single van Ranco Mes met mijn blazersarrangement en mijn trombone aandeel.