Want het mag eindelijk. Al langer was bekend dat mijn productie Hier adem ik vrij doorgang zou gaan vinden in 2024, maar nu zijn we dan toch eindelijk volle bak gestart.

Het begon met een bijzonder enthousiast bestuur van Stichting Muziektheater Tilburg, dat eind november eindelijk zijn uitbreiding kreeg. Gwendolyn, Sandra en Jos kregen versterking van Boy, Beppie en Marco en ondersteuning van Herma. Met hen begon de zoektocht naar het vinden van de vorm om opnieuw op te starten, want ja, hoe begin je iets wat inmiddels al 4 jaar geleden is geschreven en gemaakt? Ga je op de oude voet verder of start je daadwerkelijk helemaal van voren af aan?

Geen makkelijke keuze, zeker ook omdat het om personen gaat. In goed overleg met betrokkenen van het Artistieke Team is ervoor gekozen om daadwerkelijk helemaal opnieuw te beginnen. Dit had best wel flinke gevolgen voor het AT. Carla, onze vocal coach, had al afscheid genomen, maar ook voor regisseur Geertje betekende dit een afscheid. Echter niet zonder vermeld te hebben, dat deze twee topvrouwen enorm veel hebben betekend voor de productie en dat hun kwaliteiten nooit ter discussie hebben gestaan !!

Inmiddels is er een nieuwe regisseur: Caroline van Leerdam en een nieuwe vocal coach: Ingrid van den Nieuwenhuizen. Samen met mij als componist en dirigent zullen wij op 15 april audities gaan houden om opnieuw een sterke cast neer te zetten. Deze zal uiteindelijk op 18, 19 en 20 april Hier adem ik vrij presenteren in de Schouwburg Tilburg. En ik hoef niet uit te leggen hoe blij ik daarmee ben.

Uiteraard hoop ik dat vele bekende gezichten uit de eerste cast weer auditie komen doen. Maar na zoveel jaar is er natuurlijk veel veranderd en zal wellicht niet iedereen nog in de gelegenheid zijn om weer mee te doen. Daarom hoop ik ook op  nieuwe gezichten bij de audities, zodat we opnieuw een fantastische club mensen bij elkaar krijgen om deze productie te laten schitteren.

Tot slot; het orkest zal voor het grootste gedeelte intact blijven, en hiernaast een terugblik hoe de eerste repetitie klonk. Bij mij kriebelt het alweer, bij jullie ook?

Een prachtig woord eigenlijk… mijmeringen. Een woord wat in me op kwam toen ik gisteravond na zat te denken over het onderwerp van mijn blog. Ik zat een van mijn favoriete programma’s op TV te bekijken, Gort over de grens. En zoals altijd bij mensen die ervan verdacht worden ADHD te hebben, plopte er ondertussen van alles op in mijn hoofd. Natuurlijk de drukke dagen voor de boeg vanwege carnaval en mijn debuut als dirigent van het Grand Gala du Kwek in Oeteldonk.

Maar zoals altijd als er iets nieuws op het programma staat, moet ik ook weer terug denken aan van alles wat ik in mijn (gelukkig) rijke muzikale leven al heb gedaan. En toen ik dus naar de belevenissen van Ilja Gort in de Loire streek van La douce France zat te kijken, viel mij ineens de mooie muziek op die werd gebruikt op de achtergrond. Muziek van Yann Tiersen, bekend van de film Amelie.

En als ik dan deze prachtige muziek hoor, dan mijmeren mijn gedachten onmiddelijk naar een prachtig groepje mensen waarmee ik jarenlang heb mogen samenspelen: Orchestre Infernal en haar illuster voorganger het Skomorovsky Orchestra. Niet alleen bijzonder goede muzikanten, maar ook een groep mensen die op een bepaalde manier in het leven stonden en er vooral van genoten. En dat….dat was te horen in de muziek die we speelden.

Muziek dus met joie de vivre, zowel origineel als ook bewerkingen van klassiek. Altijd met een theatrale inslag en vooral….met bravoure…..nog zo’n prachtig woord. Maar ook andere zuidelijke invloeden behoorden tot ons repertoire, zoals de muziek van Nino Rota, de bekende Italiaanse componist van filmmuziek. Een mooi voorbeeld daarvan is te zien in het filmpje hiernaast, met een stop-motion circusvoorstelling.

Als ik dat weer zie en hoor, dan mis ik dit fijne bourgondische clubje muzikanten, en bedenk ik hoe mooi wij gepast hadden in zo’n TV programma als van Ilja Gort. Op een mooie zomeravond in Frankrijk, met lekker eten en een goed glas wijn.

Dat klinkt als heel vanzelfsprekend, maar sinds enige tijd weet ik dat het dat niet altijd is. Gek genoeg is het voor mij op twee manieren van toepassing. Zowel in de fysieke als in de overdrachtelijke betekenis van de uitdrukking.

Eerst maar even wat het voor mij betekent in de zin van, en nu even rustig aan. Vandaag begint mijn nieuwe job op Sparrenhof, en hoewel dit meer uren per week zijn dan op het laatst bij Monopole, geeft het meer rust in mijn hoofd. Dat komt vooral omdat ik nu veel meer eigen regie heb op wat ik daadwerkelijk ga doen. En dat is mijn visie op onderwijs gestalte geven, op een van de mooiste plekken in Tilburg. Dat mag ik bovendien gaan doen met mensen die ik zelf kies, en waarvan ik weet dat ze dezelfde ideeën over onderwijs hebben.

Ook in mijn hoofd is er meer rust gekomen. Na maanden van intensief arrangeren voor allerlei opdrachtgevers zijn alle deadlines gehaald, en is er ook daar meer ruimte in mijn hoofd gekomen voor nieuwe dingen. Een ervan is een grote compositie opdracht, maar daarover later meer.

Deze rust in mijn hoofd is overigens ook broodnodig om te gaan werken aan dat fysieke deel van adem in…adem uit. Want ja, de laatste tijd gaat dit steeds moeilijker en heb ik steeds meer last van mijn middenrifprobleem met daaraan gekoppeld de verplaatsing van ingewanden naar mijn borstholte. Inmiddels zijn er foto’s gemaakt en heb ik binnenkort een afspraak bij een chirurg om te kijken wat er mogelijk is om dat probleem aan te pakken.

Ik kan nog een heel klein beetje trombone en tuba spelen, en ik hoop dat dat weer toe gaat nemen na een ingreep. Hoe dat gaat lopen weet ik nog even niet, maar we blijven positief. En wie weet ben ik over een tijdje weer in staat om volop te spelen wat ik zelf schreef, zoals in het filmpje hiernaast.

Het blijft voor mij een prachtig fenomeen: Muziektheater. Ik arrangeer het graag, ik schrijf het graag, ik dirigeer het graag en ik speel het graag. Nou ja, dat laatste tegenwoordig steeds minder, maar daar is het wel mee begonnen. Eind jaren negentig van de vorige eeuw om precies te zijn, toen een paar docenten van de Tilburgse Dans- en Muziekschool een opleiding oprichtten: De MusicAllFactory, oftewel de MAF.

Deze parttime semi professionele opleiding voor musical en muziektheater was de eerste in Nederland, al snel gevolgd door de Frank Sanders academie in Amsterdam en een paar jaar later door de eerste voltijds opleidingen aan de conservatoria van Tilburg en Rotterdam. Maar we dwalen af, mijn aandeel bestond toen nog uit niet meer dan het meespelen in het orkest voor de eindvoorstelling. In ieder geval was mijn liefde voor het genre geboren, en 5 jaar later mocht ik het stokje van Lauran van der Sanden overnemen als dirigent/arrangeur van deze opleiding, wat ik ruim 10 jaar heb gedaan.

Ook bij Boems, een musicalvereninging uit Tilburg, begon mijn carriere als trombonist in het orkest dat hun voorstellingen elke twee jaar begeleidde. En ook hier werd ik na een aantal jaar de vaste dirigent/arrangeur bij de voorstellingen. De eerste was Once upon a mattress, gevolgd door Ciske de Rat, Cabaret, Shrek en dan nu Big Fish. Te zien in het Jan van Besouw in de eerste week van maart.

Maar na zoveel jaar spelen, dirigeren en arrangeren, begon het ook te kriebelen om zelf een musical te schrijven. En na veel wikken en wegen stond uiteindelijk in 2017 mijn eerste eigen stuk op de planken in Thetaters Tilburg: Moordhoek, over het bekende verhaal van Marietje Kessels. De reacties waren dusdanig dat voor mij het al snel duidelijk was dat het hier niet bij zou blijven. En in 2019 werd gestart met mijn tweede productie: Hier adem ik vrij. Al snel gevolgd door Muziektheater Cuypers in Roermond.

En dan nu, na een pauze van een paar jaar door Corona, start eindelijk weer een jaar dat bol staat van mijn favoriete genre. De repetities van Big Fish en Cuypers zijn inmiddels gestart. En Hier adem ik vrij zal over een paar maanden het licht weer zien. Ik heb er zin in !!

En ja, dat betekent dat ik weer een baanwissel aankondig. Het Goodbye stukje was al wel bekend, namelijk mijn afscheid bij Cultuur BSO Monopole. Maar over het Hello stukje kon ik tot nu toe nog niet veel vertellen. Maar nu mag het hoge woord er dan toch uit. Met ingang van 1 februari ga ik beginnen als zogenaamde “kartrekker” voor Campus Sparrenhof.

Sparrenhof is een landgoed aan de Bredaseweg in Tilburg (tegenover de hockeyvelden) en is eigendom van de Fraters van Tilburg. Zij hebben het altijd gebruikt als ontspanningslocatie voor jeugd en jongeren uit gezinnen die zich geen vakantie konden veroorloven. In het verleden was het een voorziening die de Fraters in hun levensonderhoud voorzag.

Nu wordt het ingezet voor diezelfde jeugd en jongeren. Samen met diverse organisaties uit de stad zal op Sparrenhof een kansrijke, inclusieve omgeving worden gecreëerd voor bijzondere ont-moetingen en ont-wikkelingen voor en door ‘Tilburgse’ jeugd. Fontys Pedagogiek levert hieraan een bijdrage dmv hun onderzoeksprogramma Empty Farm to Fill.

En ik ben dus de gelukkige die zijn visie op het onderwijs en kinderopvang gedeelte mag gaan doorvoeren hier. Mijn ervaring met Anders Leren op het Beatrixcollege en mijn inzichten opgedaan op de cultuur BSO bleken precies datgene te zijn wat de stichtingen van T Primair (PO) en Portvolio (VO) zochten: Een onderwijsontwikkeling waarbij kinderen en jongeren leren vanuit hun eigen intrinsieke motivatie en inzichten, uitgedaagd door elkaar en hun omgeving, met een nadruk op natuur, sport en cultuur.

Vanaf 1 februari mag ik een team gaan samen stellen die dat met mij gaat doen….dusss, beste oud collega’s…. houd de deur maar in de gaten !!