Ik heb even getwijfeld over het onderwerp, maar ja, uiteindelijk won de onbeschaamde marketing het toch van de literaire authenticiteit van mijn blog (er mag nu gelachen worden).

Het typische hollandse “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” slaat ook bij mij nogal eens toe. Terwijl er genoeg mensen zijn die me vertellen dat ik ook gewoon trots mag zijn op wat ik doe en maak. Vandaag ben ik dat dan ook maar even. En het gevolg is dat ik jullie graag (nog maar eens) wijs op de muziektheater productie Cuypers.

Het zal de vaste lezers zeker niet ontgaan zijn dat ik de muziek gecomponeerd heb en het orkest ga dirigeren. De eerste repetitie is komende zaterdag, dus volop aan het voorbereiden. Doordat er een zomervakantie tussenzit lijkt de premiere ver weg, maar dat is hij niet. De voorstellingen zijn namelijk al vanaf 13 september en de kaartverkoop gaat hard.

Natuurlijk hoop ik dat er ook mensen uit Tilburg komen kijken, maar dan moet ik het wel onder de aandacht brengen, aangezien hier in de plaatselijke media weinig aandacht is voor die regionale productie in Roermond. Vandaar dus toch maar even schaamteloos reclame maken. Het belooft ook qua vormgeving namelijk een prachtige productie te worden.

En dan is er nog het aspect van de oud-MAFfers. Wie?? zult u nu denken? Ik bedoel daarmee de studenten die ooit zijn afgestudeerd aan de MusicAllFactory. Twee van de hoofdrollen worden namelijk door alumni van de MAF gespeeld: Wouter van der Horst en Marjolein Heijltjes. Zij zaten nog op deze opleiding tijdens mijn laatste jaar als dirigent en arrangeur daar.

Dus: schroom niet, maak carpoolafspraken, regel een busje, en bestel kaarten om te komen kijken. Maar wacht niet te lang, want de verkoop gaat hard !!

En dan heb ik het niet over mijn musical Hier adem ik vrij. Die is namelijk net begonnen met repeteren. Afgelopen maandag was de eerste repetitie. En ik moet zeggen dat dat toch wel iets met me deed. Na zo’n lange tijd weer je muziek live horen is toch weel erg bijzonder. Binnenkort start wel de kaartverkoop, kaartjes zijn te verkrijgen vanaf 27 mei via de site van Schouwburg en Concertzaal Tilburg.

Het zou kunnen slaan op mijn andere muscialproductie; Muziektheater Cuypers. Die repetities zijn al even aan de gang en volgende week zaterdag is daarvan de eerste orkestrepetitie. Ook altijd een spannend momentje, alhoewel het hier ook niet helemaal nieuw is. Net als vele andere producties was ook hier een onderbreking door Corona. De uitvoeringen hiervan zijn in september in de Oranjerie In Roermond.

De laatste loodjes betreft deze keer mijn werkplek in de tuin, mijn studio in aanbouw. De stukadoor moet nog komen, en dan kan alles worden afgewerkt en kan ik eindelijk de studio gaan inrichten. Het leuke is dat op dit moment in mijn buurt van alles gaande is. Het zogenaamde Museumkwartier in Tilburg gaat een flinke onderhoudsbeurt tegemoet, en moet een uitstraling gaan krijgen van cultuur en creativiteit. Daar past mijn bedrijfje natuurlijk prima in.

Gisteravond was een bewonersbijeenkomst en daar presenteerde zich ook een ondernemersvereniging in oprichting: ondernemerswilhelminapark.nl En ja, ook het Wilhelminapark gaat een facelift krijgen. Dit jaar bestaat het namelijk 125 jaar en worden er allerlei activiteiten georganiseerd. Maar ook oude bekenden keren terug, zoals met de kermis Lunalunaluna. Ik hoop dat het spookhuisje er dan ook weer staat, dat is dan weer een mooi uithangbord voor mijn bedrijfje. Daarom hiernaast nog maar een keer de muziek.

Ik ben zo stilletjes aan op een leeftijd dat je aan vroeger gaat denken. Niet dat ik me zo oud voel, maar inmiddels heb ik in het muziekwereldje toch al enkele meters gemaakt. Komende maandag starten we met de eerste repetitie van “Hier adem ik vrij”, mijn musical over Willem II en Anna Paulowna. Nou ja, eerste repetitie? In ieder geval een herstart na al die Corona perikelen.

Ik ben daar enorm blij mee en kan niet wachten tot we over een klein jaartje in mijn geliefde Schouwburg en Concertzaal Tilburg staan. En toen ik een dezer dagen een mail kreeg met de aankondiging van de nieuwe programmering van het theater, moest ik terugdenken aan al die andere voorstellingen die ik daar heb mogen doen. En iedere keer dat bijzondere gevoel, als je vanuit de ruimtes backstage het toneel oploopt en de zaal met die prachtige rode stoelen inkijkt.

Het begon ooit met het begeleiden van grote dansvoorstellingen door mijn toenmalige harmonie-orkesten Heikant en Jeugdharmonie Orpheus in de jaren 90 van de vorige eeuw. Samen met Agaath Verspeten en haar danscollega’s van het huidige Factorium. Al snel gevolgd door de voorstellingen van de MusiAllFactory, toen die nog in de grote zaal werden gespeeld.

En na vervolgens een paar jaar alleen als muzikant in dit theater te hebben gespeeld, volgden vanaf 2011 de Tilburgse Revue met “Duizend Dromen”, en een aantal producties van Boems: “Once upon a Matrass”, “Ciske de rat” en “Cabaret”.

Het mooiste moment tot nu toe was de première van “Moordhoek”, mijn eerste eigen musical in 2017. En daar gaat nu dan “Hier adem ik vrij” bijkomen in 2024. Natuurlijk ook weer in de grote zaal met de rode stoelen van mijn Tilburgse Schouwburg. Ik kijk nu al uit naar dat eerste moment, meestal voorafgaand aan de technische doorloop, als je weer dat podium oploopt en de dan nog lege zaal inkijkt. Werkelijk een magisch gevoel…maar dat duurt nog eventjes

Exposure, het containerbegrip voor iets in de kunstenaarswereld waar we van af hoopten te zijn. Maar goed, even wat uitleg misschien. Sowieso moet ik eens in de zoveel tijd mijn politiek getinte hart luchten. En het onderwerp van vandaag is dus “Exposure”, wat staat voor: uitstraling, publiekelijke blootstelling of in goed nederlands: windowdressing. In ons vak wordt de term vaak gebruikt als argument om niet al te veel geld te hoeven betalen voor bijvoorbeeld een kunstwerk of een optreden.

Voor Corona kwamen we dat nog veelvuldig tegen met als bekende voorbeeld een restaurant dat een pianist vroeg om gratis de avond op te luisteren. Wel kreeg hij een bordje macaroni of iets dergelijks en vooral…..veel exposure want er komen belangrijke mensen en zo kun je laten horen wat je kan !! Na Corona is dit gelukkig al wat minder geworden, niet in de laatste plaats dankzij bijvoorbeeld het werk van het Platform voor Freelance Musici en het invoeren van de Fairpractice Code. Maar helaas is het in de hoofden van veel mensen nog niet weg.

Dat bleek maar weer eens bij een debatbijeenkomst van de gemeenteraad over het plan Cultuur in het Publieke Domein (Cupudo). Niet ikzelf, maar mijn collega Freke Schellekens voerde daar het woord over de intrinsieke waarde van kunst en de rol van burgerparticipatie in verhouding tot de vrijheid van de kunstenaar. En dat is misschien maar goed geweest, want nu moest ik mijn mond houden, en wie weet wat ik in mijn felheid had gezegd in een reactie op een woordvoerder van een ander partij. Die deed namelijk de uitspraak dat de meeste kunstenaars toch eigenlijk wel blij mochten zijn als ze een kunstwerk mochten leveren dat aan het publiek werd getoond.

Wat er verder nog achteraan kwam hoorde ik niet meer zo goed, vanwege de stoom die uit mijn oren kwam. Dus of ze bedoelde dat het niet te duur mocht zijn, of dat een kunstenaar niet moet zeuren over regels die gesteld worden, ontging me een beetje. Mij ging het er vooral om dat mensen blijkbaar nog steeds niet in de gaten hebben wat het voor kunstenaars betekent om hun werk te doen. Dat een expositie of een concert geen gratis service is aan het publiek, maar een prestatie waar een eerlijke beloning tegenover moet staan. In ieder geval is op dat vlak mijn werk in de politiek duidelijk nog niet gedaan. En ja, ik snap ook dat mensen dit niet altijd vervelend bedoelen, dat was in het genoemde debat ook niet het geval, maar deze denkwijze moet echt uit alle discussies verdwijnen. Kunstenaar zijn is een vak en niet een uit de hand gelopen hobby !!

In de video het nummer Krapte snapte wat ik samen met Pieter Bon heb geschreven, en waar gelukkig wel sprake was van Fairpay, mede dankzij Omroep Tilburg en Ton Wilthagen van Tilburg University

Stilzitten, iedereen die mij een beetje kent, weet dat dat geen kernkwaliteit is van mij. Helaas was ik de afgelopen weken toch wel gedwongen om veel stil te zitten. Werken was nog geen optie. Nou ja, geen optie, arrangeren en componeren thuis lukte gelukkig wel, en af en toe een vergadering meepikken ging ook nog. Maar veel drukte om me heen zorgde ervoor, dat ik me voelde alsof ik net van een schip af kwam dat door een zuidwesterstorm was gevaren. Kortom, ik moest erkennen dat het herstel van de ontsteking aan mijn evenwichtsorgaan wat trager ging dan ik gehoopt had.

Gelukkig ga ik morgen weer proberen om een repetitie van mijn orkest te leiden. Mocht dat dan tegenvallen dan wordt het een wat kortere repetitie. Ik ben in ieder geval blij dat ik weer een stapje verder ben. Ik moet wel zeggen met dank aan het bestuur van de club, want die regelen het vervoer voor mij. Ik mag namelijk nog zeker een maand geen auto rijden. Fietsen gaat wel, maar in de avond naar het station, trein naar Den Bosch, en OV fiets naar het repetitielokaal is nog een brug te ver. Zeker als je de weg ook nog terug moet.

En zo wordt het stilzitten weer een stapje teruggedrongen. Fijn, want ondanks de goede zorgen hier thuis, wil ik uiteindelijk toch wel weer ongeremd de deur uitkunnen. Volgende week start ik ook weer met mijn activiteiten voor de gemeenteraad. Ook daar zal het in het begin nog wat wennen zijn, en zal nog niet alles lukken. Maar ik heb in ieder geval vele fijne collega’s in mijn fractie die tijdens mijn afwezigheid al het een en ander hebben opgevangen, en nu ongetwijfeld voor een zachte landing gaan zorgen.